Afgelopen maandag was het precies een jaar geleden dat ik de finish van de Málaga Marathon passeerde en ’s middags de laatste hand legde aan mijn boek, Trainen als een Topatleet. Op dat moment was ik best wel tevreden over mijn geleverde prestatie, maar in mijn hoofd was ik alweer bij volgende doelen. Doelen die ik zou bereiken als ik echt 100% fit was en langer op dit niveau had kunnen trainen. Wist ik veel dat 100% fit zijn lastiger was dan het lopen van een marathon in 3:15.03. Maar wat heb ik nu eigenlijk geleerd van Trainen als een Topatleet, waar ik nu, een jaar later, nog iets aan heb.
Om heel eerlijk te zijn… eigenlijk ALLES dat ik geleerd heb bleek heel waardevol te zijn en gebruik ik nog steeds. Van de tips van de psycholoog tot de voedingstips en natuurlijk de trainingstips van Tuur.
Mijn vijf kernwaarden
Toen ik anderhalf jaar geleden mijn intake had bij Thomas Waanders, mijn sportpsycholoog, dacht ik dat mijn enthousiasme mijn kracht was. En ik denk nog steeds dat dat een reden is waarom mensen het leuk vinden om over mijn hardloopavonturen te lezen. Maar ik weet inmiddels ook dat er meer dingen zijn en dat is maar goed ook, want afgelopen jaar was ik op sommige momenten alles behalve enthousiast. Op het moment dat ik niet voluit kon trainen omdat een pijntje in mijn bil en heup me daarvan weerhield. Ik haalde mijn zelfopgelegde doelen niet en ik vond het heel moeilijk om ook daar enthousiast over te zijn.
Met Thomas bepaalde ik mijn kernwaarden: Eerlijkheid, samenwerking, innovatief, creatief* en ambitieus zijn mijn vijf kernwaarden en van daaruit kon ik dan ook niet anders dan jullie in alle eerlijkheid op de hoogte houden van mijn kommer- en kwel. Misschien niet altijd even leuk om te lezen, maar het is wel onderdeel van mijn verhaal en dus ook van mijn blog. Als ik weer eens twijfelde of ik iets moest delen over mijn pijntjes, of over menstruatie-perikelen, darmproblemen, bekkenbodem-issues, dacht ik terug aan die vijf kernwaarden en vooral die allereerste. Eerlijkheid.
Ambitieus is ook een van mijn vijf kernwaarden en dat is misschien tegelijkertijd dit jaar ook wel mijn grootste valkuil geweest. Ik had mezelf misschien te hogen doelen gesteld. Ook al leken die doelen een jaar geleden echt peanuts, omdat ik zo lekker bezig was met PR aan PR rijgen.
Eten is herstel
Voordat ik begon met Trainen als een Topatleet at ik eigenlijk alleen maar omdat ik genoot van eten en omdat ik – als ik niet zou eten – zou omvallen van de honger. Echt nadenken over wat ik precies in mijn mond stopte deed ik niet. Ja, natuurlijk… ik wist dat een goed gevulde salade gezonder was dan een zak chips, maar ik zag niet de relatie tussen voeding en herstel.
Ik heb het afgelopen jaar een stuk meer gegeten en ik weeg een stuk minder. Dat is niet vreemd, want ik train ook een stuk meer. Dit jaar at ik vaker twee borden pasta dan een op een avond. Sterker nog… ik denk dat ik negen van de tien keer voor twee borden ging. En ik genoot hier ook dubbel van, want ik wist… mijn lichaam heeft voeding nodig om te kunnen functioneren.
De laatste weken ben ik me ook steeds bewuster van de ‘recovery window’. Na een training probeer ik meteen iets van eiwitten te eten en een glas water te drinken, om de herstelprocessen zo goed mogelijk in gang te zetten. Je wordt namelijk niet beter van trainingen, maar van het herstel van trainingen. Dan kun je dus maar beter zorgen dat dat herstel zo optimaal mogelijk verloopt en zo min mogelijk in de weg gezeten wordt (alcohol vlak na een inspanning is dus géén goed idee!).
Trainen is een stuk complexer
Waar moet ik beginnen met trainen… voor Trainen als een Topatleet liep ik zonder schema en deed ik maar wat. Ik probeerde iedere week een lange duurloop te doen en daar tussen plande ik nog een, twee of soms ‘zelfs’ drie andere trainingen. Dit waren vrijwel altijd kortere duurlopen en mijn tempo lag vrijwel altijd tussen de 4’55 en 5’15. Mijn duurlopen loop ik nog steeds op hetzelfde tempo, maar er is een heel arsenaal aan ander soort trainingen bij gekomen.
Voor Trainen als een Topatleet geloofde ik er ook heilig in dat ik tijdens een marathon nooit harder zou kunnen lopen dan het tempo dat ik in mijn lange duurlopen (en al mijn andere trainingen) liep. En wellicht was dit ook wel zo, omdat ik die andere tempo’s nooit trainde. Maar nu dus wel. De kortste afstand die ik (soms) in een training loop? 150’jes. Heerlijk vind ik die. Ze zijn voorbij voordat je überhaupt het idee hebt dat je bent begonnen.
Ik train – zeker nu ik weer met schema train richting Boston – nog met dezelfde trainingsprincipes als tijdens Trainen als een Topatleet, toch zijn er wel een paar dingen beduidend anders in mijn schema.
- Ik focus me nu de eerste acht weken voornamelijk op uithoudingsvermogen. Ik train niet op de baan (ook omdat ik bang ben dat ik mijn lichaam hierdoor teveel eenzijdig belast) en doe geen echte snelheidsdingen. Ik heb nog wel een beetje basissnelheid over van het afgelopen jaar, maar ik zou nu echt geen PR op de 10 kilometer kunnen lopen, ik zou niet eens in de buurt kunnen komen. Omdat ik het tempo vrijwel nooit train. Toen ik vorig jaar begon met trainen had ik die basissnelheid niet, dus was het waarschijnlijk goed dat ik in de maanden voor mijn schema toch al wel aan mijn basissnelheid werkte door middel van 200’tjes en 400’tjes. Ik train nu dus ook niet met de groep, omdat ik me niet wil laten verleiden tot een harder tempo.
- Ik loop al vanaf het begin mijn marathontempo wekelijks tijdens ‘marathontrainingen’. Dit heb ik hiervoor eigenlijk niet heel veel gedaan, maar ik denk dat je het tempo veel beter onder knie krijgt op het moment dat je het tempo regelmatig traint. Ik begon 26 weken van tevoren met 3x 2000 op (beoogd) marathontempo (en vond dat heel zwaar). Inmiddels loop ik 2x 3000 + 4x 1500 in dat tempo. Ik ben er nog lang niet, maar ik heb ook nog wel wat tijd. Ik wil het opbouwen naar 5x 5000 op marathontempo (dat deed ik wel als mijn laatste zware training richting Málaga).
- Ik heb zelf mijn schema gemaakt. Natuurlijk geeft Tuur advies en passen we soms trainingen aan, maar het schema en de opbouw hiervan heb ik zelf ‘bedacht’. Ik weet niet of dit iets goeds is, maar op dit moment voelt het wel goed om zelf te bepalen welke training ik doe en ook te weten wat de achterliggende gedachte is bij een bepaalde training.
- Op dit moment doe ik geen krachttraining in het krachthonk, ook al vond ik dat tijdens Trainen als een Topatleet ineens heel leuk om te doen (zal vast ook wel een beetje aan de gezelligheid gelegen hebben, met Tuur en Isa). Ik ben daar mee gestopt omdat ik zoveel last van mijn rug had dat ik op een gegeven moment geen enkele oefening nog normaal kon uitvoeren. Ik denk dat als ik nu het krachthonk terug in ga (wat echt wel gaat gebeuren), ik echt weer vanaf nu ga opbouwen. En omdat ik zo lang niet geweest ben, is het ook een stuk makkelijker om die resetknop in te drukken. Ik denk dat ik niet eens meer met 30 kilo in mijn nek kán squatten.
Wat ik het meeste mis
Wat ik het meeste mis aan het hele Trainen als een Topatleet-gebeuren is het feit dat de marathon prioriteit nummer een was. Alles draaide om het lopen van die goede marathon. Dat kan ik nu niet meer voor mezelf goedpraten. Ik ben geen topatleet, ik zal dat in dit leven ook nooit worden. Ik vond het heerlijk om me te verliezen in de trainingen en alles dat er bij kwam kijken, het was echt even mijn hele leven. Dat bracht ook wel een risico met zich mee, want toen ik geblesseerd raakte was ik ook echt even ‘mijn leven kwijt’. Maar dat kun je dan ook wel weer doorstaan door je volledig te kunnen focussen op herstel. Ja, als ik een ding mis, dan is het het feit dat trainen topprioriteit nummer een was en dat ik me daar niet voor schaamde.
Er is in ieder geval geen haar op mijn hoofd die spijt heeft van mijn beslissing om 16 weken te trainen als een topatleet (wat uiteindelijk natuurlijk net iets meer werd door die verdomde stressfractuur). Ik vond het een mega bijzondere ervaring en ik heb er dus ontzettend veel van geleerd.
Als jij Trainen als een Topatleet gelezen hebt, wat is jou dan het meeste bijgebleven?
Liefs,
Annemerel
*Creatief en innovatief waren ook twee van mijn kernwaarden. Ik heb het idee dat ik daar dit hele jaar op werkgebied niet veel van heb kunnen laten zien. Dat betekent niet dat er in mijn hoofd niet van alles gaande was. Hopelijk kan ik daar in 2020 meer van laten zien (als in: iets meer uit mijn gedachte en iets meer in de uitvoer).
Wat een mooie reflectie! Als lezer vond ik het vooral leerzaam dat ook een optimale begeleiding en coaching niet kan voortkomen dat je een blessure oploopt…. dat gebeurt mij ook (zonder die begeleiding ?) en het voelt wat minder zwaar met het besef dat het iedereen kan overkomen, en het leven door gaat. Verder ben ik blij met je boek en je blogs en vlogs!
Auteur
Wat mooi om te lezen. Ja, een blessure zit helaas in een klein hoekje en kan helaas niet altijd voorkomen worden. Ook (echte) topatleten krijgen hier te maken.
Aan het begin van dit jaar heb ik jouw boek gelezen, inmiddels heb ik mijn eerste marathon erop zitten dus je enthousiastme heeft zeker gewerkt!
Toen ik het boek las had ik geen idee wie Annemerel was, maar na een jaar blijf ik je nog steeds volgen en dat heeft met je eerlijkheid te maken. You are just human! Dat blijft boeien denk ik.
Van je boek is me het meest bijgebleven het hoofdstuk dat je reflecteerde op je stressfractuur. Ineens las ik daar dat je een relatie had met Tuur. Dat vond ik zo super tof! Zeker omdat ik je online nog niet volgde was dit, naast je PR, toch nog een mooi einde! Keep on going ?
Mooi! Leuk om je reflectie te lezen.
En los van al dat sportieve ‘moois’ heeft trainen als een topatleet je ook de man van je dromen gegeven toch? Dat is helemaal fantastisch!!
Interessant om terug te lezen hoe je nu tegen die periode aankijkt. Ik heb je boek niet gelezen, suf he? Je andere twee boeken wel, hoop dat die wetenschap wat goed maakt ?. Wat ik interessant vind zijn je kernwaarden. Doe je daar ook iets bewust mee? Zoals bij de dingen die je doet, moeilijk moment hebt of als je een besluit neemt dat je ze even tegen de kernwaarden aanhoudt?