Er stond een Sunday Talk gepland, met Victoria’s Secret Angels, Justin Bieber en One Direction… maar het lukte me niet om het te schrijven. Niet met de beelden op TV op de achtergrond..
De TV staat al de hele dag aan. In de anderhalf jaar dat ik mijn TV-abonnement heb zijn de keren dat mijn TV aan heeft gestaan op twee handen te tellen. Mensen vragen me ‘waarom heb je eigenlijk dat dure abonnement?’. Nou, dit soort gebeurtenissen dus. Niet dat ik meteen de TV aanzette op het moment dat het nieuws uit Parijs naar buiten kwam. Ik werd al onpasselijk genoeg van alle berichten geplaatst via Facebook en Twitter. Ik vind het ontzettend heftig om te zien, Parijs, ‘mijn’ Parijs in oorlog.
Ik hoor straatnamen waar ik vaak met mijn fietsje overheen fietste.. Rue de Charonne, Boulevard Beaumarchais.. Bomaanslagen in de buurt van het Louvre en Les Halles. Het is ineens zo ontzettend dichtbij. Ik heb tranen in mijn ogen om het verdriet van de betrokkenen. Maar ik besef ook dat het angst is, omdat het zo dichtbij komt, omdat ik ook een van die betrokkenen geweest zou kunnen zijn. Het is egoïstisch. Dat besef ik maar al te goed, maar dit hakt er een stuk meer in dan aanval ergens duizenden kilometers verderop.
Je zal maar in die concertzaal geweest zijn. Maandenlang leef je toe naar die avond en dan staan er ineens een paar mannen met automatische geweren in de zaal. Hoe zijn die mensen überhaupt de zaal in gekomen? Maar dat terzijde. Wat doe je als je de schoten hoort, wat gaat er door je heen, waar ga je naartoe. Lichamen vallen om je heen, duik je op de grond, probeer je te ontsnappen? Besef je op zo’n moment wel wat er gebeurt, raak je in shock? Of kun je juist heel helder denken. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat de gedachte me ontzettend beangstigd.
Maar die angst is dus wat ‘ze’ willen. En geef je je daar aan over, aan die angst?
Ik weet niet of ik me aan mijn angst overgeef. Er staan twee dagen Parijs gepland in de eerste week van december. Twee weken later staat er nog een ander tripje richting Parijs op de planning. Op vrijdagmiddag ben ik ontzettend blij met de twee tripjes die ik geboekt heb en stel ik me voor hoe ik over Les Tuileries wandel, hardloop langs de Seine en taartjes eet bij Ladurée, een paar uur later durf ik niet meer aan die reisjes te denken. Na de aanval op Charlie Hebdo in januari dacht ik ‘het is een incident’, na de verijdelde aanslag in de Thalys afgelopen augustus dacht ik hetzelfde, maar nu, na vrijdag de dertiende, weet ik het niet meer.
Hoe moeten de mensen in Parijs zich nu voelen. Kun je je nog veilig voelen nadat er voor een tweede keer in een jaar tijd een aanslag op je stad heeft plaatsgevonden. En wat voor een aanslag, op zeven of acht plekken tegelijkertijd. Voelt je thuis nog als thuis, een veilige haven, na vrijdagavond? En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die het leven gelaten hebben, die in (kritieke toestand) in het ziekenhuis liggen, mensen die iemand verloren zijn. Het is afschuwelijk...
Parijs is in oorlog en de beelden op TV maken me diepongelukkig. Ik zou graag willen dat ik er vanaf mijn plek iets aan zou kunnen doen, maar ik zou niet weten wat.
John Lennon said it best…
Liefs,
Annemerel
Ik vind het echt erg dat een mens tegenwoordig quasi overal ‘bang’ moet zijn voor wat er zou kunnen gebeuren. Ik weet dat dat is wat ze willen, but it’s so f*cking wrong. Hoe is het ooit oke om onschuldige levens kapot te maken? Hoe kan je dat verantwoorden? Ik vind het echt zo deprimerend.
Heel erg mooi geschreven!! Echt afschuwelijk wat er is gebeurd :(
Erg goed geschreven artikel. Een van mijn beste vriendinnetjes is momenteel op exchange voor een semester in Parijs; wat een van de mooiste tijden van haar leven had moeten worden, is ontaard in een van de meest bange. En ik geef je gelijk in wat je zegt, ook al wil ik dat niet toegeven, over egoïsme: het is net omdat het zo dichtbij is, dat ik er zo aangedaan door ben. Ik besef maar al te goed dat zo’n dingen ook elders helaas veel te vaak gebeuren, zeker wel, maar toch. Anyway, mooi einde van je artikel, Imagine.
Het is echt heel erg wat daar is gebeurd, dan wens je niemand. De isis is zo aan het doordraaien en haat aan het zaaien dat het overal kan gaan gebeuren. Mooi geschreven !
Mooi geschreven en heel goed verwoord! ?
Mooi verwoord! Ik denk dat de angst nu bij iedereen speelt maar we moeten er ons niet door laten leiden.
Wat een mooi en eerlijk artikel.
Heel mooi geschreven! Ik heb een half jaar in Parijs gewoond en het is zo eng hoe dichtbij het nu is. De stad waar ik zo van hou, zal nooit meer hetzelfde zijn.
Heel mooi geschreven. ‘Imagine’ is echt een heel toepasselijk en mooi nummer.
?
Wat heb je het prachtig verwoord. Het voelt nog steeds onwerkelijk dat er zoiets zo dicht bij gebeurd.. En ja dat is misschien egoïsme, maar zoiets zijn wij gewoon iet gewend.
Goed artikel, Annemerel! Ik vind het soms ook een beetje egoïstisch dat iedereen zich nu ‘ineens’ wel zorgen maakt, terwijl er dagelijks aanslagen zijn in landen als Syrië. Super begrijpelijk ook wel, omdat het dichterbij is, maar toch.. Het maakt me ook bang. Aan de ene kant wil je je niet laten leiden en tegenhouden door angst, maar aan de andere kant wil je het ook niet opzoeken. Zo moeilijk!
Het is echt verschrikkelijk, ik heb er gewoon geen woorden voor… :(
Mooi geschreven.
Ik zou ook niet willen bang zijn, want dat is net wat ze willen. Maar ik ben het toch. Voor mijn dierbaren, mijn kindjes. Bah, het kruipt zo onder je huid.
Ik kan me herkennen in je stuk. Vanochtend heb ik wat hardgelopen en opeens voelde het niet meer aan als vanzelfsprekend om buiten in die vrijheid en veiligheid hard te kunnen lopen. Ik heb minder hardlopers gezien vanochtend. Normaliter zijn er in deze buurt veel hardlopers op een zondagochtend. Waar zijn die nu? Ik heb een achtergrond in sociale wetenschappen en heb altijd gesteld dat vrijheid, veiligheid, democratie door de burgers worden gedragen en dat het niet vanzelfsprekend is dat we die veiligheid en vrijheid hebben. Dat we eigenlijk erover zouden moeten waken. . Maar hoe doe je dat dan; waken over de vrijheid en veiligheid zonder al teveel angst te zaaien en mensen niet op te jagen? Gevoelige dilemma’s… Lief van je dat je hier weer op terugkomt… *hugs*
Echt een afschuwelijke situatie en het grijpt mij ook ontzettend aan. Ik ben er vorige week net geweest voor een weekje vakantie en nu dit..
Mooi geschreven. Het komt zo zeker akelig dichtbij. Ik vind het niet perse egoïstisch om zo te denken, want in enge/stressvolle situaties komt de overlevingsdrift van mensen naar boven, het zit in de natuur om zo te denken. Het is dus niet zo gek dat men bang is. Het is wel diep triest dat er een reden is om bang te zijn!
Na zo’n verschrikkelijke gebeurtenis denk ik de hele tijd: ik wil er iets over schrijven, maar wat en hoe begin je dan? Ik vind het fijn om jouw woorden te lezen, zodat ik meer concreet kan maken in mijn hoofd wat ik precies wil schrijven. Dat het zo dichtbij komt is waar, maar dat maakt het ook weer zo moeilijk. Je wilt niet egoistisch zijn omdat je weet dat deze dingen ook verder weg gebeuren en het dan even zo erg is. Maar toch… Mooie woorden en dankjewel dat je ze deelt!
Mooie woorden. Het is echt vreselijk wat er gebeurd is. Angst is wat “ze” willen, toch vind ik het heel moeilijk om mijn angst “even” opzij te zetten. Parijs is zo dichtbij, ook ons leven in Nederland is veranderd na de aanslagen.
Prachtig stuk, Annemerel. Ik vind het zo vreselijk wat er is gebeurd en moet er zo vaak aan denken!
Alleen vind ik het raar dat er bijvoorbeeld totaal geen aandacht in de media wordt besteed aan de bomaanslag in Libanon, waar ook vele mensen om het leven zijn gekomen. En hoe zit het met de mensen in Palestina/Syrie etc. die dit 24/7 meemaken? Dat zijn ook gewoon normale onschuldige mensen. We moeten stoppen met het meten van twee maten. Ik wens voor een ieder op deze wereld vrede, geluk en liefde. Heel veel liefs, Pamela.
Ik zou me niet meer veilig voelen in Parijs. Ik voel me zelfs hier niet meer veilig en ik heb het gevoel dat je je nergens meer veilig kan voelen.
Ik begrijp die mensen wel die zeggen dat je je niet bang mag laten maken want dat dat net is wat ze willen bereiken, mensen bang maken, ze hebben nu al een heel volk in hun macht door die angst, zij hebben de controle nu, zij hebben ervoor gezorgd dat de straten stil en verlaten zijn, dat mensen binnen blijven.
Maar niemand is onsterfbaar, niemand is onkwetsbaar, ik vind het ook niet echt slim om te blijven gaan naar plaatsen waar grote mensenmassa’s zijn en er dan maar het beste van te hopen.
Wauw, wat heb je dat goed beschreven. Het is echt vreselijk wat er in Parijs is gebeurd.. Maar omdat het relatief dichtbij is ( Parijs is maar een paar uur rijden..) word ik zelf wel op de feiten gedrukt dat het opnieuw dichtbij komt. Maar er zijn zoveel meer aanslagen, in Libanon was er ook een. Maar daar moest ik hier in de comments over lezen en vervolgens zelf opzoeken… Het blijft allemaal vreselijk, en ik wens alle nabestaanden een hart onder de riem toe.
Mooi geschreven, Annemerel! Ik snap je gevoelens heel goed.
Mooi en goed geschreven, heel herkenbaar :(