Over drie maanden word ik dertig. Over drie maanden ontvang ik hoogstwaarschijnlijk de brief met de oproep voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Ik maakte me hier nooit zoveel zorgen over, want waarom zou ik dat hebben? Ik ben toch fit? Maar steeds meer bekenden – die ook het gevoel hadden dat ze mega fit waren – kregen toch een minder-goed-nieuws bericht. HPV. Women’s Health maakte hier vorig jaar een goede docu over met onder andere Francien Regelink. Onlangs ontving ik een mailtje van trouwe Annemerel.com bezoekster (en regelmatige AYRQ-vragenstelster) Marije. Ze verpulverde PR na PR, maar was toch minder gezond dan ze zelf dacht… Vandaag laat ik Marije aan het woord.
Zondagmiddag 21 oktober 2018, met een glimlach kom ik over de finish van de halve marathon in Amsterdam. Garmin vertelt me blij dat ik mijn PR op de halve heb verbeterd met anderhalve minuut en dat terwijl ik drie weken eerder mijn PR op de halve al verbeterde met tien minuten! Ik voel me topfit en kijk met vertrouwen uit naar de Zevenheuvelenloop waar ik mijn zinnen heb gezet op tijd onder de 1.30 uur.
Het bevolkingsonderzoek
Twee dagen na Amsterdam komt plotseling de uitslag van het bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker. Een paar dagen voor Amsterdam heb ik dit onderzoek gehad en eigenlijk was ik het hele onderzoek weer vergeten en ik zag het meer als iets op mijn to-do lijst. De uitslag is volgens de huisarts niet alarmerend, ik heb PAP3a (er zijn afwijkende cellen waargenomen) en het HPV virus (wat er voor zorgt dat de cellen gaan muteren). Het vervolg is een afspraak in het ziekenhuis voor een biopt en verder onderzoek. Met een verwijsbrief ga ik bij de huisarts de deur uit, compleet in paniek. Als ik vervolgens het ziekenhuis bel voor een afspraak en ik pas over vier weken terecht kan, ontstaat er volledige paniek. Ik voel me topfit, er is dus iets mis in mijn lijf, de zin ‘voorstadium van baarmoederhalskanker’ is een aantal keren gevallen en alsnog is er pas over vier weken plek? Ook manlief is in alle staten en we bellen de zorgverzekering voor wachtlijstbemiddeling. Deze geeft de tip om de huisarts alsnog te bellen. Ook bellen we verder naar andere zorginstellingen zoals Bergman kliniek in Amsterdam. Daar kunnen we binnen twee weken of nog sneller terecht! Door snel handelen van de huisarts kunnen we twee dagen later alsnog terecht in het ziekenhuis in de buurt.
Sinds de woorden PAP3a en HPV wil ik maar één ding, een keihard rondje hardlopen. Manlief vraagt zich af het verstandig is en ik neem tot de afspraak in het ziekenhuis looprust.
Twee dagen later wordt een biopt afgenomen en stamelt mijn man meerdere keren tegen de gynaecoloog dat dit toch onmogelijk is? Ik liep zondag nog de halve van Amsterdam in een toptijd, ik voel me super fit, ik heb net vier maanden daarvoor met gemak een marathon gelopen, hoe kan ik dan ziek zijn? Het kan gewoon en wel door het HPV virus dat niet door het lijf is afgebroken. Normaliter wordt dat door het lijf onschadelijk gemaakt, maar in enkele gevallen wordt dat niet gedaan of niet op tijd en gaan de cellen bij de baarmoederhals muteren in gevaarlijkere cellen. Met een folder met daarin de mogelijke uitslagen uitgelegd in statistieken en een vervolgafspraak voor de uitslag gaan we weer naar huis. De gynaecoloog drukt me vooral op het hart om te blijven lopen. En dat is ook het doel, want ik moet en zal die Zevenheuvelenloop rocken. Nu meer dan ooit!
Als training had ik me al ingeschreven voor de Plantsoenloop in Groningen. Acht kilometer over de heuvels van het Noorderplantsoen, als dat geen goede training is. Ik wil een tijd van 5.50 min/km lopen. Al na de eerste 300 meter na de start voel ik dat het hem niet gaat worden. Mijn hartslag rijst de pan uit, ik hijg binnen de kortste keren en het parcours is eigenlijk één lange polonaise van hardlopers in alle soorten en maten, dun, dik, oud, jong, klein, groot, getraind, absoluut niet getraind. Huilend wil ik stoppen, maar ik loop toch door.
Stress
Ondanks dat het niet wil blijf ik stug doortrainen voor de Zevenheuvelenloop. Ik loop of een langere afstand langzaam of een kortere afstand keihard. Stress sloopt mijn lijf en mijn conditie en mijn hoofd blijft maar malen over de mogelijke uitslag. Na een biopt wordt het afgenomen weefsel opnieuw ingedeeld in een gradatie. Dit keer CIN en deze loopt van 1-3. Bij gradatie 1 en 2 wordt er (meestal) niet ingegrepen en moet je over een half jaar terug komen voor controle en is de kans aanwezig dat je lijf het zelf afbreekt. Bij CIN3 zijn de cellen verder gevorderd en moeten ze verwijderd worden door een lis-excisie (of te wel door een elektrische draad worden de cellen onder plaatselijke verdoving weggehaald). Bij PAP3A is de kans op een gradatie CIN3 eigenlijk super klein. Dus de tweede week malen mijn gedachten wat minder erg. Ik hou vast aan de statistieken.
Donderdags ligt er na het werk de envelop van de Zevenheuvenloop. Ik doe een vreugdedansje en deel blij op Instagram mijn startnummer. Voor het tweede jaar start ik met het team van de Onderwijsbond en dat is een super goed georganiseerd feestje!
Een dag later is het tijd voor de uitslag en valt de gynaecoloog met de deur in huis door te zeggen dat we geen dag later hadden moeten komen. Het is in een ver gevorderd voorstadium van baarmoederhalskanker en als het goed zijn, zijn de cellen nog niet uitgebroken in gezond weefsel (CIN3 dus). En de cellen moeten met spoed worden verwijderd. Bij de uitgang van de afdeling maak ik een afspraak voor de vrijdag erop, de twee dagen voor de Zevenheuvelenloop. Mijn startnummer gaat retour naar de Onderwijsbond en onder een dekentje kijk ik die zondag de Zevenheuvelenloop via de livestream van TV Gelderland.
Oma
De lis-excisie valt me heel erg mee. Zwaar verdoofd wordt het weefsel afgenomen en ik voel er helemaal niets van. Omdat het met een elektrische lus wordt gedaan brand/schroeit het weefsel meteen dicht en heb ik weinig bloed verlies. Een week na de behandeling mag ik van de gynaecoloog weer lopen, mits ik me goed voel en me heeeeeeeel rustig houd. Nu kan ik ook niet zoveel, door de stress blijft mijn hartslag hoog, zelfs in rust.
Ik kijk veel vogeltjes, loop langzaam en heb nu nog als enige doel de Halve Marathon van Ameland staan. Tijdens de warme zomer schreef ik me in, maar nu is het de vraag of ik het kan en mag lopen. Lopen wil voor geen meter, ik stop soms om de kilometer om uit te hijgen en het tempo is ver te zoeken. Toch schrijf ik me in voor de Pepernotenrun in Frankeker, hometown van mijn opa en oma. Oma had jaren geleden zelf baarmoederhalskanker en is er voor behandeld, inmiddels heeft ze op meerdere plekken in haar lijf kanker. Uitzaaiingen van haar eerdere ziekte en opa zorgt fulltime voor haar. Opa, wandelde zelf meerdere marathons en zelfs de Elfstedentocht meer dan 10 keer, hij had graag een stukje van mijn marathon meegemaakt, maar kon die dag niet weg door de zorg voor oma. Maar dit is een oplossing, ik loop de Pepernotenrun en opa staat bij de finish, zo spreken we het af. Het is een vreselijk zware loop, de omstandigheden zijn perfect, maar mijn hartslag vliegt meteen naar het omslagpunt en het is buffelen. Als we onderweg ineens de straat van opa en oma inslaan bel ik oma zodat ze bij het raam kan staan. Zwaaiend naar oma en bellend met haar loop, nee vlieg, ik langs. Opa staat blij bij de finish en thuis bij oma eten we met zijn drieën gezellig broodjes en soep. Een middag met een gouden randje. (Zij weten van niets, we willen ze niet ongerust maken.
De uitslag
Maandag zitten we weer bij de gynaecoloog en krijgen we na alle slechte berichten eindelijk goed bericht! Alle cellen zijn weggehaald, de randen van het afgenomen weefsel zijn schoon (een teken dat het hele gebied van foute cellen is weggehaald). Een hele opluchting! Wel blijft het een feit dat ik elk half jaar of jaar terug moet komen voor controle (alleen maar fijn) en ik het HPV virus heb en dat als deze niet behandeld wordt de kans groot (70-80%) is dat het terug gaat komen over enkele jaren. Inenten zoals bij pubermeiden gebeurd kan bij volwassenen ook, al vergoed de zorgverzekeraar het niet. Dezelfde middag starten we meteen de enting. Dit liever niet nog een keer, dan maar zelf betalen.
Met slechts 10 kilometer in the pocket durf ik Ameland nog niet aan, vooral omdat mijn tempo om te janken is. Ik moet en zal een 15 km lopen en dan, dan durf ik het. Op woensdag loop ik een 15 kilometer in een dramatisch tempo en stop ik wel vijf keer onderweg. Maar nu ik weet dat ik deze afstand wel kan, ga ik Ameland gewoon er op wagen.
Op de dag van de halve marathon van Ameland waait het hard en is de gevoelstemperatuur -7 graden Celsius. Mijn moeder is mee en gaat een fiets huren zodat ze op meerdere plekken kan staan. Kilometer 1 loop ik, met tranen in mijn ogen van blijdschap, in 5.50 min/km en is echt de snelste km van de hele loop. Daarna daalt het tempo, vooral op het strand met wind tegen. En met een eindtijd van 2.26.23 kom ik over de finish. Mijn langzaamste halve ooit, maar wel de meest bijzondere, want ik liep weer!
Boodschap
Wat ik graag wil meegeven is dat het bevolkingsonderzoek niet voor niks is, ja het is niet het aller leukste om te ondergaan, maar de meeste mensen krijgen een goede uitslag en als het wel fout is kunnen ze op tijd je helpen. Hadden we dit later ontdekt dan was het goed mis geweest, dat besef ik me erg goed. Daarnaast heb je bij veel zorgverzekeraars ook de mogelijkheid om (voor wat dan ook) bij een zorgkliniek zorg te krijgen of bij een andere zorgaanbieder met een kortere wachtlijst. Je zorgverzekeraar kan je daar zeker bij helpen! En blijf lopen als je daar zin in hebt, het heeft mij letterlijk en figuurlijk op de been gehouden!
Marije, bedankt voor je verhaal. Na het lezen van je verhaal kan ik eigenlijk niet wachten totdat ik zelf 30 ben en mijn uitstrijkje kan laten maken. Het is een naar idee om ziek te kunnen zijn, terwijl je daar zelf geen weet van hebt. Ik hoop dat jouw uitslagen positief blijven en dat de ergste stress nu voorbij is.
Liefs,
Annemerel
Fotograaf: Janke van der Schaaf
Top verhaal en goed opgepakt het hele circus van ziekenhuis..goed gedaan meisje ….en inderdaad laat hetuitstrijkje maken …heel veel mooie kilometers marije !
Dankjewel! Lief van je!
Wat een heftig verhaal, fijn dat het einde goed is! En inderdaad heel belangrijk om mee te doen aan het bevolkingsonderzoek. Het heeft je nu ontzettend veel stress bezorgd, maar dat staat volgens mij niet in verhouding tot wat je mee maakt als je niet op tijd bent.
Ik vond het zelf ook heel spannend, ook al heb ik een heel monogaam leven gehad. Gelukkig geen HPV en dan kijken ze ook niet verder naar de pap.
Wat een heftig verhaal, dank dat je dit deelt en goed om andere vrouwen bewust te maken van het belang van uitstrijkjes.
In Engeland beginnen ze al vanaf 25 jaar met een uitstrijkje. Misschien ook een idee voor Nederland. Als je dertig bent, argumenteren de artsen in England, kan het zijn dat je al meer dan tien jaar met het virus rondloopt.
Ja, hier in Noorwegen beginnen ze vanaf 23 jaar en dan elke 3 jaar. Mijn huisarts was shocked dat we het in NL pas vanaf 30 doen. Raar dat dat verschillend is per land!
Heel vervelend als de uitslag niet goed is. Maar deze onderzoeken zijn inderdaad zo belangrijk! Sommige vrouwen gaan niet, teveel gedoe, eng, genant, noem maar op. Maar je kan er zoveel ellende mee voorkomen.
Heb zelf een soortgelijk traject doorlopen. Had zelf dan CINII, wel lisexcisie gehad. De uitstrijkjes daarna, elk half jaar, vond ik zenuwslopend. Elke keer die uitslag afwachten. 5 jaar geleden was het eindelijk goed, ik verviel weer in het reguliere traject. Dus elke 5 jaar. Dit jaar word ik 50, dus mag dubbelop. Uitstrijkje, oproep moet nog komen. En, voor het eerst dus, borstonderzoek. Volgende week is het, ben er best wel nerveus voor, hoewel ik mezelf voorhou dat de meeste uitslagen goed zijn. Maar heb even te vaak gehoord dat dat ook niet zo is en ben best wel een doemdenker… Zal blij zijn als alle uitslagen dit jaar goed zijn.
Maar nogmaals, zo goed dát deze onderzoeken er zijn!
Succes Marije, hopelijk zijn alle uitslagen goed.
Wat fijn dat het nu na al die tijd weer goed is en je in het reguliere traject zit!
Ik heb over drie maanden mijn eerste uitstrijkje weer, best spannend. Maar ik probeer maar te denken dat de kans nu het grootst is dat het goed is.
Ik duim voor goede uitslagen voor je!
Wat heftig om zo’n uitslag te krijgen zeg… En wat fijn dat het goed is gekomen.
Ik woon in Frankrijk en daar maken ze de uitstrijkjes al veel eerder : dit begint wanneer je seksueel actief wordt of vanaf je 25e, en daarna iedere 3 jaar.
Hier ook bij het 1e uitstrijkje een afwijkende uitslag. Pap2b met HPV, gelukkig na de lisexicisie alles schoon! Maar de paniek als ik onverwachts bloedverlies heb blijft wel een beetje… echt dames laat dat onderzoek doen!
Jeetje enorm heftig verhaal. Mooi geschreven en knap hoe je hier mee om gaat!
Heftig en eerlijk verhaal. Bedankt voor het delen. Ik weet helaas als geen ander hoe het is om ineens te ontdekken dat er iets in je topfitte, gezonde lijf zit dat er niet hoort. Ik ontdekte vorige zomer een knobbeltje in mijn borst en zit nu nog middenin de behandeling om dat te bestrijden. Fit zijn is helaas geen garantie (wél maakt het ALLES makkelijker!). Maar gelukkig kunnen ze wel steeds meer, en het is inderdaad zo belangrijk dat je er snel bij bent! Negeer die brieven niet. De kans is ook nog altijd het grootst dat je helemaal niks hebt, zoals het hoort :)
Wat heftig Yvonne! Ik wens je veel sterkte en moed in je behandelingen.
Heftig verhaal! Je kunt een uitstrijkje ook al voor je 30ste laten maken als je erom vraagt. Heb ik zelf ook laten doen. Huisarts vond het eerst niet nodig maar na een oma en moeder met baarmoederhalskanker toch gevraagd. Was uiteindelijk gelukkig niks aan de hand maar “better safe than sorry” zoals ze zeggen
Pfoe, heftig. In België krijg je vanaf je 25e de brief … nog nooit het onderzoek laten uitvoeren. Dit jaar word ik 30 en denk dat ik na het lezen van dit verhaal de stap maar ga zetten!
Uit oprechte interesse, mag ik vragen waarom je het nog nooit gedaan hebt ondanks de oproep?
Denk dat dat wellicht wel interessant is te lezen voor de mensen die twijfelen.
Ikzelf heb hem toen ik 30 was wel meteen laten doen, mega spannend natuurlijk, maar wel enorm belangrijk.
Jeetje wat een heftig verhaal en wat goed dat je het hier verteld. Zo worden we allemaal weer even met de neus op de feiten gedrukt dat je dat uitstrijkje gewoon moet laten doen.
Ik heb de thuistest gedaan, dat is ook nog een optie als je er tegen op ziet om naar de huisarts te gaan.
Bedankt voor het openhartig delen van jouw verhaal, het doet me wat zeg! Temeer omdat ik inmiddels al maanden die brief heb liggen en er steeds met een boog omheen loop wegens allerlei flauwekul smoesjes. Nu ben ik inmiddels 40 en dus al eerder op controle geweest, maar ik weet een ding; ik ga morgen eerst bellen. Veel energie en loopplezier gewenst de komende tijd!
Succes met je test! Ik duim voor je dat hij goed is!
Wat enorm heftig maar wat mooi dat je het wil delen. En wauw, voor je kracht!
Ik zag enorm op tegen het uitstrijkje en met mij volgens mij meer vrouwen. Ik vind het enorm jammer van de overheid dat er zo weinig informatie is over de thuistest. Als je angst voor de dokter te groot is kan je namelijk gewoon thuis zelf een uitstrijkje maken!! Geen stress en net zo veilig.
Mooi verwoord, Keep on running!
De bekende brief ook gehad. Meteen laten doen! En ik vond er niks ergs aan, door mijn omgeving werd het erger gemaakt dan het is :-). Dus gewoon laten doen!
Wat een heftig verhaal! Gelukkig was het einde wel goed. Zelf heb ik vorig jaar ook de brief gehad en gelukkig kreeg ik gewoon goed nieuws, geen hpv! Maar dat wachten op de uitslag vond ik toch wel heel spannend.
Lieve dames,
Dankjewel wel voor jullie lieve reacties! Dankjewel het doet me goed.
En inderdaad ‘better safe than sorry!’ Ook mijn gynaecoloog is voor uitstrijkjes vanaf je 25ste, maar helaas is het nog niet zo ver. En natuurlijk kun je ook altijd bij de huisarts zelf aangeven dat je een uitstrijkje wil.
Tnx!
Wow heftig, bedankt voor het delen!
Ik heb hem zelf op mijn 30e nadat ik de brief had gehad meteen laten doen. Het viel me achteraf gelukkig echt enorm mee, wat hierboven al aangehaald wordt zijn de verhalen “enger” dan dat het is.
Des te meer is het belangrijk dat dit soort verhalen gedeeld worden!