CPC DIARY: Hoe dan? #22

Ik heb inmiddels drie weken mijn wekker om zeven uur staan. Ja. Ook in het weekend. En natuurlijk sta ik niet iedere dag meteen om 7.00u te dansen naast mijn bed, maar het ritme is terug. Het ritme is zo terug dat ik afgelopen zondag (toen ik mijn wekker voor de verandering om 8.00u gezet had) al om 6.00u wakker werd. Het ritme is zo terug dat ik alle overige dagen om 6.55u wakker word. Grappig hoe dat werkt. Goede les ook voor mezelf als ik in de toekomst nog eens uit mijn vroege-vogel-ritme val en het idee heb dat ik nooit meer een ochtendpersoon kan worden. Dat kan ik dus wel. Een dagelijkse ‘deadline’ om negen uur ’s ochtends (deze blog) doet de truc. Maar daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben vandaag.

Ik wilde het hebben over gistermiddag. Ik had een afspraak die mijn hele middag in beslag zou gaan nemen, maar deze werd op het laatste moment verschoven naar woensdag, dus ineens was ik de hele middag ‘vrij’. Omdat ik niet meteen iets op mijn to-do-list had staan, voelde ik niet de druk om meteen iets nuttigs te gaan doen. In plaats daarvan ging ik twee verschillende halve marathons analyseren. Mijn halve marathon in Salzburg, gelopen in mei 2016 (1.37.51) en de CPC waarin ik mijn persoonlijke parcoursrecord liep (maart 2015, 1.40.25). Toen ik de kilometertijden zag van deze halve marathons was het enige dat ik dacht, hoe dan? Hoe heb ik dat in vredesnaam gedaan? Dit tempo hou ik nu nog niet in een vijf kilometer training vol.

Na het analyseren van de races zelf, komt natuurlijk het analyseren van de trainingen voorafgaand. Voor mijn halve marathon PR heb ik vijf weken rust gehad, omdat ik een virale luchtweginfectie had die ik de eerste twee weken niet goed behandeld heb (lees: gewoon twee weken lang (après)skiën). Voor mijn gevoel liep ik toen vanuit het niets die 1.37.51 in Salzburg, een wonder. Maar als ik heel kritisch kijk, zie ik ook dat ik zes weken voor die halve marathon een 30 kilometer liep met een gemiddelde pace van 4’50.

Een 30 kilometertraining met een pace van 4’50.

Damn.

Mijn trainingen voor de CPC in maart 2015 waren iets meer vergelijkbaar met nu. Ook toen had ik vanaf het begin van het jaar last van mijn knie, toen was het IT-band. In 2015 had ik tijdens de CPC een haas. Marloes zou me naar een tijd van 1.45 hazen, wat uiteindelijk dus bijna vijf minuten sneller werd. Ik was in extase.

Marloes is helaas al ruim twee jaar geblesseerd en zal dit jaar dan ook niet aan de start staan van de CPC, maar ik heb wel een nieuwe haas gevonden. Tijdens de Bruggenloop (die nooit gelopen werd) eind 2017 zei ik gekscherend tegen een van de deelnemers, Erik, dat hij me wel kon hazen tijdens de CPC. Vorig jaar stond hij namelijk vlak voor me in het startvak van de CPC en was hij een officiële pacer van de halve marathon. Volgens mij stond er 1.35 op zijn ballonnetje. Anyway, vorig jaar ben ik veel te hard van start gegaan en werd ik uiteindelijk na vijf kilometer door het 1.35 ballonnetje (Erik dus) ingehaald en verloor ik al het vertrouwen in mezelf.

Ook al was mijn opmerking niet meteen serieus, Erik zei meteen ja en toen dacht ik… waarom ook niet.

Nou ja, er kwamen genoeg redenen waarom niet, toen ik op 1 januari van dit jaar moest concluderen dat de pijn in mijn knie niet helemaal normaal was. Maar goed, inmiddels zijn we twee maanden verder en voelt mijn knie redelijk in orde. Die 1.35 heb ik uit mijn hoofd gezet. Dat PR ook. Maar een tijd tussen de 1.40 en 1.45 zou me ontzettend veel vertrouwen geven dat ik op de goede weg terug ben.

NOG VIJF DAGEN! Ik zit nu klaar om mijn laatste bezoekje aan de fysio te brengen. Eindelijk mijn bekken recht laten zitten. Ook heel benieuwd wat hij van mijn knie vindt. Hij voelt aan de betere hand, maar wat zegt de expert?

Liefs,
Annemerel