Vandaag ben ik net zo oud als mijn moeder 28 jaar geleden was, toen ze mij kreeg. Nu ben ik dus officieel oud. Want ik ben opgegroeid met het idee dat als je 28 bent, je 100% volwassen bent, kinderen krijgt en al je zaakjes op orde hebt.
Morgen word ik 28… maar voordat het zover is, wil ik eerst nog even een aantal hoogtepunten van mijn leven als 27-jarige op een rijtje zetten.
Lieve papa, ook al ben je de enige uit de familie die mijn blog niet leest – omdat je naar eigen zeggen analfabeet bent, grappenmaker – ik wil je toch ook even vanaf deze plek een hele fijne zestigste verjaardag wensen. Want zestig, mijn hemel, dat is wel een mijlpaal. Nog maar zeven jaar pap, dan mag je met pensioen (hopelijk zijn er tegen die tijd kleinkinderen, om er voor te zorgen dat je niet stil hoeft te zitten).
Er is nu echt geen ontkennen meer aan, ik ben geen 25 meer. Zei ik vorig jaar nog dat ik 25+1 was, dit jaar accepteer ik het maar gewoon meteen, ik ben 27. Wow, dat is er uit.
Happy Birthday to me! Eén van de belangrijkste dingen in mijn leven is muziek. Niet dat ik zelf muziek kan maken, ik kan nog net een blokfluit bespelen en ik heb mezelf ooit gitaar leren spelen op een linkshandige gitaar (ik speelde dan ook linkshandig, terwijl ik rechtshandig ben), maar daar kwam ik ook niet verder dan ‘boer er ligt een kip in het water’. Vroeger dacht ik dat ik zangeres zou worden, maar nadat ik mezelf een keer hoorde zingen dacht ik nee, nee, nee… toch maar niet. Ik heb het dan ook niet over muziek maken, maar over muziek luisteren.
