Als je mijn vlogs volgt weet je dat ik lijdt aan een heftige vorm van koudwatervrees. Zeer regelmatig ben ik voor een training (een training!) lichtelijk gespannen omdat ik bang ben dat het te zwaar is. Als ik heel rationeel na ga denken weet ik natuurlijk dat dit nergens op slaat, want wat is het nu ergste dat me in een training zou kunnen overkomen? Dat ik het beoogde tempo niet haal? Dat ik mijn duurloop in moet korten? Dat lijken me beiden niet echt wereldrampen, maar vlak voor een training heb ik vaak niet genoeg aan ‘rationeel denken’. Ik heb meer nodig te maken om mezelf er van te overtuigen dat het allemaal wel mee valt. Dit lijstje is niet alleen voor jullie, maar ook een beetje voor mezelf. Zodat ik de volgende keer voor een moeilijke training niet weer anderhalf uur aan het uitstellen ben…
“Ik ben zo moe, ik kan met geen mogelijkheid het tempo halen”
Inlopen
Voelen je benen zwaar, ben je moe? Denk je echt dat je niet fit genoeg bent om de tempo’s in je training vandaag te halen (ondanks dat je iedere week weer laat zien dat het tempo voor jou geen probleem is….). Trek die hardloopkleding aan en ga eerst eens drie kilometer inlopen en minstens drie versnellingen doen. Als je je dan nog steeds zo slecht voelt, kun je altijd nog naar huis…
Maak het makkelijk
Als ik heel erg op zie tegen een training probeer ik van te voren al zoveel mogelijk te doen om het makkelijker te maken voor mezelf. Ik draag schoenen waar ik makkelijker hard op loop (VaporFly’s), ik kies een route met mooi asfalt en zo min mogelijk hoogteverschil. Tijdens het inlopen loop ik met tegenwind, zodat ik tijdens de tempo’s de wind in de rug heb.
Muziek
Een goede playlist wil ook nog weleens helpen. Tijdens intervaltrainingen kies ik voor popmuziek en Martin Garrix, tijdens ellenlange duurlopen kies ik juist voor complete albums of setlist. Op de een of andere manier gaat de tijd sneller als ik naar een album of setlist van een artiest luister, dan wanneer ik naar losse nummers luister. Het is dan alsof ik meegezogen wordt in hun verhaal.
Het zwaar hebben is niet per definitie slecht
Een van mijn problemen is dat ik bang ben om af te zien in een training. Als het eenmaal zover is valt het vaak wel mee, maar van te voren ben ik bang om het zwaar te krijgen. Maar ik krijg het nooit zo zwaar dat er echt fysieke ongemakken optreden, het is gewoon… minder comfortabel. Ik probeer die negatieve associatie met ‘afzien’ te doorbreken. Na afloop voel ik me namelijk altijd meer dan voldaan als ik door ben gegaan op het moment dat het zwaar was.
Je kunt altijd langzamer
Heel belangrijk om te onthouden is dat je altijd langzamer kunt gaan tijdens een training. Op het moment dat je het tempo niet (meer) haalt, kun je altijd gewoon een tandje terugschakelen. Wat ik vaak merk is dat wanneer ik niet meer mijn best doe om het tempo te halen, mijn tempo niet eens zo bizar veel inzakt. Vaak is dit nog geen vijf seconden per kilometer en ik voel me tijdens het lopen een stuk comfortabeler. Het idee dat ik tijdens een training altijd langzamer kan is een goede manier om mezelf de deur uit te krijgen.
Je kunt altijd korter
Net als dat je altijd langzamer kunt gaan lopen, kun je ook altijd korter gaan lopen. Je kunt je duurloop inkorten en tijdens een tempoloop kun je minder blokjes doen, of de blokjes opdelen. Ik wilde gisteren bijvoorbeeld heel graag 4x 3000 op marathontempo doen. Echter, het was al de zesde dag op rij dat ik aan het hardlopen was. Op maandag doe ik normaliter een hersteltraining, maar nu wilde Tuur graag een testje bij mij uitvoeren, waardoor ik op een gegeven moment wel heel hard moest lopen tijdens mijn ‘hersteltraining’. Na twee blokjes van 3000 voelden mijn benen uitzonderlijk zwaar. Niet gek. Ik besloot de blokjes van 3000 op te delen in blokjes van 1500 en nog tenminste 3x 1500 te lopen. Uiteindelijk liep ik natuurlijk ‘gewoon’ 4x 1500 en kwam ik uiteindelijk dus op een zelfde totaal al uit als wanneer ik 4x 3000 gedaan had. Je moet hier natuurlijk geen gewoonte van maken, maar de optie is er altijd en soms zijn de omstandigheden dusdanig dat je er gewoon goed aan doet om wat kortere tempo’s te lopen.
Dit zijn de dingen die ik doe om mezelf te motiveren voor een training. Ik weet dat er ook heel veel mensen zijn die het fijn vinden om moeilijke trainingen samen te doen. Ik heb daar zelf een haat-liefde verhouding mee. Aan de ene kant is het inderdaad makkelijk om iemand tijdens een training te kunnen volgen. Daarnaast vind ik het ook een extra drempel. Zelf kan ik in een training makkelijk langzamer, of korter lopen. Als je samen met iemand loopt kan dat niet zomaar. Het idee dat dat niet zomaar kan vind ik soms ook angstaanjagend. Dus ja, zoals ik al zei, haat-liefde.
Wat doen jullie om jezelf te motiveren voor een lastige training?
Liefs,
Annemerel
Haha jup, allemaal heel herkenbaar! Maar wat is nou het ergste wat er kan gebeuren inderdaad… niks dus. Ik vind de uitspraak van de trainer van Susan Krumins ook altijd wel een mooie, jou vast niet onbekend: ‘You have to learn being comfortable whilst being uncomfortable’ :-)
Bij mij helpt het om te denken aan het warme bad en het koekje achteraf. Bij andere lopers lijkt het allemaal zo makkelijk te gaan. Ik ben blij dat je deze blog geschreven hebt.
Hoi Annemerel,
Goede blog, ik ervaar dat (hard) hardlopen ongeveer 70% mentaal is. Natuurlijk moet je goed getraind zijn om een bepaald tempo te halen, maar als je er zelf niet in gelooft, is de kans dat je het haalt natuurlijk ook minder groot. Ik doe mijn echt harde tempo’s altijd op de atletiekbaan (waarvan ik weet dat jij pijn krijgt op dit moment, maar even hoe ik het doe). Ik ben dan zo gefocust op de doorkomsttijden dat ik al niet eens meer door heb dat ik het zwaar heb. Ook helpt het me om samen met mensen te lopen op de baan, maar dan ‘moet’ ik wel voorop lopen, het tempo kunnen bepalen. En ook is voor mij het feit dat andere mensen ook mee afzien een geruststelling, een teamgevoel, ‘we can do this’.
Voorafgaand aan zo’n training heb ik bijna nooit zin, meestal is het in de avond en dan zit ik al lekker onder een dekentje op de bank. Maar ik weet dat – om mijn doelen te halen – deze trainingen het beste zijn, en dus niet teveel over nadenken en hop naar buiten.
Concreet: ik probeer juist niet na te denken en gewoon naar buiten te gaan, te vertrouwen op het proces en ook te genieten (hoewel dit vooral achteraf is, dan vind ik het altijd jammer dat het weer over is).
Liefs,
Ilse
Dit verklaart ook wel wat spanning. wat jammer dat (semi-) amateur sporters.. (eerlijk 3.15 is een super marathon tijd, maar we zijn geen profs..) hun loop plezier toch laten afhangen van verwachtingen en stukje faalangst. GENIET, laat het gebeuren, ontspan! Wat jezelf al zegt.. het geeft niet als je de tempo”s niet altijd haalt.
En lopen samen….samen kom je er ook wel uit of een training korter of langer wordt, waarvoor al die angst…
GENIET!!
Goede tips! Heb je ook tips om mentaal sterker te worden? De deur uit gaan vind ik niet het grootste probleem maar ik kan niet goed ‘stuk’ gaan. Weet dat dit tijdens trainingen zeker niet altijd nodig is maar ik kan het ook niet tijdens interval of in een wedstrijd, ik blijf altijd in het veilige hangen waarvan ik weet dat ik het wel volhoudt. Heb je tips om over die ‘drempel’ heen te komen?
Wat mij de laatste maanden nog wel het meest motiveert om naar buiten te gaan: het besef dat ik weer KAN en MAG hardlopen. (Dus zonder blessure.) Dat het bovendien heel belangrijk is dat ik die belasting gelijkmatig blijf opbouwen – dus vandaag niet gaan terwijl dat in de planning stond, betekent dat ik volgende week minder ver mag en het nog langer duurt voor ik weer op mijn oude niveau ben.
De dankbaarheid om het lopen dus, en de achterliggende vraag waarom ik dit doe – omdat het me blij maakt.