Afgelopen zondag had drie maal scheepsrecht moeten zijn en had zeven mijn geluksgetal moeten zijn. Ik liep mijn derde New York City marathon en mijn zevende marathon. Helaas ging dat toch niet helemaal op. Alhoewel…
Twee marathons in een maand tijd.
Ja, twee marathons lopen in een maand tijd, het is eigenlijk gekkenwerk en ik zou het normaal gesproken niemand aangeraden hebben. Maar ik wilde het gewoon proberen. Mijn lichaam herstelde gelukkig snel na Chicago, dus ik had ook redelijk wat vertrouwen in New York. Als ik maar niet ziek werd. Afgelopen weken at ik voor mijn doen gezond, ik nam genoeg rust en zorgde ervoor dat ik nog een lange duurloop (20 kilometer) en verder alleen korte loopjes tussen de 6 en 12 kilometer deed.
Het noodlot
Maar zaterdag, een dag voor de marathon, sloeg dus het noodlot toe. Ik was gezellig met mijn moeder aan het winkelen in Soho. We hadden net ontbeten bij Maman, hadden een sapje gedronken bij Joe & The Juice, ik had twee leggings gekocht bij Lululemon en een trui bij Bloomingdales. Maar toen ik vervolgens de Duane Reade uit liep zei ik tegen mijn moeder ‘ik ben misselijk’. En vervolgens ‘ik moet even zitten’. Van het ene op het andere moment was ik kotsmisselijk. Van het bankje op straat verplaatsten we naar een Starbucks, waar ik mijn maag geleegd heb op het toilet. Ik nam een kopje groene thee en hoopte dat ik me daarna beter zou voelen.
Maagdarmvirus?
Maar ik ging me niet beter voelen, ik voelde me eigenlijk alleen maar slechter. Op Google Maps zochten we op hoe we zo snel mogelijk weer bij het hotel konden komen. Met een taxi zou het een half uur duren en met de Metro twintig minuten, de keuze was snel gemaakt. Het optrekken en stoppen van een auto, daar moest ik nu ook sowieso niet aan denken. Gewapend met mijn lege Starbucksbeker als nood kostbak ging ik met de Metro richting het hotel. Blij dat ik die beker bij me had, want ook in de Metro moest ik overgeven. Smerig verhaaltje, het spijt me. De hele middag heb ik in bed gelegen, iedere keer als ik iets wilde eten of drinken, kwam het er vijf minuten later weer uit. Later niet alleen meer via mijn maag, maar ook mijn darmen deden gezellig mee. Was dit een hele heftige migraine (ik had namelijk ook hoofdpijn), was het voedselvergiftiging (nee, mijn moeder die hetzelfde gegeten had had nergens last van) of was het een maagdarmvirus. Ik weet nog steeds niet 100% zeker wat het was, ik weet in ieder geval dat het niet weg ging met ibuprofen, paracetamol of een migrainepil.
En nu?
Zaterdagavond wist ik niet hoe ik de marathon moest gaan lopen. Ik voelde me hondsberoerd, naar het toilet lopen kostte me teveel moeite… hoe moest ik in vredesnaam een marathon gaan lopen? Met heel veel moeite heb ik aan het eind van de avond een paar crêpes van Whole Foods naar binnen kunnen werken, zonder jam of ander beleg. Daarna ben ik snel gaan slapen.
De volgende ochtend…
Mijn wekker ging om kwart voor vijf, genoeg geslapen had ik zeker maar ik voelde me een slappe vaatdoek. Niet gek na zo’n dag als gisteren. Ik had nog steeds buikpijn en voelde me weeïg op de maag. Niet echt kotsmisselijk maar gewoon alsof je de dag ervoor net een paar glazen te veel gedronken hebt. Voor het eerst in mijn marathon-leven had ik gewoon echt geen zin om te gaan lopen. Ik wilde het liefst weer terug in bed kruipen. Ik voelde me gewoon echt niet goed en ik wist ook niet hoe dit zich in de loop van de dag zou gaan ontwikkelen. Om zeven uur moest ik met de bus naar Staten Island, om tien over half elf zou ik pas van start gaan en 25 kilometer later zou ik pas weer in Manhattan zijn. Als ik me onderweg echt heel erg rot zou gaan voelen, was ik wel heel ver weg van mijn bed. Maar goed, ik was naar New York gekomen voor de marathon, dan moest ik het toch gewoon maar proberen.
De uren voor de marathon
Ik nam een lekkere lange warme douche, deed mijn hardloopkleding aan, at nog een paar crêpes en stapte om zeven uur in de bus naar Staten Island. We zaten ongeveer anderhalf uur in de bus en daarna mocht ik nog twee uur wachten op het startschot. Niet erg, het was lekker weer en ik zat rustig in mijn eentje in het zonnetje. Even tot rust komen en mezelf goed voorbereiden op wat er zou gaan komen. Dat werkte op zich wel goed. Mijn darmen waren gelukkig ook een beetje tot rust gekomen, ik had twee imodiums geslikt om die tot bedaren te brengen.
De start
Hoe dichter ik bij de start kwam hoe meer zin ik in de marathon kreeg en hoe beter ik me begon te voelen. De misselijkheid verdween langzaam en ik kreeg weer een beetje vertrouwen. Toen het startschot ging kon ik ook alleen maar lachen. De eerste vijf kilometer liep ik super langzaam, ik kwam niet vooruit door de grote mensenmassa waarin ik liep (met de marathontijd die ik Berlijn gelopen heb, had ik eigenlijk in een veel eerder startvak kunnen starten, maar ik ben uiteindelijk toch bij de mensen die tussen de 4.15u en 5.00u zouden gaan finishen ingedeeld). Maar dat was eigenlijk alleen maar goed, want daardoor kon ik dus niet harder en ik wilde juist ook rustig beginnen, niet te hard van stapel lopen.
Brooklyn
Ik genoot zo ontzettend in Brooklyn. Het weer deed heel goed zijn best, de zon scheen, het waaide een beetje maar niet heel heftig, de temperatuur was goed. Ideale omstandigheden voor New York. Het publiek aan de kant was uitzinnig en ja, ik was in New York en ik liep voor de derde keer de marathon. In mijn geheugen was Brooklyn iets vlakker en was Manhattan juist venijnig vals plat, maar dat bleek toch even anders te zijn. Maar het maakte niet uit, ik genoot bewust. Ik heb nog nooit zo bewust van een marathon genoten, om me heen gekeken, foto’s gemaakt, gefilmd, met mensen gepraat.
Queens + Queensboro Bridge
Op de brug tussen Brooklyn en Queens ben je halverwege, ik voelde me toen nog steeds bovenverwachting goed en ik liep netjes op schema om mijn doel – onder de vier uur lopen – te behalen. In Queens bereidde ik mezelf mentaal voor op de brug des doods, de Queensboro Bridge tussen Queens en Manhattan. Omdat Queens lager ligt dan Manhattan loop je vooral omhoog. Killing. Maar het viel me dit keer zo ontzettend mee, ik was al boven voordat ik het echt zwaar begon te krijgen en ik kon alleen maar lachen. Ik liep ook nog steeds heel goed op schema.
Manhattan / First Avenue
En dan draai je van de Queensboro Bridge First Avenue op en dat is zo’n mooi moment, rijendik staat het publiek je daar op te wachten. Heel bijzonder kippenvelmoment. Ik voelde me op dat moment ook nog steeds goed. Ik liep langs het Holland Runner Cheering Point op 27 kilometer en kreeg nog meer energie.
The Bronx
Het werd eigenlijk pas zwaar toen ik de brug van Manhattan naar The Bronx op liep, ik begon mijn maag te voelen. Er wilde iets uit. Als ik heel eerlijk naar mezelf ben was mijn maag de hele marathon al niet helemaal in orde. Ik heb alleen maar een paar slokjes water kunnen drinken, te veel water zorgde al voor een misselijk gevoel. De gedachte aan sportdrank alleen al zorgde voor braakneigingen en ik heb ook geen gelsnoepjes gegeten. Na ruim 32 kilometer was het dus niet gek dat ik vrij leeg was. Ik had geen reserves van de dag ervoor én ik had tijdens het lopen geen energie tot me genomen. En toen werd ik dus best wel heel erg misselijk.
Cola
Langs de kant van de weg waren er drie mannen met flessen Cola. Ik dacht heel even, ze kunnen natuurlijk van alles in die glaasjes gedaan hebben (voor hetzelfde geld was het Bacardi Cola) maar ik nam het risico maar, want ik had ineens heel veel behoefte aan Cola (heb ik altijd als ik misselijk ben). Ik nam het glas Cola en mijn god wat smaakte dit goed, ik voelde me ook meteen een beetje minder misselijk. Ik had meer Cola nodig! Dus belde ik Bart van Holland Runner of hij er voor kon zorgen of er bij het volgende Cheering Point van Holland Runner Cola voor me zou kunnen zijn. Dat kon geregeld worden, maar ze stonden pas bij mijl 24 en ik was nu pas op mijl 21… oeps.
Fifth Avenue
De hele tijd dacht ik, komt goed Annie, komt goed, je krijgt zo Cola, nog even volhouden, maar op een gegeven moment moest het er gewoon uit. Bij een waterpunt nam ik twee bekertjes water. Het eerste gooide ik leeg en daar leegde ik vervolgens mijn maag in (het was alleen maar gal, er zat niets in mijn lichaam) en het andere bekertje water dronk ik op, omdat de smaak in mijn mond natuurlijk ontzettend goor was. Maar ja toen werd ik dus weer misselijk van dat water drinken, dus bij het volgende waterpunt deed ik weer precies het zelfde. Ondertussen moest ik ook een paar keer wandelen, ik kon gewoon niet meer.
24 mijl
En toen was daar het bordje 24 mijl, hier moest het Cheering Point van Holland Runner zijn, maar waar zijn ze nou?! Ik liep met mijn ziel onder mijn armen langs de linkerkant, want daar zouden ze moeten staan, uiteindelijk, toen ik bijna bij 25 mijl was, stonden ze daar MET COLA! Wat een godsgeschenk. Ik dronk het halve flesje leeg en dat gaf me nog net even een paar vleugels.
Finish
De laatste kilometers kon ik gelukkig nog hardlopend volbrengen. Cola, je kunt er heel veel van zeggen, maar voor mij is het een wondermiddel als ik misselijk ben. Het is het enige dat mijn lichaam niet direct weer afstoot en eruit wil gooien. Voor die laatste kilometers verzamelde ik al mijn laatste krachten en ik sprintte voor mijn gevoel naar de finish. Voor mijn gevoel inderdaad, zo snel was ik eigenlijk helemaal niet, maar ik liep in ieder geval.
En nu…
4.02.42 is mijn officiele eindtijd. Niet onder de vier uur, wat ik zo graag had willen doen, maar wel een PR in New York en onder deze omstandigheden mag ik denk ik wel blij zijn met dit resultaat, ook al voelt dat voor mij op dit moment nog wel een klein beetje dubbel. Ik weet namelijk dat ik onder de vier uur had kunnen lopen als ik niet was ziek geworden. Mijn benen voelden prima, ik heb nergens last van gehad en heb nu nog steeds geen last van spierpijn of wat dan ook. Maar ja, wat doe je er aan? Helemaal niets. En wat levert het op om hier van te balen? Ook al helemaal niets. Dus ja, ik probeer gewoon heel blij en tevreden te zijn met mijn resultaat, ook al is het niet waar ik in eerste instantie voor kwam. Maar hé, volgend jaar is er weer een New York City Marathon en dan gaan we gewoon voor een nieuw gezegde ‘vier maal is scheepsrecht’.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes op mijn blog, YouTube en Instagram. Jullie zijn de beste supporters die er zijn. Echt!
Liefs,
Annemerel
Ik heb exact dezelfde tijd gelopen zondag op Terschelling, mijn langzaamste tot nu toe. Ik herken VOLLEDIG wat je zegt over cola want die delen ze daar uit en dat was echt de hemel. Ik hield vanaf de ochtend niks meer binnen (combinatie van ziekte van Crohn en een enorme stresstijd thuis) en ben twee keer in de duinen kunnen gaan zitten helaas. Ook voor mij was het de 2e hele in hele korte tijd, ik liep 6 wkn eerder Berlijn.
Ik vind het bijzonder knap maar ook riskant dat je onder deze omstandigheden een marathon hebt gelopen. Ik zou ook starten als ik er eenmaal was, maar als ik lees hoe ellendig je je voelde betwijfel ik of het goed was voor je lijf. Je hoeft maar iets te krijgen onderweg of je gaat gestrekt dan.. Maar goed. Ik hoop dat je, net als ik, goed hersteld en op kunt naar nog een lekker najaar of goed voorjaar?
Auteur
Ja ik heb met mezelf afgesproken ontzettend goed op ieder signaal van mijn lichaam te letten. Op het moment dat ik me niet goed voelde worden heb ik dan ook meteen gas terug gegeven en ik heb zelfs gewandeld.
Misschien ben ik biased omdat ik hardlopen háát (ik lees normaal gesproken je hardloopblogs ook niet, sorryyyyy), maar ik had dit dus echt NOOIT gedaan als ik zo ziek was geweest. Ik was lekker een hele dag in bed blijven liggen met roomservice en Netflix en dan maandag weer fijn de stad in gegaan om cultuur te snuiven en van New York in de herfst te genieten. Maar goed. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik niet zo’n mooie buik en benen heb als jij ;-)
Pff wat een verhaal.. en met een slap en leeg lichaam zonder koolhydraten zo’n tijd lopen.. weinigen die je dat nadoen!
Heel zuur natuurlijk, maar fijn dat je er toch voor gegaan bent en van genoten hebt. Je hebt altijd meer spijt van de dingen die je niet doet..
Ongelooflijk veel respect dat je hebt volgehouden!
Wat ontzettend knap dat je zo’n goede tijd hebt neergezet ondanks de omstandigheden. Je mag echt trots op jezelf zijn! Helaas niet onder de vier uur, maar deze prestatie doen velen je niet zomaar na hoor! Suuupergoed! Volgend jaar onder de vier, maar voor nu mag je even heeeeel blij zijn met dit resultaat!
Volgens mij moeten jij ik en Fieke om dezelfde reden terug naar NYC… Mooi geschreven!
Auteur
Hahaha ja, eens!!! En dan slapen we in het Gansevoort!!!
Nou, onder de 4 uur of niet, ik vind t hartstikke knap! Je hebt in ieder geval wel doorzettigsvermogen!!
Wauw! Wat een doorzetter ben jij zeg! Je mag echt trots op jezelf zijn!
sterk dat je zo episch bleef vechten , zeker gezien de omstandigheden. Daar houden de supporters van…
Pff, alleen maar respect voor jou. Wat heb je het goed gedaan!
Wat onwijs knap zeg! Je heb echt alles gegeven! Het is dan misschien niet de tijd die je voor ogen had, maar een geweldige prestatie, zeker als je kijkt hoe weinig je gegeten had die dag ervoor!
Chapo! Twee x een marathon!!
Goed dat je jezelf zo ver hebt gekregen om ook van niet-PR’s te genieten. Echt supergoed gedaan, ik heb je gevolgd!
Wat jammer dat je je zo misselijk voelde, maar alsnog liep je gewoon ‘zomaar eventjes’ de NY marathon in dezelfde maand als Chigaco. Alleen al dàt, vind ik superknap! En het feit dat je een marathon loopt op zich, is ook al heel erg knap. Alleen maar complimenten dus voor jou! Een vriendin van me liep haar eerste marathon en had er meteen een goed doel aangekoppeld. Zij heeft er iets minder dan 5u over gedaan, maar ik was apetrots: ik bedoel, ze heeft wel een màràthon gelopen!! :D
Auteur
Super goed van je vriendin! Feliciteer haar namens mij! Geld inzamelen + marathon lopen is sport op zich trouwens, daar gaat zo veel tijd en energie in zitten. Dubbel chapeau!
Gefeliciteerd! wat heb je het goed gedaan ondanks dat je lichaam niet mee wilde werken. Echt heel knap :)
Ah echt fijn dat je zo bewust hebt kunnen genieten van het rennen! Lijkt me echt ongelofelijk om in New York te hardlopen.
Gaaf dat je nu zo bewust de marathon loopt. Ik vind het ontzettend knap werk. Zo een mooie tijd terwijl niet 100% fit bent geweest. WOW.
Met heel veel plezier gelezen!
De meeste mensen zullen de prestatie die je hebt geleverd waarschijnlijk knap vinden. Ik vind het erg onverantwoord.
Ik ben AIOS anesthesie en je zult verbaasd zijn hoeveel marathonlopers (zelfs de meest getrainde) op de SEH of IC komen en overlijden. Als arts had ik je het sterk afgeraade. Lijkt me ook geen goed voorbeeld naar je lezers
Auteur
Snap ik… het was sowieso een aanslag op mijn lichaam, maar ik weet wel heel goed hoever ik kan gaan. Op het moment dat het niet meer ging ben ik gaan wandelen. Ik heb de hele wedstrijd mijn hartslag in de gaten gehouden en heb ieder signaal van mijn lichaam heel serieus genomen.
Ik ben het met Elsa eens! Je lichaam gaf al signalen en om dan nog effentjes een marathon te gaan rennen. Ik snap ook niet waarom organisaties hier niet beter op controleren. Niet om betutteld te doen, maar tijdens elke marathon sterven er wel een paar mensen.
Auteur
Het gebeurt weleens dat er iemand tijdens een marathon overlijdt.. maar niet tijdens ELKE marathon. Daarnaast gaan er meer mensen dood aan alcohol en drugs op feestjes dan aan het lopen van marathons.
Heb zo ontzettend veel respect voor jou. Vind het echt bijzonder knap van je dat je de hele marathon nog hebt uitgelopen, terwijl je eigenlijk hondsberoerd was. Je mag echt trots op je prestatie zijn! Ik hoop voor je dat je nog een leuke tijd hebt met je moeder in NYC. Hoe gaat het nu met je maag/darmen?
Pff wat moet dit zwaar zijn geweest! En wat zul je zaterdag hebben gehaald! Maar je hebt het roch maar gedaan! Wees trots op jezelf. En ja 4 maal is scheepsrecht. Trots!!
Echt ontzettend knap dat als je je zo beroerd voelt toch een marathon loopt! Ik was sowieso mijn bed weer ingekropen.
Wat een verhaal! Ik vind het echt heel knap 4.02 uur, inclusief een hoop gekots!
Je kan echt trots op jezelf zijn! :-)
Ongelooflijk dat je gewoon wéér een marathon hebt gelopen! En dat in deze staat! Petje af voor jou!
Wauw, doorzetter! Superknap, gefeliciteerd!
Respect hoor! Ik vind het super knap wat je steeds weet te flikken op die marathons en volgens mij weet je zelf het beste hoe ver je kan gaan met je lichaam. Je hebt er ondertussen flink wat ervaring opgedaan. Leuk je te zien in New York! Was gezellig :) Ik had door jouw blog al de smaak te pakken wat betreft hardlopen maar deze NY marathon en alles eromheen heeft de verslaving alleen maar erger gemaakt. Ik moet even van die blessure af zien te komen maar Berlijn lonkt al ;)
Ik vind je wel een bikkel hoor, ook al was het misschien niet erg verantwoord…