Wat een weekje positiviteit voor een verschil kan maken. Vorige week zondag klaagde ik tegen mijn moeder en zusje dat ik me zo doelloos en lusteloos voelde. Het gevoel was er al een tijdje, maar het leek wel dat door dit uit te spreken ik eindelijk de motivatie vond om er ook echt iets aan te doen.
Allereerst besloot ik de hele week mijn wekker om zeven uur te zetten. Een blog schrijven voor negen uur werd mijn belangrijkste stok achter de deur om ook daadwerkelijk vroeg op te staan. OK. Toegegeven, ik heb iedere dag minstens tien minuten gesnoozed, maar de laatste tijd lag ik vaker tot negen uur in bed dan tot half acht en dat luie begin van de dag, daar krijg je dus geen energie van.
De zon die afgelopen week regelmatig scheen heeft vast ook wel meegeholpen, de belofte dat het snel voorjaar wordt. Hadden jullie ook niet het gevoel dat januari een eeuwigheid duurde? Februari daarentegen, lijkt voorbij te vliegen. We zijn alweer ruimschoots over de helft en ik heb het idee dat ik nog maar drie keer met mijn ogen hoef te knipperen en het is maart.
Nog even terug gaan naar dat vroege opstaan, dat werkt zo motiverend. Als je om negen uur al ontbeten hebt en iets van je to-d0-list hebt af kunnen strepen, in plaats van dat je net uit bed komt strompelen. Het is opmerkelijk ook hoe snel je lichaam went aan dat ‘vroege’ tijdstip. Ik werd zowel vanmorgen als gisteren om vijf voor zeven wakker. Heerlijk toch?
Qua voeding gaat het automatisch ook een stuk beter. Ik heb deze week geen zak chips achter elkaar leeggegeten en heb daar ook geen enkele keer de behoefte aan gehad. Ja, ik at twee keer taart en bijna iedere dag chocola, maar niet in schaamteloze grote hoeveelheden. Ben dan ook niet heel verbaasd dat ik na zes dagen al de helft van de tweeënhalve kilo extra die ik meesleepte (en heel graag kwijt wilde) kwijt ben.
Of ik over 21 dagen dat doel haal tijdens de halve marathon? Van die zaak ben ik nog niet echt zekerder geworden. Maar als ik op zondag 11 maart gelukkiger aan de start sta dan hoe ik me vier weken eerder, op zondag 11 februari, voelde – dan is mijn missie eigenlijk al voor meer dan de helft geslaagd.
Gisteren heb ik uiteindelijk niet meer hardgelopen, ook al scheen de zon heerlijk en had ik daar graag gebruik van gemaakt. In plaats daarvan zat ik de hele dag op de bank mijn benen te sparen met mijn nieuwe boek ‘Endure: mind, body and the curiously elastic limits of human performance’. Het boek is inmiddels bijna uit en geeft hele mooie inzichten. Mijn grootste uitdaging is om mijn hoofd tijdens het hardlopen wat positiever te maken, wat minder negatieve gedachten de kans te geven.
De keren dat ik geen deuk in een pakje boter loop, zijn nooit de keren dat mijn hartslag de pan uitreist. Sterker nog, mijn hartslag komt in trainingen zelden boven de 170 uit en wanneer ik het echt zwaar heb, is mijn hartslag vaak niet hoger dan 165. Dat is voor duurtrainingen niet zo’n probleem, best wel goed zelfs, maar als je maximale hartslag 190 is, dan wil je daar tijdens een intervaltraining toch wel vaker bij in de buurt komen. Ik geef mentale blokkades als ‘ik kan dit niet’ de schuld. En het feit dat ik misschien toch wel een beetje een diesel ben, ik kom pas echt lekker in mijn ritme na een kilometer of vijf.
Goed, gisteren heb ik de benen gespaard, hopelijk kan ik daar vandaag de vruchten van plukken. Ik ga zo naar buiten voor een duurloop. Hoe lang en hoe snel ik precies ga lopen, dat beslis ik onderweg wel. Eerst maar eens kijken hoe de benen voelen (en dan met name mijn rechterknie).
Fijne zondag!!!
Liefs,
Annemerel
Zo goed dat het beter gaat!! Ik ben zo blij dat jij besloten hebt je gang naar de CPC dagelijks te delen. Ik zat in een soortgelijke positie, heb/had last van mijn ITB rechts en het was heel vervelend na het hardlopen en tijdens het squatter. Ik had de hoop op een voor mij goede tempo in de CPC (don’t get excited, ik wil graag 2:07 lopen, mijn PR op de halve is namelijk 2:08 haha) eigenlijk opgegeven. Maar ik heb de laatste twee weken minder lang gelopen (het liefst loop ik iedere week een keer 20km tegen mijn slakkenpas, maar ik maak wel nu maximaal 12 van) en de klachten zijn echt verbeterd. Jouw blogjes en struggles werkte inspirerend en gisteren heb ik een keer weer 18km gedaan zonder last achteraf. Ik heb er weer meer zin in en vertrouwen in; of dit zich ook in een PR uit weet ik nog niet maar ik ga hem lekker uitlopen en genieten!! Dus bedankt en succes!!
Annemerel, zou je over dat boek een recensie willen schrijven? Ik ben er erg benieuwd naar geworden!
Wat fijn dat het beter gaat en dat deze diary’s een stok achter de deur is. Ik zag een mooie duurloop voorbij komen op instagram, ben benieuwd hoe het nu met je knie is.
Heel fijn dat je weer een mooie 20-plusser gelopen hebt! Hopelijk geeft je knie weinig reactie en kun je je trainingen gewoon doen. Goed voor de snelheid, maar vooral goed voor het zelfvertrouwen. Zo te lezen lijkt het eindelijk wat beter te gaan, houden zo ;-)
Nog drie weekjes! Ik heb er zin in, de CPC is één van m’n favouriete halve marathons!
Jaaa wat fijn voor je! ❤️❤️ Ik vind je CPC diaries sowieso een goed idee, want je hebt een standaard onderwerp om over te schrijven (zonder je schuldig te voelen dat je elke dag over je aanloop naar de CPC schrijft) en een reden om je bed uit te komen en het kan misschien jezelf ook wat inzichten opleveren. Ik zou het (absoluut zonder je oppervlakkig te noemen) ook leuk vinden als je af en toe nog wat meer de diepte in zou gaan omdat ik denk dat je CPC diaries daar best een goede gelegenheid voor zijn, maar dat is uiteraard aan jou :)