Als je mijn blog een klein beetje volgt dan ken je mijn liefde voor de “Special Editions” van Marc by Marc Jacobs. Een collectie die in de meeste Marc by Marc Jacobs winkels verkocht wordt en relatief betaalbaar is. Zo zijn de armbanden die je in deze collage ziet rond de 15 euro, de notebooks zijn 16 euro, de potloden 7, de paraplu 25 en het T-shirt 35. Voor een item uit de reguliere collectie betaal je gerust tien keer zoveel.
NOG VIJF DAGEN! Hoewel dat aan de ene kant heel erg dichtbij lijkt (en eng) heb ik op dit moment zoiets van GET IT OVER WITH! Liever vandaag dan morgen. Nou ja liever niet vandaag, dan had ik me gisteren toch net iets anders voorbereid. Maar je begrijpt wat ik bedoel toch?
Ik zie er absoluut niet tegenop. Hoewel…. Nee, ik zie er niet tegenop, ik heb er heel erg veel zin in en ik weet dat ik onder normale omstandigheden zondagmiddag ook gewoon levend in die auto naar huis zit. Maar ergens is er nog steeds die twijfel.. Straks trekt er een herfststorm over Amsterdam zondagochtend. Misschien krijg ik wel last van een blaar? Wat nou als mijn benen in één keer blokkeren?
Voor het toilet-probleem denk ik inmiddels een oplossing gevonden te hebben. Na een nachtelijke speurtocht op google kwam ik op een forum van een Amerikaanse hardloopwebsite. De discussie? Wel of geen Imodium slikken voor een wedstrijd. Ik heb minstens vijftig reacties gelezen, er was er slechts één bij wie het niet werkte. Voor het gemak ga ik er even vanuit dat ik die ene gewoon niet ben.
Omdat ik weet dat Amerikanen toch net iets anders met medicijnen omgaan heb ik ook op een Nederlands hardloopforum gezocht naar het gebruik van Imodium. En wat blijkt? Ook in Nederland is het een veel gebruikt middel tijdens de marathons. Waarom heeft NIEMAND mij dit ooit verteld?
Imodium is een diarreeremmer (minder plastisch kan ik het helaas niet brengen). Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik dit middel ook standaard in mijn trainingen ga gebruiken, daar pieker ik ook niet over. In mijn trainingen kan ik immers gewoon toiletstops bij mijn ouders of andere bekenden inplannen. Maar ik heb natuurlijk niet twintig weken getraind om vervolgens op een dixie te eindigen?!
Door mijn vondst heb ik in ieder geval al een stuk meer vertrouwen in wat er zondag komen gaat. Ik krijg er zin in. Ik ga dit DOEN!
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
De marathon angstvallig dichtbij, nog maar vijf dagen en ik moet het gewoon DOEN. Spannend, misschien wel een klein beetje TE spannend. Ik weet dat muziek mij na dertig kilometer nog tot leven kan brengen dus de juiste afspeellijst is essentieel. Ik denk dat ik hem inmiddels zo ongeveer heb..
Zijn jullie afgelopen weekend naar buiten geweest? Of hebben jullie afgelopen weekend naar buiten gekeken? Nee? Nou heb je misschien afgelopen weekend wel je oren open gehad?! Die regen… Daar kon je niet om heen. Naar buiten gaan stond gelijk aan een koude douche (zelfs een paraplu kon je tegen die hel niet beschermen), als je naar buiten had gekeken had je gezien dat de straten blank stonden. En ook al had je de gordijnen gesloten en heb je geen voet buiten de deur gezet (groot gelijk!), dan had je vast een paar fikse donderklappen gehoord en de regen tegen het raam aan horen tikken.
Ikzelf liep zaterdagochtend door het centrum van Rotterdam en moest heel erg veel moeite doen om niet hysterisch te gaan huilen. Niet alleen bleken mijn Nike Free’s (die ik ook buiten mijn hardlooprondjes draag) alles behalve waterdicht, ik zag mezelf al gaan aanstaande zondag. 42,2 kilometer, doorweekt door de regen en hagel. Koud, nat, verkleumd en dan gewoon DOOR MOETEN GAAN. Ik zag het al helemaal voor me. De tranen, het tegelijkertijd door willen gaan en op willen geven.
Dat was stom natuurlijk, heel erg stom. Als ik iets van The Secret geleerd heb, dan is het wel dat je dingen die je WILT moet visualiseren, en juist geen dingen die je NIET WILT. Ik heb nu dus nog 7 dagen om mijn positieve visualisatie naar het universum te SCHREEUWEN. “14 GRADEN, STRAK BLAUWE LUCHT, VEEL ZUURSTOF, WEINIG WIND, LACHEND OVER DE FINISH!”. Help mij dit beeld uit te dragen naar onze vrienden van het universum. Is geen lastige voorstelling toch? ZO deed ik dat na 21,1 kilometer afgelopen maart…
Deze week zal ik jullie iedere dag op de hoogte houden van mijn vorderingen. Of jullie nu willen of niet. Als ik mijn hoofd wat vrije tijd geef, gaat er namelijk vrij weinig anders in mijn hoofd om. Ik ben eigenlijk nog het minste zenuwachtig over die 42,2 kilometer. Dat gaat zwaar worden, dat staat buiten kijf, maar waar ik echt bang voor ben? Buikpijn en extreem slechte weersomstandigheden. Tot nu toe heb ik IEDERE keer tijdens een lange run buikpijn gehad, buikpijn waarbij ik echt naar het toilet MOEST. De statistieken zijn dan ook niet heel erg positief. De enige oplossing die ik op dit moment kan bedenken is een paar dagen niet tot nauwelijks eten, maar ja… waar haal ik dan in godsnaam de energie vandaan om die 42,2 kilometer te lopen?! GEEN oplossing dus.
Deze week ga ik HEEL erg rustig aandoen qua hardlopen. Om mijn spieren los te houden zal ik nog twee keer vijf kilometer lopen op een rustig tempo, maar meer ook niet. Rust is wat mijn benen nodig hebben. Ik moet nu gewoon vertrouwen op mijn training van de afgelopen maanden, er zit niets anders op.
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
Mijn week begon maandag lekker vroeg, met een zakelijke afspraak en een klein beetje stress. Ik vertrok op tijd, maar zou met het maandagochtend verkeer er vast wel iets langer over doen. Nou ik deed er inderdaad iets langer over, maar dat had helemaal niets met het overige verkeer te maken, des te meer met de nieuwe Kaarten App van iPhone en het te lui zijn om mijn TomTom uit mijn achterbak te halen. Apple, I love you, maar die Kaarten App is een grote fout. Het industrieterrein waar ik moest zijn herkende hij niet, hij stuurde me dan ook compleet de verkeerde kant op, waardoor ik dus op een gegeven moment spook reed op een DIJK. (Dat had dus indirect te maken met de Kaarten App, want ik keek op een gegeven moment meer op mijn telefoon dan dat ik op de weg lette). Drama, moest ik dus achteruit op een DIJK! Ik vind dijken al spannend om overheen te rijden, kun je nagaan hoe spannend het voor mij is om achteruit op een dijk te rijden en dan ook nog eens de druk van de rest van het verkeer die baalt dat jij hebt spook gereden, want op die manier kunnen zij niet doorrijden. Jup, DRAMA, ik zei het je toch.