Natuurlijk heb ik geen hekel aan de zon, in de verste verte niet. Ik hou van de zon, soms denk ik zelfs dat er geen groter zonaanbidster is dan ik. Voor de zon laat ik alles staan, voor de zon heb ik heel erg veel over en zonder zon voel ik me heel erg anders, op een niet zo positieve manier. Kijk, het is een beetje als met het vriendje waar je zo ontzettend veel van houdt, waar je niet zonder kan, waarvan je zoveel houdt en die je zo bezig houdt, dat al het andere op de achtergrond verdwijnt. Zo is het met mij en de zon, alles verdwijnt op de achtergrond zodra de zon verschijnt. En daarom wil ik de zon soms eventjes gewoon niet zien. Maar net als het vriendje wat je af en toe een beetje zat bent en wat je dan onwijs gaat missen, zo mis ik de zon dan ook als er ook maar een paar wolkjes voor verschijnen.

En dat gebeurde gisteren. Mijn enige middag dat ik echt vrij was, had de zon zich verstopt. Beledigt waarschijnlijk, door mijn onaardige, ondankbare stukje van de dag daarvoor. Natuurlijk miste ik de zon. Ik had mijn opdracht voor mijn studie af en ik mocht van mezelf een paar uurtjes luieren in de zon, maar de zon dacht.. nu heb ik je Annemerel, nu ineens wel he? Nou je kan de pot op.

Toen ben ik maar twee uurtjes vroeger naar mijn werk gegaan, want daar was het druk wist ik. Natuurlijk kwam de zon het moment dat ik een voetstap over de drempel van mijn werk heen zette weer tevoorschijn, maar dat is logisch. Het was lekker gezellig druk, na het avondeten aten we festini perenijsjes die ik nog snel even bij de supermarkt had gehaald en ’s avonds hadden we ook alleen maar gelukkige mensen aan tafel. 

Na het werk dachten we nog even te gaan dimsummen in Den Haag, maar Den Haag is op dit moment niet echt de plek waar je wilt zijn met je auto, dus deden we over een ritje van twintig minuten, ruim drie kwartier. Natuurlijk sloten alle chinezen plots al hun deuren toen wij er aan kwamen en uiteindelijk zijn we maar naar de Chinees in Scheveningen gereden (die is iedere nacht, no matter what, tot vier uur geopend!) Heerlijk fout gegeten, absoluut niet volgens mijn gezonde leefregels, maar regels zijn er om gebroken te worden, want dat houdt het leven leuk, toch? Toen we bij de auto’s (drie in totaal, voor zeven man) terug kwamen hadden we allemaal een prachtige parkeerbon ter waarde van 52 euro. Want ja, als het eventjes niet mee zit, dan zit het ook echt niet mee. Gelukkig konden we er allemaal om lachen, maar zo wordt het natuurlijk wel een duur avondje uit.

En vandaag werd ik al weer gewekt door fluitende vogeltjes en een stralend zonnetje. Over twintig minuten moet ik op mijn werk zijn en ik heb zo’n gevoel dat het weer gezellig druk gaat worden. Heb er zin in :).

Liefs, fijn weekend!

Omdat ik de laatste tijd veel te veel optimistische posts schrijf, ga ik vandaag even lekker een potje lopen zeiken. Iedereen schreeuwt namelijk zo van de daken dat het zonnetje toch zo lekker is (including moi) maar er kleven ook heus wel nadelen aan.. zoals:

– Ik doe dus niks aan mijn studie. Het is druk op mijn werk, want met mooi weer komen mensen naar het strand en dan moet ik dus werken. Nou dat vind ik helemaal geen probleem, ik ga met plezier naar mijn werk. Mijn scriptie wordt er echter niet vrolijk van. Zon de-stimuleert de studie ook nog op een andere manier. Als ik dan eindelijk een keertje vrij ben kan ik me maar erg moeilijk tot productieve activiteiten zetten. Ik neem me altijd voor aan mijn scriptie te gaan in de tuin, maar na een half uurtje knijpen tegen de zon geef ik het vaak wel op.

– Mijn hoofd is niet gemaakt voor de Nederlandse zon. Na een uurtje in de tuin heb ik barstende koppijn. Heel andere hoofdpijn dan ik normaal heb. Echt zo’n zeurderige, benauwde pijn boven mijn slapen. Ik word er zelfs een beetje misselijk van. ’s Avonds aan de studie gaan heeft dus ook geen zin, want dan heb ik hoofdpijn van de zon.

– Ik krijg rimpels. Ik praat serieus. Onder mijn ogen heb ik van die kleine lijntjes, lachrimpels noemt mijn moeder ze, ik zie ze bij wijzen van spreken met de dag groter worden en grijp inmiddels iedere avond al naar de dure oogcreme van mijn moeder..

– Ik kleed me iedere dag weer veel te koud. Denk je, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, we redden het wel met een vestje en colbertje, kom je buiten wordt je bijna de lucht in geblazen. Eigenlijk is dat natuurlijk niet de schuld van de zon, maar van de wind.. maar omdat ik vandaag de zon de volle laag geef, is dit natuurlijk volledig aan de zon te danken.

& morgen sta ik weer fris en fruitig op, ren ik een rondje over het strand en ga ik vol goede moed weer aan mijn scriptie. Wedden dat ik dan weer bij de zon-aanbidders hoor (maar morgen blijf ik echt binnen!)

Liefs.