Ik kon zaterdagmiddag wel huilen. Ik voelde de tranen prikken achter mijn ogen, maar het mocht niet. Ik ging niet huilen. De afgelopen drie weken heb ik last van mijn knie gehad. Na de marathon op 13 april had ik nergens last van, pas een week later, tijdens een sprintje van 100 meter ging het mis. Mijn knie deed pijn. De dag erna liep ik zeven kilometer, zo goed als pijnloos, tot de laatste twee kilometer. Vanaf dat moment kreeg ik steeds meer last van mijn knie, vijf kilometer rennen ging nog net, maar meer ook niet. Toen ik een week later tien kilometer probeerde te rennen, moest ik worden opgehaald omdat ik echt geen stap meer kon zetten. Ik heb toen twee weken rust genomen, maar in plaats van dat het beter ging met mijn knie, ging het nu zelfs pijn doen met wandelen.
I’m BACK bitches!!!!! Klaar voor een hele lading snapshots van de afgelopen drie dagen in Londen?
Als jullie dit lezen, loop ik als het goed is samen met Roos door de straten van Londen. YEAH LONDON BABY! Roos en ik hadden al langer het idee om naar Londen te gaan, het oorspronkelijke plan was om met haar verjaardag een weekendje Londen te doen. Maar Roos was jarig met Pasen en met Pasen was alles ontiegelijk duur. We hadden het al bijna uit ons hoofd gezet toen….. bleek dat Nike’s We Own The Night run in Londen op 10 mei zou plaatsvinden, het weekend van MIJN verjaardag. We missen de dag waarop mijn ouders 30 jaar getrouwd zijn en we moeten moederdag een weekje verschuiven, maar hé die ouders van ons zitten toch in Italië, dus daar hebben we geen medelijden mee. Londen dus.
