16 dagen. 16 dagen tot het startschot van de Amsterdam Marathon klinkt. In mijn vorige marathon-blog – die ik schreef aan de vooravond van mijn langste duurloop – was ik redelijk positief gestemd. Ik had niet de beste voorbereiding gehad, maar de laatste weken ging het lekker. Ik keek enorm uit naar de CPC en had ook het idee dat ik bijna klaar was voor de marathon. Inmiddels zijn we 16 dagen verder en liggen de zaken net iets anders.
De langste duurloop
Van te voren twijfelde ik al een beetje over die lange duurloop. Ik hoestte al een tijdje, maar het was niet zo heftig dat ik er echt voor binnen bleef. Echter wist ik niet hoe mijn hoest op drie uur hardlopen zou reageren. Maar de nacht voor de lange duurloop sliep ik wonderbaarlijk goed en besloot ik er maar gewoon niet meer over na te denken.
De duurloop ging goed. Mentaal vond ik het eerste uur best zwaar, wetende dat ik drie uur vol zou ‘moeten’ maken. Onderweg moest ik naar het toilet, tot twee keer toe, maar hier had ik alleen in de eerste kilometers last van. Na een uur ging en er een knop om en kwam ik in een lekker ritme. Het laatste uur ging niet vanzelf. Ik werd misselijk van mijn laatste gel, mijn benen voelden zwaar, maar ik wist ook dat ik er bijna was, wat het lopen mentaal een stuk minder zwaar maakte. Ik kan ‘pijn’ veel beter verdragen als ik weet dat het niet al te lang meer zal duren (ik verwacht dat de meeste mensen dit zullen hebben).
Na afloop was ik compleet gesloopt. Het liefst had ik de rest van de dag op de bank gehangen, maar ik had andere dingen in mijn agenda staan waarvoor ik toch echt van de bank moest komen. Mijn benen voelden op zich wel goed, ik was alleen moe. Wat natuurlijk wel te begrijpen is na drie uur lang hardlopen.
Aan de ene kant haalde ik veel vertrouwen uit die duurloop van drie uur, aan de andere kant voelde het na die drie uur nog niet alsof ik er nu al helemaal klaar voor was. Gelukkig hoefde dat ook niet, ik had immers nog een maand tot de start. Ik zou nog de CPC lopen en ik had met Tuur afgesproken dat ik tweeënhalve week van te voren nog een duurloop van 150 minuten zou doen. En tussendoor zou ik natuurlijk ook gewoon mijn andere trainingen doen. Zou inderdaad.
Malaise
Zaterdag, 48 uur na mijn lange duurloop, was ik van plan weer een training te gaan doen. Op papier geen lastige. Eerst 35 minuten easy, daarna wat korte versnellingen op 5 kilometertempo. Zo’n training, daar draaide ik afgelopen weken mijn hand niet voor om, het zijn de lange tempoblokken waar ik nog wel eens tegen op hik. Maar ik werd die zaterdag wakker en ik dacht, nee… dit gaat gewoon niet. Ik voelde me ziek. In mijn trainingsdagboek schreef ik “Spierpijn van mijn vingertoppen tot mijn tenen, blaffen als een zeehondje in Pieterburen. Oorpijn.” ondanks het fysieke ongemak bleef die training door mijn hoofd spoken. Ik wilde deze week graag veel kilometers maken, maandag zou ik ook niet kunnen lopen, dus ik móest vandaag wel naar buiten. Uiteindelijk was ik verstandig en ging ik niet.
Nu kan ik lachen om die dramatische gedachte over die ene training, alsof een zo’n gemiste training mijn voorbereiding om zeep zou helpen. We zijn inmiddels twee weken verder en ik heb nog steeds niet getraind. Op een klein testrondje van vorige week na (wat faalde, want daarna kreeg ik koorts) heb ik mijn hardloopschoenen niet meer aan gehad. Niet ideaal in deze fase van mijn marathonvoorbereiding. Verre van zelfs.
De hoest
Inmiddels voel ik me niet meer ziek, de koorts is weg, de oorpijn is weg, ik heb geen spierpijn meer. Het enige dat rest is die verdomde rothoest. Zo’n hoest die je de hele nacht wakker houdt. Zo’n hoest die je hele lichaam laat schudden. Zo’n hoest die je ribben het leven zuurt maakt. Zo’n hoest die je bekkenbodem voor een serieuze uitdaging stelt. Zo’n hoest waarbij je soms denkt dat je stikt. Zo’n hoest die zich niet laat afschrikken door hoestdrank, een pilletje, puffer, pastille of stoomsessie. Zo’n hoest die… nou ja zo kan ik nog wel even verder gaan. Punt is, het is een rothoest en hij gaat niet weg.
Ik ben bij de huisarts geweest, die kon niets voor me betekenen. Het is gelukkig geen longontsteking, dan zou ik nog veel verder van huis zijn geweest. Het is een kwestie van geduld. Alleen die marathon. Die heeft geen geduld. De Amsterdam Marathon is op 16 oktober, daar gaat mijn hoest geen verandering in brengen. Of ik ook daadwerkelijk aan de start verschijn is de vraag. Of ik – als ik eenmaal gestart ben – fit genoeg ben om de finish te halen? Die vraag vind ik nog veel spannender.
Wel of niet lopen
Laat ik voorop stellen dat ik niet ga lopen als ik nog steeds hoest. Dat lijkt me niet verstandig. Een marathon is 42,195 kilometer, dat zou een te lange lijdensweg worden. Maar wat nu als die hoest binnenkort toch echt een keertje denkt ‘nu heb ik Annemerel wel genoeg getreiterd, ik ga er maar weer eens vandoor’, ga ik dan wel lopen? Ik weet het niet. Ik weet het écht niet. Mijn ribben voelen beurs, ik heb een belangrijk gedeelte van mijn training gemist, ik zou eigenlijk al in de taperfase moeten zitten. Aan de andere kant heb ik zoveel pech met marathon nummer dertien, dat ik zoiets heb van ‘laten we er nu maar gewoon snel een einde aan maken, dan kan ik me straks focussen op marathon nummer veertien’.
Je zou misschien denken dat ik op dit moment flink gestresst ben, maar eigenlijk is het tegendeel waar. Ik was op die eerste dag dat ik mijn training miste meer in paniek dan nu. Ik heb het geaccepteerd, maar ik geef mezelf nog niet gewonnen.
Andere opties
Waarom ga je geen marathon later dit jaar lopen? Goede vraag. Het ding is, ik ben zo verwend met de bijzondere marathons die ik in het verleden gelopen heb (Boston, Chicago, New York, Berlijn), dat ik het lastig vind om me te motiveren voor een kleine marathon in Nederland. Het lijkt me nog zwaarder om een marathon te lopen in een stad die ik niet ken en waar ik geen band mee heb. De kans dat het hondenweer is in november/december in Nederland is overigens ook aanzienlijk.
Een andere mogelijkheid is om in december naar Valencia of Malaga te reizen. Een paar jaar geleden had ik die mogelijkheid met beide handen aangegrepen, maar het ligt nu allemaal net iets lastiger. Ik wil bijvoorbeeld heel graag dat Philippa er bij is en voor een weekend reizen naar Spanje, dat is best een hele onderneming. Ik denk niet dat ik dan heel erg uitgerust aan de start zal verschijnen.
En nu?
Ik blijf gewoon doen wat ik doe. Gezond eten, veel rust, veel drinken (thee met honing!) en hopen dat het tij een keertje keert. En dan, dan kijken we wel weer verder. Ik had heel erg veel zin om de Amsterdam Marathon te lopen, maar ik had ook heel veel zin om de CPC te lopen afgelopen weekend. Die heb ik aan me voorbij moeten laten gaan en kijk, ik leef nog. Geen marathon lopen dit najaar zal ik dus ook vast en zeker overleven. Maar als ik op tijd fit genoeg ben, dan sta ik er gewoon. Mijn grootste uitdaging? Mezelf niet gek laten maken.
Liefs,
Annemerel
P.S. dit is niet de eerste keer dat ik na mijn lange duurloop last kreeg van deze verdomde rothoest. In 2016 had ik exact hetzelfde. Het duurde toen een week of vijf voordat ‘ie weg was. De marathon heb ik toen niet gelopen.
Wat ontzettend balen dat het zo lang duurt. Hopelijk voel je je snel beter, marathon of geen marathon.
Blegh, wat balen zeg. Hopelijk knap je snel op, en voel je je dan fit genoeg om alsnog te lopen.