Toen ik vorig jaar eind juni 75% van mijn bloglezeressen over me heen kreeg omdat ik naïef en onnadenkend geweest was dacht ik, dit nooit meer. Toen ik half september nog ruim 1000 euro moest dacht ik, dit nooit meer. De dag voor mijn speech tijdens een Dance4Life event dacht ik, dit nooit meer. Van kilometer 35 tot en met 42 dacht ik, dit nooit meer.
Over acht dagen loop ik de marathon voor dance4life in New York. Acht dagen.. wow, ik kan me het moment van inschrijving nog zo goed herinneren; 19 weken geleden. Er is nog maar één van de in eerste instantie twintig weken over, dan moet ik het doen. Ik word met het moment zenuwachtiger. Ik heb tegen iedereen gezegd dat ik onder de vier uur ga lopen, maar de kans dat dat niet lukt is ongeveer net zo groot als de kans dat dat wel lukt en en en… door mijn relatief makkelijke eerste marathon vorig jaar, heeft iedereen hoge verwachtingen. Ok, laat ik het beter zeggen.. IK heb hoge verwachtingen, IK ben degene die deze eisen aan mezelf stel.
Goed… Maar er staat nogal wat op het spel… Bijna 9000 euro voor Dance4Life die ik de afgelopen maanden heb verzameld.
Waarom ik gistermiddag de afgelopen drie weken zo nerveus was? Dat praatje van 10 minuten dat ik tijdens een speciaal voor dance4life georganiseerd diner in de Librije moest houden. Nu ik er aan terug denk kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan, was ik DAAR zo zenuwachtig over. Wat een manier om je tijd te verdoen, zo erg was het nu toch ook weer niet? Spoiler alert: nee dat was het NIET.
