RUN BABY RUN: Mijn eerste trainingsweek voor mijn najaarsmarathon

Afgelopen week liep ik voor het eerst sinds Málaga met een schema dat niet van mijn hand, maar van de hand van Tuur kwam. Na maandenlang zelf een beetje aanmodderen is Tuur nu weer eindbaas van mijn schema. De eerste week was meteen een week met 72 kilometer. En dat ging niet vanzelf…

Bekijk bericht

RACE: 10 kilometer in Naaldwijk

Sinds september loop ik al een beetje te kwakkelen. Er zijn soms weken waarin het heel erg lekker gaat, er zijn wedstrijden geweest waarin ik best wel lekker gelopen heb (New York City marathon, Málaga marathon, de halve marathon in Maassluis), maar meer dan drie weken achter elkaar onbezorgd trainen is me al een half jaar niet gelukt. Afgelopen weken liep ik met een zeer pijnlijke hamstring die een stempel drukte op al mijn trainingen. Aan het begin kon ik mijn gedachten nog wel verzetten als hij van zich liet horen, maar de laatste twee weken lukte dat helaas niet meer. Aan het begin van deze week zette ik dan ook een streep door mijn plan om de halve marathon te lopen tijdens de Ruitenburg Halve van Westland.

Bekijk bericht

RUN BABY RUN: De lappenmand

Beeld: Joyce Bongers

De lappenmand. Hierin bevind ik mezelf al enige tijd en het zorgt ervoor dat ik al tijden niet meer onbezorgd gelopen heb.

Bekijk bericht

RUN BABY RUN: Q&A met Arthur

Afgelopen zomer beloofde ik jullie een Q&A met Arthur. Deze is er nooit gekomen, omdat tijdens de opnames iets te duidelijk te zien was dat we elkaar erg interessant vonden. Ik was toen nog niet echt klaar om dit wereldkundig te maken, dus die beelden zijn in mijn privé-archief beland. Nu in het vliegtuig richting Tenerife doen we het nog eventjes dunnetjes over, maar dan in geschrift.

Bekijk bericht

RUN BABY RUN: De taart was misschien nog wel specialer dan de kers

Beeld: Joyce Bongers

Acht maanden lang werkte ik naar een doel. Dit doel bepaalde voor een groot gedeelte mijn leven. Keuzes maakte ik altijd met mijn doel in mijn achterhoofd. Toen ik zondagochtend over de finish kwam in het centrum van Málaga was het voorbij. Maar beseffen? Dat doe ik het nog steeds niet. De kers (die laatste drie uur en vijftien minuten) hebben mijn leven niet veranderd, de taart (de afgelopen acht maanden) deden dat wel. Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe. Zo’n gevleugelde uitspraak waarvan ik écht wel wist dat het een kern van waarheid had, maar die nooit eerder zo ontzettend waar bleken te zijn.

Bekijk bericht