Annemerel.com

Dingen die mijn (thuis)werkdag leuker maken

Thuiswerken is weer (of eigenlijk nog steeds) de norm en nu de dagen korter, donkerder en grauwer worden kan dat best wel een beetje op je humeur werken. Ik kan me zelf eigenlijk geen tijd herinneren dat ik niet het grootste gedeelte van de tijd thuis werkte, maar zelfs ik – de grootste huismuts van Den Haag – vind het af en toe best saai. Vooral ook omdat we naast het werk ook zo weinig mensen kunnen zien. In het voorjaar gingen we nog regelmatig op (voor)tuinvisite, maar dat is op dit moment ook niet echt fijn met die herfstachtige taferelen. Goed, genoeg geklaag, ik wil jullie wat dingetjes meegeven die mijn (werk)dag opfleuren.

Bekijk bericht

DEAR DIARY: Ambitions

Toen ik in juni met Ashley op Zakynthos was spookte het idee voor het eerst door mijn hoofd.. Ik wil helemaal nog geen master doen. Ik denk dat die gedachte er stiekem al eerder was, maar toen ik daar op de rand van het zwembad zat, benen bungelend in het water, met mijn gezicht op de zon gericht, gaf ik het ein-de-lijk aan mezelf toe en later durfde ik de gedachte zelfs tegen Ashley uit te spreken en toen mijn ouders me op Schiphol kwamen halen vertelde ik ze niet hoe leuk ik het had gehad op Zakynthos, nee ik vertelde ze dat ik twijfelde over het doen van een master.

Vanwaar die omslag? Ik bedoel, een paar maanden daarvoor kreeg ik nog verliefde kriebels in mijn buik bij de gedachte aan een studie. Nu kreeg ik het alleen maar benauwd.

Nou, het probleem was.. een paar maanden daarvoor zat ik in een verschrikkelijke sleur, ik voelde me opgesloten. Ik werkte vijf dagen per week bij Elzenduin en hoewel ik daar genoeg kansen heb gekregen (en krijg), was het toch niet mijn toekomst. Ik voelde dat ik stilstond, terwijl iedereen om mij heen doorging, nieuwe dingen leerde, met zijn toekomst bezig was. Ik had mijn zinnen gezet op een stage bij Grazia en die was er ook bijna, totdat ik twee weken van te voren te horen kreeg dat het toch niet ging lukken omdat ik niet bij een hogeschool stond ingeschreven en dat personeelszaken het er niet mee eens was. En dus kabbelde mijn leventje op dezelfde manier door.

Natuurlijk schreef ik me in april in bij de Kamer van Koophandel en ik had ook wel opdrachten en ik kreeg ook wel eens een advertorial, maar ik had niet het gevoel dat ik echt goed bezig was. Maar in juni kwam de eerste advertorial van Demak’up in Grazia (en later nog in 8(!) andere bladen), ik ging meer schrijven, verplaatste samen met Ashley mijn blog van blogspot naar wordpress en mijn bezoekersaantallen groeiden hard. Ik bedacht me, als ik hier echt iets van wilde maken, dan had ik daar tijd voor nodig. Maar als ik wilde overleven, dan had ik ook geld nodig. Ik zou geen studiefinanciering meer ontvangen en een OV ook al niet, want ik had al zoveel maanden fulltime gewerkt dat ik daarvoor te veel geld verdiend had. Met andere woorden, als ik zou gaan studeren dan zou ik moeten blijven werken en dan zou ik geen tijd hebben voor mijn blog.

Ik ging niet studeren en was  in eerste instantie erg blij met die beslissing. Maar toen kwam september. Mijn bezoekersaantallen kelderden weer, ik werkte nog steeds vijf dagen per week bij Elzenduin en mijn enthousiasme voor zowel mijn blog als eigenlijk al mijn andere ambities verdwenen een beetje. Ik voelde me een beetje nutteloos, en dat is nog zachtjes uitgedrukt.

Maar toen kwam Girlscene. Hoewel het slechts voor twee dagen per week is, maakt dit echt heel erg veel verschil. Ik ga twee dagen per week naar Amsterdam, ben met allemaal meiden met dezelfde dromen, gedachten en liefdes. Ik heb niet alleen het gevoel dat ik goed bezig ben, ik heb ook nog eens hartstikke naar me zin. Afgelopen week stond mijn naam gedrukt op papier, in een krant die 1,7 miljoen gedrukt is, hallo!!! Ik werk nog maar twee dagen bij Elzenduin en dat waardeer ik nu een stuk meer. Ik heb de bloggingspirit weer terug gekregen. Durf Google Analytics weer te checken (op dit moment ben ik 30% gegroeid ten opzichten van oktober) en ik neem het allemaal eventjes wat serieuzer.

Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe blij ik met mijn keuze ben geen master te doen dit jaar. Naast een studie had ik dit allemaal niet kunnen doen. Dit was voor mij de juiste beslissing en ik ben blij dat ik hem heb durven nemen.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

MEDIA: Metro MODE

Photobucket

Drie maanden heb ik moeten zwijgen als het graf. Heel incidenteel gaf ik het op en vertelde ik het toch stiekem tegen iemand die heel dicht bij mij staat, maar tegen de meeste mensen hield ik heel netjes mijn mond.

En gisteren was het dan eindelijk zover, ik mocht het van de daken schreeuwen. METRO MODE METRO MODE METRO MODE METRO MODE. Een maandelijkse bijlage bij de Metro waar ik voor schrijf.

Hoofdredactrice is de leukste lifestyle journalist van Nederland, Karin Kuijpers. It was only matter of time dat zij een hoofdredacteurenzetel zou mogen betreden. En ik zit in de redactie, waar onder andere ook ex-grazianista Rinke Tjepkema deel van uitmaakt.

Het artikel waar mijn naam onder staat? De Gossip Girls, hoe KAN het ook anders? De titel alleen al staat me toch gewoon op het lijf geschreven? Hoewel het in totaal nog geen 300 woorden waren was het toch nog een hele bevalling. Zo is het verkrijgen van rechtenvrij beeldmateriaal een verschrikkelijk drama (bij de meeste roddels horen immers shady foto’s gemaakt door paparazzo’s die ze voor veel geld aan tijdschriften verkopen. En dat budget had ik voor mijn artikel dus niet). En dan heb je nog het probleem van het template. Kijk.. Dan heb je een stukje en dan mag dat dan hooguit 120 tekens bestaan. Dat is dus minder dan een tweet, dat is tweeten 2.0. Maar wel een HELE leuke uitdaging.

Er heeft nog nooit een artikel van mij in print gestaan, of nou ja, waar mijn naam bij stond. Dus stapte ik vanmorgen vroeg in de tram richting Den Haag Centraal. Alwaar ik een hele stapel Metro Mode’s in mijn tas propte en met één exemplaar in mijn hand richting Starbucks liep. Even ontbijten met een lekker kopje koffie en de Metro Mode, die stiekem ook wel een klein beetje van mij voelt.

Jullie vinden de Metro Mode in het hart van de Metro van vandaag. Oh en als je toevallig dit weekend in één van de grote steden aan het winkelen bent dan zou je er ook zomaar één in je hand gedrukt kunnen krijgen.

Ik ben HEEL erg benieuwd wat jullie er van vinden!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

>WORK: 27500

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Excuse my horrible pictures, ik ben zo’n mutsefluts die niet brutaal genoeg is om te flitsen en er was eigenlijk ook vrij weinig tijd voor mij om foto’s te maken.

Gisteravond was zeer geslaagd, bijna twee keer zo veel geld op gehaald als gehoopt, 27500 euro, alleen daarom al was het een groot succes. Het bedrag werd twee minuten voordat de voorpagina voor het Rotterdams Dagblad geperst zou worden bekend gemaakt, nou dat was nogal stressen hoor. tientallen telefoontjes van de journaliste en ik die het bedrag al eerder probeerde los te krijgen bij de organisatie. Maar ook dat kwam goed. Het ANP aan de telefoon, een berichtje op NU.nl en dan voelt het toch wel heel erg echt. Super leuk.

M’n rode broek was geslaagd. Althans, ik heb geen rare opmerkingen gekregen, slechts een paar complimentjes die ik natuurlijk gelukkig in ontvangst nam, ook al ging het daar helemaal niet om. De gerechtjes waar ik tussendoor van gesnoept heb waren heerlijk. Vooral de truffelsoep van Herman den Blijker was goddelijk, de Dimsums van Asian Glories waren ouderwets lekker en de Leliesoep van Marco / Elzenduin was spannend. Een smaak waar aan je moet wennen maar hoe meer je proeft hoe lekkerder het eigenlijk werd. En het is medicinaal en super goed voor de vertering, dus ook al was ik er zuur van gaan kijken, dan had ik het zeer waarschijnlijk nog zonder klagen opgegeten.

Het was een bijzondere avond :)

Liefs,

>WORK: Dinner for Japan

>

Vanavond is het evenement van mijn allereerste PR-klus. Het is een benefietdiner in Rotterdam bij Asian Glories, mijn favoriete Chinese Restaurant. Maar vanavond zullen er niet alleen gerechten geserveerd worden van Asian Glories, er staan vanavond acht super goede chefs in de keuken. Waaronder Marco Westmaas en Herman den Blijker. En de gehele opbrengst wordt gedoneerd aan Tzu Chi, de grootste boeddhistische organisatie ter wereld.

Tzu Chi is behalve actief in thuisland Taiwan, ook ter plaatse in door natuurrampen getroffen gebieden. Vorig jaar zaten zij in Haïti, Chili, China en Pakistan, nu zijn zij in Japan. Doktoren en andere hulpverleners reizen vrijwillig en op eigen kosten af naar het rampgebied, hierdoor komt vrijwel de gehele opbrengst ook écht direct bij de slachtoffers terecht.


Ik vind het super spannend, want het is nog best wel een hele verantwoordelijkheid. Vanmorgen zijn ze al langs geweest van RTL Boulevard en vanmiddag van radio zender FunX. Ik word al dagen gebeld door allemaal verschillende media en dat is natuurlijk alleen maar top! ANP, Metro, AD, Smulweb, verschillende Horeca kranten..

En het aller mooiste is natuurlijk, we zijn volledig uitverkocht! 12 tafels van 1000 euro, reken maar uit wat voor mooi bedrag daar uit komt! En alles voor Japan! Ik doe dit dan ook gewoon vrijwillig, ik bedoel.. kan ik toch ook op een mooie manier mijn steentje bijdragen.

Ik ben benieuwd! Ik heb m’n rode jeans al aangetrokken. Zonder daar eigenlijk in eerste instantie over na te denken.. M’n broek kan een hit zijn, of finaal de plank mis slaan, maar ik voel me Annemerel en dat is wat telt, toch? 


Morgen natuurlijk uitvoerig verslag!

Liefs,