Nog een kleine vier maanden, dan sta ik aan de start van de Berlijn Marathon. Een startlijn waar ik ook in 2015 en 2017 stond en waar ik in 2018 eigenlijk ook had moeten staan. Aan de ene kant kan ik niet wachten, aan de andere kant kan de voorbereiding me niet lang genoeg duren. Niet alleen omdat ik nog zoveel trainingen wil doen voordat dat startschot op zondag 29 september gaat, maar ook omdat ik enorm van de voorbereiding aan het genieten ben.
16 dagen. 16 dagen tot het startschot van de Amsterdam Marathon klinkt. In mijn vorige marathon-blog – die ik schreef aan de vooravond van mijn langste duurloop – was ik redelijk positief gestemd. Ik had niet de beste voorbereiding gehad, maar de laatste weken ging het lekker. Ik keek enorm uit naar de CPC en had ook het idee dat ik bijna klaar was voor de marathon. Inmiddels zijn we 16 dagen verder en liggen de zaken net iets anders.
Nog een maand tot mijn eerste marathon in vier jaar tijd. Het is lang geleden dat ik zo dicht bij de marathon geweest ben. De laatste keer was in het voorjaar van 2020 toen ik me voorbereidde op Boston. Zo’n zes weken voor de marathon viel ik plat op mijn gezicht met gekneusde ribben, een blauw oog en nog wat andere ellende als gevolg. Dat was eigenlijk het einde van dat marathonavontuur. De genadeslag kwam twee weken later, toen de marathonorganisatie de wedstrijd afblies vanwege corona. Nu lijkt het er eindelijk op dat de marathon er écht gaat komen voor mij. Maar eh… in 2018 hoorde ik zes dagen voor de marathon dat ik een stressfractuur had dus ik reken mezelf pas rijk als ik daadwerkelijk aan de start sta in Amsterdam. Goed. Vroeger – vroeger, schreef ik wekelijkse updates in aanloop naar een marathon. Het leek me een goed idee om dat deze laatste weken voor de marathon weer op te pakken.
Over ruim zes weken sta ik – als alles volgens plan verloopt – aan de start van de Amsterdam Marathon. Mijn eerste marathon in vier jaar tijd. Mijn eerste marathon als mama. Marathon nummer dertien. De weg er naar toe verloopt niet helemaal zonder hobbels en bobbels, maar zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Op dit moment gaan de trainingen best lekker en kijk ik na iedere training al weer uit naar de volgende.
Foto’s: Jorrit Ooyen
Ik voelde van jongs af aan dat ik graag een kindje wilde ‘als ik later groot was’ . Ik was er in mijn jongere jaren niet veel mee bezig, maar het was wel iets waar ik van overtuigd was; ik wilde moeder worden. Mijn moeder kreeg mij – haar oudste kind – op haar 28ste. Toen ik jonger was zag ik dat ook als de ideale leeftijd om moeder te worden. Maar ik leerde Tuur pas op mijn 28ste kennen en om nu meteen een kindje te maken, dat vond ik ietwat overdreven. Daarnaast leerden we elkaar kennen door het project dat ik deed, Trainen als een Topatleet, een zwangerschap paste daar niet helemaal in.