Al sinds zondag had ik uitgekeken naar het lichtpuntje van de week. Letterlijk. Woensdagmiddag zou de zon schijnen. Eindelijk licht in de duisternis. Het hele weekend had ik op de bank en in bed gespendeerd met buikpijn. Maandag en dinsdag regende het en kon ik de energie nog niet vinden om mijn hardloopschoenen aan te trekken, maar woensdag ging ik lopen. En een flink stuk ook, ik dacht aan een kilometer of 25. Maar dat liep toch net iets anders. Letterlijk.
Tijd om weer wat brandende hardloopvragen van jullie te beantwoorden. Dit keer onder andere… wat moet je doen als je het gevoel hebt dat je stagneert? Kun je met slechts een keer in de week hardlopen opbouwen en hoe word je een ochtendloper?
Hoe is het mogelijk dat ik tweeënhalve week na de New York marathon – dertien dagen nadat ik terug kwam uit New York – nog steeds heimwee heb? Het gevoel is nog onveranderd sterk en lijkt met de dag zelfs heftiger te worden. Je wil niet weten hoevaak ik Google Flights de afgelopen week geopend heb. En de weersvoorspellingen van verschillende grote Amerikaanse steden in de maand januari. Niet alleen mijn hoofd wil terug naar Amerika, mijn lichaam heeft ook ontzettend veel behoefte aan de Amerikaanse tijdzone. De vraag is of de jetlag me daadwerkelijk zo onproductief in de ochtend maakt. Of dat het simpelweg de tijd van het jaar is. Feit is; ik zit nu al ongeveer een maand met mijn hoofd in New York. Eerst omdat ik de dagen aan het aftellen was richting New York, daarna was ik daadwerkelijk in New York en nu denk ik er de hele tijd aan terug. What’s up with me.
Tijdens de New York Marathon tien dagen geleden is er volgens mij ergens een knop omgegaan. Kan het zijn dat ik nog steeds leef op de adrenaline van die marathon? Of is er iets anders aan de hand. Ik heb namelijk iedere dag ZOVEL ZIN om hard te lopen. Die stap van de bank naar de deur? Die bestaat ineens niet meer. What happened?
De New York Marathon is alweer negen dagen geleden en ik kan nog steeds over weinig anders praten. Mijn welgemeende excuses. En dat is dan meteen de aller eerste reden waarom je nooit de New York City Marathon moet lopen.