Annemerel.com

>On the edge

>

Grmbl.. het was te verwachten, na een weekje hard werken (wat ik na een maandje ’tot mezelf komen’ niet meer zo gewend was) staat mijn gezondheid nu weer op alarmfase rood, instortingsgevaar.
Het was nog niet eens zo heel erg veel, 42 uur, niet iets wat ik nooit eerder gedaan had. Maar gecombineerd met achterstallig scriptiewerk van de wintersport, andere studie opdrachten die deze week ook gewoon weer doorgingen, colleges die ik in Amsterdam moest volgen, shopavontuurtjes die absoluut niet konden wachten, lunchafspraakjes met lieve vriendinnetjes, een hervonden liefde voor hardlopen en een andere hervonden liefde, nachtelijke OC marathons, was het toch net iets te veel. Mix dit alles met een zieke collega die wel gewoon de hele week aan het werk was.. en volgens mij is het kwaad dan wel geschied?
Een zeurhoofd, een loopneus, een pijnlijke keel, abnormaal werkende darmen, spierpijn (zelfs in mijn kaak) en algehele lamlendigheid.

Tsja en deze week gaat ook gewoon weer alles door. Mijn scriptie heeft inmiddels nog meer achterstallig onderhoud, over twee weken is het tentamenweek en ook voor deze week heb ik al weer twee eetafspraakjes staan en twee verjaardagen staan. 
Of ik terug verlang naar de rust van januari? Absoluut niet… een maand alleen maar met jezelf bezig zijn was misschien wel even goed, maar dat moet je ook zeker niet te lang doen. Maar een dagje rust, een dagje dat ik eventjes uit kan rusten zonder zorgen voor de dag van morgen, ja dat wil ik echt nu. Maar als ik nu in bed ga liggen weet ik heel zeer zeker dat ik mezelf alleen maar verder de nesten in werk.
Dus wat nu? Geflankeerd door groene thee, coldplay, sinaasappels, bananen, kiwi’s, appels en strepsils ga ik deze dag gewoon overleven en mijn scriptie.. die ga ik gewoon weer laten leven. Want hallo? Ik heb al mijn vakken in een keer gehaald, dan moet ik zo’n scriptie toch ook gewoon normaal kunnen maken?
Liefs.

>Happiness is…

>

May I present to you, Annemerel, sans make-up & with a dash of colour…
Photobucket Photobucket Photobucket 
Ik ben gelukkig, ik ben vrolijk, ik ben op de weegschaal geweest, baalde vijf minuten na de schokkende ontdekking nog geen ons te zijn afgevallen, was toen gelukkig al weer heel snel vrolijk toen ik zonder moeite in mijn strakke skinny gleed. Was gister even verdrietig toen vrijwel het gehele personeel van elzenduin inclusief mijn significant other met z’n alle uit gingen, was vanmorgen toen ik om negen uur uitgeslapen wakker werd toch wel heel erg blij dat ik me niet had laten verleiden tot drank en broodjes shoarma. Baalde even toen ik aan mijn scriptie wilde beginnen en ik er achter kwam het verkeerde boek uit de Universiteit’s Bibliotheek te hebben meegenomen. Was daarna weer gelukkig omdat ik daarom lekker met mijn dikke pil over de moderne Duitse geschiedenis in het zonnetje in de tuin kon zitten. Werd met nog meer geluk overspoelt toen ik een uurtje heerlijk al mijn zorgen in de duinen van me afrende. En nu nog steeds voel ik me voldaan. Ik heb mijn nieuwste liefde, mijn vrolijk gekleurde sjaal comfortabel om mijn nek geslagen en ik zit heerlijk in het zonnetje even te genieten, voordat ik weer naar mijn werk ga.

Ja weet je wanneer je weet dat je je leven op een rijtje hebt? Als je gewoon gelukkig bent zonder dat je een duidelijke reden voor je geluk kunt aangeven.

Amen.

Liefs,
Annemerel

>Parisienne

>

Kleur zul je mij niet snel zien dragen. Het is grijs en zwart wat van de winter de klok sloeg. Sinds een maandje draag ik af en toe ook wat wit en soms heb ik een bruin accentje. Maar daar gaat verandering in komen. Mijn ‘meest gedragen’ kledingrek heeft sinds dinsdag namelijk een kleurrijke toevoeging en dat valt gelukkig  niet zo’n heel klein beetje op.
De wit met knalroze gestreepte indringster is een prachtig fijn gebreid truitje van de geweldige Sonia Rykiel collectie voor H&M. Gister droeg ik d’r op mijn zwarte bodycon rokje met mijn suede zwarte enkellaarsjes en ik voelde me spontaan heel erg frans. Parisienne chic, met mijn haren in een semi-serieus knotje.
Nu kan ik echt niet meer wachten om Parijs echt te gaan zien, voelen, proeven en beleven. Want ja, je leest dit toch echt goed, ik ben nog NOOIT in Parijs geweest. Het is een schande, maar ondanks vele ‘spontane’ pogingen heb ik nog nooit de eifeltoren gezien, heb ik nog nooit over de champs elysees gewandeld en erger nog, heb ik nog nooit warenhuis Colette van binnen kunnen bewonderen.
Yup, het is een klein drama, maar het komt allemaal goed. Want… ik ga een nachtje naar Parijs! Samen met mon amour. We slapen in Hotel Savoy en we gaan heel erg lekker eten en naar Colette. Nu alleen nog even een datum vinden, dan ben ik helemaal gelukkig, want dan kan ik het heel groot in mijn filofax zetten met allemaal hartjes en bloemetjes en uitroeptekens eromheen.
IK GA NAAR PARIJS! (en jullie kunnen vast wel raden wat er sowieso mijn koffer in gaat..)
Liefs,
Annemerel

>Spring is in the air!

>

Photobucket

Soms heb je van die momenten, dat je gewoon eventjes heel erg gelukkig bent. Je zorgen komen morgen, of misschien overmorgen wel weer. Je voelt je gewoon vitaal, springlevend, vol energie, wil het liefst een gat in de lucht springen ook al weet je eigenlijk niet precies waarom. In de spiegel ziet het er ook ineens goed uit, die stevige benen lijken ineens mooie vormen te bezitten, er is geen puistje te zien. Ja dat soort dagen zijn echt fijn en helaas een schaarstegoed. Maar vandaag, is voor mij zo’n dag.
Ik werd wakker van de zon die prikte in mijn ogen, hoewel dat eerlijk gezegd niet meteen een goed humeur opleverde (de zon prikte echt en het begon in samenwerking met mijn katten-haren allergie echt te jeuken), maar alles wat daarna kwam maakte het meer dan goed. 
En het gekke is eigenlijk zijn er helemaal niet zulke bijzondere dingen gebeurd. Het enige wat ik gedaan heb is een uurtje hardlopen door de duinen, met een stralend zonnetje en mijn wintersport-afspeellijst op mijn iPod. Dat gaf best wel een heel erg goed gevoel. En nu zit ik in de tuin, alweer in het zonnetje. Ik heb mijn leren jasje aan, mijn sjaal zit drie keer om mijn nek geslagen en mijn voeten moet ik warm houden in mijn uggs. Het is duidelijk nog geen zomer, maar ik voel en ruik de lente en de zon die mijn gezicht verwarmt maakt mij godsgruwelijk gelukkig.
Ik heb verdomme vlinders in mijn buik, zo’n gevoel. Zo’n onoverwinnelijk, opgewonden gevoel. 
Misschien moet ik toch maar een huisje in California gaan zoeken. Ik ben duidelijk voor zonnig-weer geboren. 
Liefs,
Annemerel

Life in notes

Bij gebrek aan samenhang in mijn leven en dus de mogelijkheid voor een samenhangend verhaaltje, hier wat puntjes van mijn leven.

1. Ik heb vandaag ein-de-lijk het boek The Time Traveler’s Wife uitgelezen. Ik heb denk ik nog nooit zo lang over een boek gedaan dat me zo ontzettend boeide. Ik begon ergens halverwege januari, las toen in twee dagen de helft van het boek en maandag, een maand later, haalde ik het eindelijk weer van mijn nachtkastje. Ik weet niet waarom ik zo lang gewacht heb met de tweede helft van het boek, maar het ligt zeker niet aan het boek, want dat is prachtig. Meeslepend van begin tot eind, de laatste honderd (van de vijfhonderdtwintig) pagina’s toch echt wel heel erg emotioneel en zo anders dan andere boeken, maar toch ook wel weer het ouderwetse, onbegrensde, onbevangen liefdesverhaal. Kortom, aanrader for sure, ben benieuwd of ik dit jaar nog een beter boek ga lezen. (Het boek wat nu op me ligt te wachten gaat het zeker niet overtreffen.. Heb gister eindelijk het nieuwe boek van Lauren Conrad, Sweet Little Lies binnen gekregen, en hoewel dat waarschijnlijk heerlijk leesvoer is, geloof ik niet echt dat erg hoogstaand is.)
2. Met mijn scriptie gaat het momenteel niet echt goed. Mijn inleiding is geschreven, het eerste hoofdstuk heb ik ook ingeleverd, maar het tweede hoofdstuk.. Ik heb vandaag van elf tot vijf naar mijn worddocumentje gestaard, ik heb een paar zinnen geschreven, een paar gewist en heb nu uiteindelijk een pagina met allemaal kleine versnipperde tekstjes waarvan ik niet weet of ze überhaupt wel geschikt zijn voor mijn scriptie en waar alles behalve samenhang in zit. Vandaag was gewoon geen scriptiedag, morgenochtend voor college nog maar eens naar de bibliotheek om wat meer boeken te halen en dan proberen we het op wintersport gewoon wel weer. Jammer dan. Apres-skiën is toch niet mijn ding en ’s avonds heb ik toch niet  heel veel te doen. Die in het Duits nagesynchroniseerde herhalingen van Gilmore Girls heb ik nou ook wel weer gezien.
3. Na de heerlijke pancakes, heb ik weer een heerlijk en super makkelijk mini-receptje gevonden. Een warm appeltje met rozijntjes en kaneel. Zo ontzettend lekker en hoe gezond wil je het hebben? En makkelijk dus. Doe wat rozijntjes in kokend water, snijd een appel in kleine blokjes en besprenkel met kaneel Haal de rozijntjes uit het kokende water en mix met de appel. Doe het mengsel in een hitte/magnetron bestendig bakje en verwarm twee minuten op de hoogste stand. Et voilà, super snelle snack/dessert en niet meer dan 90 calorieën.
4. Ik heb zo ontzettend veel zin in wintersport! Het is een klein beetje jammer dat net op de dag dat ik aankom erg veel sneeuw wordt verwacht (ik ben een klein beetje een mooi weer skiër). Er is het hele jaar nog niet zoveel sneeuw verwacht als ze zaterdag verwachten. Echt, ik ben voor het geluk geboren. Tot zover mijn mini-klaagzang. Zoals ik al zei, ik heb zo veel zin in de vakantie en ik ben vastberaden mijn zin niet door zo’n stom sneeuwbuitje te laten verpesten. Ik ga dit jaar al weer voor de achttiende keer naar het zelfde plaatsje (de keren dat ik er op zomervakantie geweest ben niet meegerekend) en voor de zestiende keer naar het zelfde appartement. Dat voelt dus echt een klein beetje als thuis komen.
Ik hou van dat hele wintersport ritueel. De autorit, de overnachting, het super uitgebreide ontbijt van de eerste dag, het rijden door het dorp, het liftpassen kopen, de eerste bochten die ik draai, de warme chocolademelk met slagroom om elf uur, de kaiserschmarren om half twee, de sauna of het bad om vijf uur, de pizza of patat met schnitzel rond een uurtje of zeven, het super vroeg naar bed gaan met een boek,  het wakker worden om zeven uur om voor dag en dauw broodjes te gaan halen in een super stil dorpje en dan weer het hele ritueel van de chocolademelk en alles herhalen, tot zaterdagochtend een uurtje of half vier, zelfs van dat vroege opstaan en die treurige autorit op weg naar huis, op weg naar weer 358 dagen wachten op de wintersport, zelfs daar kan ik zo intens van genieten. Pas als ik thuis kom is mijn stemming toch wel een klein beetje minder.
Liefs,
Annemerel