DIT WAS 27 :)

Morgen word ik 28… maar voordat het zover is, wil ik eerst nog even een aantal hoogtepunten van mijn leven als 27-jarige op een rijtje zetten.

Deze foto werd gemaakt op mijn 27ste verjaardag. Nadat ik net 27 kilometer had hard gelopen en sushi had geluncht met mijn moeder. De kaarsjes waren al uit voordat ik ze überhaupt uit had kunnen blazen. Met vriendelijke groeten van de wind die op dat moment blies ;-).

’s Avonds at ik samen met Laura bij het Hilton in Den Haag, dronken we cocktails en we mochten er zelfs overnachten. Prima manier om je 28ste levensjaar te beginnen. Niet waar?

Een van de leukste werkgerelateerde dingen die ik het afgelopen jaar mocht doen was het inspreken van de Hardloper.nl App bij Skyradio. Ik vond het zo leuk in die studio. Ik sprak schema’s in om te trainen voor een drie, vijf en tien kilometer wedstrijd. Als het goed is heb ik binnenkort opnames voor langere schema’s. Super veel zin in.

Dit was de eerste hardloopwedstrijd die ik liep op mijn 27ste, de halve marathon in Leiden. Ik kijk hier heel moeilijk en ik had het hier ook ontzettend zwaar. Ik liep een persoonlijk record op de vijf en tien kilometer en daarna stortte ik finaal in. Dit was bijna bij de finish. Waarom doe ik dit voor me lol, vraag je je af als je deze foto ziet.

Mijn tweede hardloopwedstrijd was een hele bijzondere, de Hochkönigman Trail in Oostenrijk. Wauw wat had ik dit onderschat (en ik vond het al heel spannend). Ik lach hier, maar hier ben ik een paar kilometer bezig en gaan we de berg af. Dit was echt super heftig, maar ook een hele bijzondere ervaring en eentje waar ik veel van geleerd heb (zoals: bergaf kan lastiger zijn dan bergop en publiek en gezelschap kan je wedstrijd maken).

Half juni had ik een boekpresentatie bij mijn favoriete boekwinkel, Paagman. En ik zag mezelf voor het eerst op een poster. Dat was best wel een verrassing.

Eind juni ging ik twee dagen achter elkaar naar het concert van Coldplay. Eerst samen met mijn zusje, een avond later samen met mijn leasemaatschappij. Coldplay is en blijft mijn favoriete band en Chris Martin mijn favoriete entertainer. Krijg weer kippenvel als ik aan die avonden denk.

In een Ferrari rijden kan ook van mijn bucketlist en ook van die van mijn broertje, dat deden we namelijk – met dank aan Aussie – eind juni. Kwam na vijf rondjes wel tot de conclusie dat mijn eigen Ford Fiesta een stuk makkelijker rijdt dan een Ferrari. En ik ben ook niet zo’n grote held als ik aanvankelijk dacht. Had de grootste moeite om mijn broertje bij te houden en die moest dankzij mij de hele tijd inhouden. Misschien had ik ook op de computer op het circuit van Zandvoort moeten oefenen.

In juli spendeerde ik zoals iedere zomer een paar weken met mijn ouders en zusje in Italië. Lekker kamperen, back to basics, heel veel pasta, pizza, ijs, cappuccino’s, zon en zwembad. Oh en Rome.

Dit was mijn meest gelikete foto van 2016 (en als ik niet naar Boston, Chicago en New York geweest was, was dit mijn meest gelikete foto van mijn 28ste levensjaar geweest). Mijn vader maakte deze foto op de laatste dag van onze vakantie en omdat hij zoveel likes krijgt, denkt hij nu dat hij dé Instagram-fotograaf is.

Begin augustus maakte Roos en ik een mini roadtrip naar Parijs. Roos vond Parijs namelijk geen leuke stad en ik als Parijs-liefhebber, kon dat gewoon niet geloven. Ik moest haar dus even ‘mijn’ Parijs laten zien. Volgens mij is dat aardig gelukt. Met heel veel wandelen, winkelen, eten en iedere ochtend hardlopen en croissantjes halen.

Dit is het mooiste plekje om je hardloopfoto in Parijs te maken, vind ik.

Half september vloog ik voor het eerst in mijn leven naar Ibiza, samen met Buddha to Buddha. We sliepen in een mooie villa, aten bij Ushuaia, zagen Sander van Doorn optreden (en spraken na afloop met hem), we spendeerden een hele dag op een boot en het was gewoon in een woord fantastisch. Zo wil ik best meerdere weekenden besteden. Helaas was ik hierna wel hondsberoerd. En het was slechts drie weken voor de Chicago marathon.

Een week later deed ik weer iets ‘voor het eerst’. Ik bracht een bezoekje aan Disneyland Parijs, samen met onder Francien, Marit, Laura en Caroline (Women’s Health) en haar vriend Domien. Ik was eigenlijk nog steeds niet helemaal fit, maar ik kon het toch niet aan me voorbij laten gaan. Ook omdat we op zondag een halve marathon liepen die deels door het park ging.

Twee weken later vloog ik naar Chicago, voor de Chicago Marathon. Op de vrijdag voor de marathon wandelde ik per ongeluk een halve marathon op schoenen waarin ik geen sokken in droeg (= dom). Maar het was een fantastisch dag. En Chicago wil ik graag nog een keer bezoeken.

Tijdens de Chicago Marathon liep ik niet de tijd die ik wilde (ik liep 3.46 in plaats van 3.25) maar het was een hele gave marathon en ik besefte dat het lopen van een PR echt niet zo belangrijk is als ik aanvankelijk dacht. Mijn outfit matchte in ieder geval fantastisch met de rood/blauwe kleuren van de stad Chicago. En dat is natuurlijk ook heel belangrijk.

Een paar weken later ging ik samen met mijn zusje naar de show van Martin Garrix tijdens Amsterdam Dance Event. Super avond, super show en ik verheug me nu al op de show dit jaar in oktober. Ik neem namelijk aan dat die er gaat komen.

Ik begin een beetje te beseffen dat afgelopen jaar écht een heel mooi jaar was, want we schakelen over naar New York, waar ik deze selfie maakte in Central Park met alle lopers van Holland Runner (nu TUI Sports) die net als ik de marathon zouden gaan lopen op zondag.

Kots, zweet en tranen heeft het me gekost, maar ik kwam op zondag 6 november in 4 uur en 2 minuten over de finishlijn. De voedselvergiftiging van een dag eerder kwam na dertig kilometer weer even ‘belangrijk doen’, maar hé ik heb de marathon uitgelopen en ik ga dit jaar weer. Nog een kans om New York onder de vier uur te lopen.

De dagen die ik daarna samen met mijn moeder in New York besteedde waren super waardevol. Dat besef je pas echt goed als je er een half jaar later op terugkijkt. Mama, dankjewel.

En…. we schakelen over naar Curaçao, waar ik eind december naar toe vloog samen met het Curaçao Tourism Board. Of eigenlijk moet ik zeggen, Klein Curaçao, want dat is waar deze foto genomen werd. Ik zou het best OK vinden om terug te gaan nu… Ook op Curaçao liep ik trouwens een halve marathon en dat was … HEET !

Begin december gaf ik samen met Churandy Martina (de leukste man van Curaçao) en Erben Wennemars het startsein van TUI Sports. Zo’n mooi bedrijf om mee samen te mogen werken. Echt een droom.

Mijn eerste wintersportreisje van het seizoen ging naar Ischgl half december. Het leek wel lente, maar de sneeuw op de pistes was de beste die ik het hele seizoen gehad heb.

Het waren een paar hele drukke dagen maar ik vond het zo tof om eind december geld in te zamelen voor Serious Request en om dat op de laatste dag, de middag voor kerstavond, samen met mijn zusje te doneren bij het glazen huis in Breda. Had ineens echt een kerstgevoel en dat had ik tot dan toe nog helemaal niet gehad.

Mijn eerste wintersportreis in 2017 ging naar Kitzbühel en er viel zoveel sneeuw dat het op de piste meer off-piste skiën was dan normaal alpine skiën. Het was koud maar heel fijn.

Een week later ging ik samen met mijn vader op wintersport naar het gebied waar ik 25 jaar lang met mijn ouders geskied heb, Serfaus. Ik had super veel zin in deze vader-dochter vakantie maar ik had van te voren niet kunnen bedenken dat het zo leuk zou worden. Dankjewel papa.

Dit jaar deed ik ook mijn aller eerste baantraining ooit. Niet in groepsverband, maar gewoon alleen, op de atletiekbaan bij de Laan van Poot. Ik heb een haat/liefdeverhouding met die baan, maar ik ben heel blij dat hij er is.

Mijn eerste hardloopwedstrijd van 2017 liep ik in Parijs. Langs de Seine, de Eiffel toren en het Louvre, samen met ODLO. Nee, ik heb echt helemaal niets te klagen.

Mijn laatste wintersport van dit seizoen was samen met mijn lieve zusje, in matching ski-jassen die we een dag voor vertrek nog even snel gekocht hadden. Kan niet wachten om weer samen met Roos (en de rest van de familie) op wintersport te gaan.

Maar na al het wintersportgeweld had ik eigenlijk ook wel heel veel zin in zon, zee, strand. En dat deed ik samen met mijn moeder begin april, in Fuerteventura, dankzij TUI. Ik schreef mijn boek, at mijn buikje rond en probeerde tussendoor zoveel mogelijk te rusten voor…

DE BOSTON MARATHON DIE IK OP 17 APRIL LIEP. Nog geen maand geleden liep ik de mooiste marathon die ik tot nu toe gelopen heb. Ik weet niet wanneer ik terug ga (mag) naar Boston, maar dit moet ik gewoon nog een keer meemaken. Er is niets zoals Boston. Het parcours is zwaar, de weersomstandigheden waren op 17 april 2017 niet ideaal (zon, warm) maar dit was misschien wel mijn mooiste hardloopervaring tot nu toe.

En we sluiten dit overzicht van mijn jaar als 27-jarige af in New York, waar ik een dag na Boston met de trein naar toe reisde. Run The Earth staat er op de rug van mijn Nike Vestje, dat heb ik het afgelopen jaar aardig gedaan. Met hardloopwedstrijden in Oostenrijk, Chicago, Boston, New York, Parijs (2x!) en Curaçao. Man, als ik het allemaal zo opnoem mag ik mezelf heel gelukkig prijzen. Je kunt jezelf altijd vergelijken met mensen die nog mooiere reizen maken, nog meer bereiken, nog meer doen. Maar ik denk dat ik héél erg blij mag zijn met alle mogelijkheden die ik heb en alle bijzondere dingen die ik het afgelopen jaar gedaan heb.

Net als ieder jaar vraag ik mezelf af… hoe ga ik dit ooit overtreffen?

Liefs,
Annemerel