DIARY: De eerste van 2019!

Ja, daar zijn we weer. Oeps. Ik ben het jaar gelijk begonnen met een blog-break van drie dagen. Dat stond dus niet in mijn goede voornemens, maar soms komt het even niet anders uit. Maar we zijn back-in-business, vol goede moed (en zin!) om mooie, leuke en (hopelijk) motiverende blogs te schrijven. Tijd voor mijn eerste diary van 2019, Let’s go!

Ik bevond me afgelopen week in Corvara, een dorpje in de Dolomieten (Italië). Op maandag, de laatste dag van 2018, ging onze wekker net als iedere dag op vakantie, om half zeven. En we waren, net als alle andere dagen, voor onze wekker al wakker. We zaten namelijk in een ritme van vroeg opstaan en (heel) vroeg naar bed. Kijk, als je om 21.00u al in bed ligt is het niet vreemd om rond 6.00u wakker te worden. We begonnen onze dag (ook zoals iedere dag hier) met een rondje hardlopen richting de bakker om vers brood en eieren te halen.

Tuur is eigenlijk een snowboarder, maar ik had twee paar ski’s en skischoenen meegenomen in de hoop dat ik hem ook een dagje op ski’s zou krijgen. Dat lukte, op oudejaarsdag wilde hij het (uit zichzelf!) proberen. De eerste bochtjes waren wat onwennig, maar hij pikte het super snel op en aan het eind van de dag skiede we gewoon een lekker tempo. De rest van de week heeft hij alleen maar geskied en werd hij alleen maar beter.

De laatste maaltijd van 2018? Paddenstoelenrisotto met caprese salade. Om heel eerlijk te zijn hebben we het niet tot 0.00u volgehouden, maar zijn we lekker naar bed gegaan om 21.00u. Wel hebben we onze wekker gezet en om 0.00u hebben we geproost (met een kopje thee) en is het ons gelukt om een heel uur wakker te blijven. Was wel een uitdaging…

Op 1 januari heb ik alleen maar gefilmd en dan kun je blijkbaar geen foto’s maken (ik kan geen foto’s in mijn foto roll op mijn iPhone vinden), dus we gaan meteen door naar 2 januari, toen het MEGA KOUD was. Tijdens het lopen bevroren we al bijna, tijdens het skiën kon zelfs mijn fancy thermo van ODLO me niet warm houden.

De gevoelstemperatuur lag rond de -23 graden. Niet OK. Niet alleen mijn handen en voeten waren gevoelloos, ik ga ook altijd mijn schouders optrekken als ik het koud heb, waardoor ik hoofdpijn krijg. Niet ideaal. Hoe vaak ik ook tegen mezelf zeg ‘Annemerel, ontspan je schouders’ het lijkt niet te helpen. ’s Middags lag ik dan ook met migraine in bed.

Ook donderdag, onze laatste skidag, was het koud. Weet je wat zo gek is? Met hardlopen valt het allemaal wel mee, koude handen heb ik eigenlijk nooit. Ik loop wel met handschoenen als het -20 is, maar dat zijn hele dunne handschoentjes. Echter, als ik aan het skiën ben… dan heb ik aan twee paar (supersonische hyperthermische handschoenen) nog niet genoeg. Anyway, ik heb dus wel beeldmateriaal van onze morning run, maar niet van het skiën.

Vrijdag was het helaas alweer tijd om huiswaarts te keren. Gelukkig hadden we maar tot vrijdag geboekt, want als we een dagje later waren geweest waren we waarschijnlijk in dikke (sneeuw)ellende terecht gekomen op de Oostenrijkse en Duitse wegen. Het kostte ons nu al vijftien uur om thuis te komen (op de heenweg hadden we er elf uur over gedaan, maar dat was eerste kerstdag, dus toen was het echt extreem rustig op de weg). Onderweg stopten we een paar keer voor koffie. De koffie die we in Italië dronken was natuurlijk het lekkerst.

Die koffie dronken we trouwens alleen maar omdat Suffiemerel haar mooie nieuwe thermoskan vol met koffie NAAST de auto in plaats van IN de auto had gezet. Die staat nog in de garage van ons appartement in Italië dus. Oeps.

De plaatjes vanaf de Fernpas waren wel heel mooi om te zien, dat maakte het langzame rijden bijna goed. Het tanken op de Fernpas was ook niet slecht, €1,17 voor een liter benzine. Wauw.

En op zaterdagochtend, nog geen twaalf uur nadat we thuis waren van onze veel te lange autoreis, stonden we alweer op de baan bij Olympus voor een korte baantraining en een sessie in het krachthonk. Ik had er zin in en het ging goed.

Een dag later ging mijn training iets minder goed. Ik had bedacht dat het wel een leuk idee zou zijn om 10 kilometer aan ins-en-outs te doen. Dat wil zeggen, 13x 400 meter snel, 12x 400 meter iets minder snel. Dit was echt veel zwaarder dan ik me voor mogelijk had gehouden. Niet alleen mijn longen brandden, ook mijn heup begon te zeuren, dus na 15 rondjes gooide ik de handdoek in de ring. Tuur liep wel alle 25 rondjes en vind me nu iets minder aardig omdat ook hij het een mega zware training vond en er niet echt van kon genieten.

’s Middags gingen we – na een lekkere warme douche, pannenkoeken met Nutella en warme chocolademelk – even naar de stad om koffie te kopen (belangrijk!) en iets terug te brengen. Natuurlijk moesten we ook even langs de Bijenkorf om te kijken of mijn boek er ook lag. En YESSS er lag er nog eentje. Zo leuk om mijn boek in mijn favoriete winkel te zien liggen.

Inmiddels is het maandagochtend. Ik had allemaal mooie plannen voor vandaag, de eerste echte werkdag van 2019 voor mij, maar ik werd om 4.00u met migraine wakker en het heeft me heel veel uren gekost om daar enigszins van te herstellen. Een migrainepil bleek niet afdoende te zijn. Inmiddels is het bijna twaalf uur en heb ik deze blog (net op tijd) af. Het liefst ga ik nu meteen mijn bed weer in, maar er zijn een paar zaken die ik eerst even moet regelen, anders krijg ik naast migraine ook spanningshoofdpijn (stress). Deze week maar even langs de fysio, om te kijken of die wat aan mijn nek kan doen. Ik heb veel te veel zin om weer aan de slag te gaan om in bed te liggen (en na twee weken vakantie is dat ook gewoon echt weer nodig!).

Hoop dat jullie een fijne eerste week van 2019 gehad hebben :)

Liefs,
Annemerel