Al sinds zondag had ik uitgekeken naar het lichtpuntje van de week. Letterlijk. Woensdagmiddag zou de zon schijnen. Eindelijk licht in de duisternis. Het hele weekend had ik op de bank en in bed gespendeerd met buikpijn. Maandag en dinsdag regende het en kon ik de energie nog niet vinden om mijn hardloopschoenen aan te trekken, maar woensdag ging ik lopen. En een flink stuk ook, ik dacht aan een kilometer of 25. Maar dat liep toch net iets anders. Letterlijk.
Ik was het eerste stoplicht nog niet voorbij of ik was buiten adem. Ik loop wel vaker de eerste paar kilometer niet zo lekker, mijn benen moeten dan nog een beetje op gang komen. Maar dit was anders. Dit keer waren mijn dieselbenen niet de boosdoener, maar liet mijn conditie het afweten. Misschien was ik afgelopen weekend toch zieker dan ik aanvankelijk wilde toegeven. Misschien heb ik niet alleen twee kilo afval eruit gekakt, misschien zat daar ook een gedeelte van mijn geliefde conditie bij.
Mijn hartslag was gemiddeld tien slagen hoger dan normaal gesproken en dat bij een lagere snelheid (mijn gemiddelde pace was uiteindelijk 5’22). Na 7,5 kilometer besloot ik dat het mooi geweest was en draaide ik me om, zodat ik uiteindelijk op een totaal 15 kilometer uit zou komen. Maar niet voordat ik op de terugweg nog bijna een uur pauze nam bij mijn ouders. Mijn oma was op bezoek – dat wist ik – en ik liep langs met het idee van ‘even snel een glas limonade drinken en mijn oma gedag zeggen’, maar dat liep een beetje uit de hand.
Het was niet dat ik niet van het hardlopen genoot. Want dat deed ik wel, het was lekker weer en de frisse lucht deed me heel veel goed. Maar het ging gewoon niet zo makkelijk. En hoewel het natuurlijk leuker is als het allemaal wel lekker loopt, maakte het me eigenlijk niet zoveel uit. Er staat geen belangrijke wedstrijd op het programma in de nabije toekomst. Ja, de Bruggenloop op 10 december, maar ik heb me er al bij neergelegd dat ik daar geen wereldtijd ga lopen.
Na woensdag verloor ik mijn hardloopschoenen weer een aantal dagen uit het oog. Maar dat maakte ik afgelopen zondag dubbel-en-dwars goed. Letterlijk. Ik werd wakker met een katergevoel, ondanks dat ik de avond ervoor geen druppel gedronken had. Overblijfselen van migraine en een avond(+ gedeelte van de nacht) Netflix. Maar ik had met mijn vader afgesproken om om negen uur te gaan lopen en ja, afspraak is afspraak. Mijn vader had hetzelfde gevoel als ik, maar wees me op mijn boektitel. Ik heb geen zin. Dus hup, naar buiten. Hoeveel kilometer dat vertelde het verhaal niet, mijn vader keek wel hoe hij zich voelde (en ik moest het maar gewoon doen met het aantal kilometers dat mijn vader wilde lopen).
Het was een mooie ochtend. Het waaide stevig, maar het was droog en de temperatuur (rond de 8 graden) is mijn favoriete temperatuur om in hard te lopen. De bomen hebben nog steeds niet al hun blaadjes laten vallen en het Haagse Bos, waar ik vaak langs loop maar nooit in mijn eentje in ga, was prachtig. We liepen dwars door het bos, langs de landhuizen in Wassenaar om vervolgens langs het spoor terug te lopen naar Leidschendam. Een paar kilometer voordat ik thuis was bedacht ik me dat ik misschien Roos moest bellen om te vragen of ze alvast klaar kon gaan staan, kon ik ook nog een rondje met haar lopen. Ik besloot het niet te doen. Misschien was 16 kilometer lopen toch ook wel genoeg.
Maar toen ik thuis kwam stond Roos in haar hardloopkleding klaar en vroeg ze me of ik klaar was om met haar te gaan lopen. Het bleek een grap te zijn, maar ik besloot dat ik daar toch eigenlijk nog wel zin in had. Dus liep ik een kwartier later weer naar buiten, om mijn hardloopochtend af te maken met een rondje van 7 kilometer. Vlak voor 12.00u kwam ik weer thuis, met in totaal 23 kilometer op de teller. Mijn benen voelden zwaar, maar mijn hoofd was licht.
Dit is wat hardlopen met mij doet. Verslaafd zijn aan hardlopen vind ik een beetje negatief klinken, maar als ik een paar dagen niet loop voel ik me minder goed. Hardlopen is een essentieel onderdeel van mijn leven en ik hoop dat ik dit nog lang kan blijven doen.
Liefs,
Annemerel
Heel herkenbaar! Gisteren kon ik niet lopen en nu zit ik op wacht omdat de telefoon van mijn zoon bezorgd wordt. Ik heb wel in huis gerommeld en gestreken, maar ik kan niet wachten totdat ik naar buiten mag.
Zo herkenbaar. Ik loop dan niet hard, maar wandel vaak. Een dag niet gewandeld is een dag niet geleefd ;-)
Net weer even een uur gelopen, windstil, beetje zon erbij. Zalig!
Mooie afstanden gelopen beide keren!
Inspirerende post :)