TRAVEL: Sunset Relay (II)

Maandagavond stapte ik in het vliegtuig richting Zweeds Lapland voor de Sunset Relay. Een estafette waarin topsporters en andere geselecteerden (waaronder ik dus) samen een parcours van 1300 kilometer aflegde rond de poolcirkel. Tussen 21 juni en 25 juni gaat de zon hier niet onder, het was de bedoeling om in die tijd – 96 uur – het parcours af te leggen. De Sunset Relay is om aandacht te vragen voor de gevaren van de zon, want sporters die veelal buiten hun sport beoefenen moeten extra voorzichtig zijn.

Dit is één van mijn favoriete werkplekken. Midden op Schiphol, op dat pleintje voor de Starbucks, in een hoekje.. Mijn iPhone en MacBook kunnen opladen, alles om me heen beweegt, maar ik kan me prima concentreren dankzij mijn Bose QuietComfort koptelefoon (this is not an ad!!! Ik heb de koptelefoon zelf gekocht en heb daar nooit spijt van gehad!)

Iets over vijven, up in the air!

In het vliegtuig lees ik een nieuw boek voor de Summer Reading, Luckiest Girl Alive! Begin is goed!

We vliegen naar Kiruna, het meest noordelijk gelegen vliegveld van Zweden. Althans, dat heb ik me laten vertellen. Op Stockholm stappen we over en eet ik Fish & Chips, het vet druipt uit de gefrituurde vis en mijn buik doet al pijn bij het aanzicht, maar er blijft geen kruimel van over. As usual.

Van Stockholm naar Kiruna, kijk, dat zijn nog eens lekkere airplane snacks, mijn favoriete chocolaatjes van Lindt! Ik hou van Sas.

Het voelt net alsof ik in een andere tijdzonde beland ben, het is half twaalf (’s avonds) als we landen, maar het lijkt absoluut nog geen nacht als we uitstappen.

Het uitzicht vanuit de bus naar Abisko, waar we vanavond bij het toeristenbureau gaan slapen.

Uitzicht vanaf onze kamer! Wauw, het is twee uur ’s nachts, dit is toch bijzonder?

Helaas is het de volgende ochtend gedaan met de zon. Hij schijnt nog steeds ergens te schijnen, maar er is weinig meer zichtbaar van! Ik draag precies dezelfde kleding als de dag ervoor, aangezien mijn koffer nooit op het tweede vliegveld is aangekomen. Ik heb het op Schiphol gevraagd en in het vliegtuig en mijn reisgenoten hebben los van mij hetzelfde gedaan, iedereen vertelde ons dat onze koffer automatisch op de volgende vlucht gezet zou worden, maar dat is dus nooit gebeurd. Onze koffers stonden nog in Stockholm. Ik voel me redelijk ranzig.

Regen regen regen, whyyyyy?!

Tijdens de Sunset Relay wordt er 96 uur gefietst, gelopen, gekayakt, geskeelerd en gekanood rond de poolcirkel, over een parcours van 1300 kilometer. Vandaag zit ik voor een groot gedeelte van de dag in de bus die ons steeds naar de stations brengt waar de sporters het stokje aan elkaar over geven.

Ik ben samen met Silvana van L’Oréal Nederland en Annette van Women’s Health, maar Team NL bestaat ook uit drie topsporters. Ex-snowboardster Nicolien Sauerbreij, wereldkampioen kiteboarden Youri Zoon en schaatser Bob de Jong.

Lapland is prachtig, maar waaaaaarom schijnt de zon nou niet?

Ok, onze koffers zijn er nog steeds niet, ze zijn vanaf Stockholm naar het verkeerde vliegveld gestuurd. Shit! Maar ik moet en zal toch deelnemen. Mijn negen kilometer run is al lang geweest, maar vanavond is er een 24 kilometer run en daar wil ik graag aan mee doen. Annette en ik mogen een kwartier lang shoppen bij Intersport om een outfit samen te stellen zodat we toch mee kunnen doen. Kleding verzamelen in een kwartier is redelijk stressvol, stressvoller dan je zou verwachten. Ik heb dan ook geen foto’s van deze ervaring.. Waar ik wel een foto van heb, mijn avondeten. Een banaan en een soort van pannenkoekbroodje.

Ik voel me zo schoon…..

Ik ontdek een pot Nutella, mijn avondeten wordt ineens een stuk interessanter!

Ready to run!

We rennen over asfalt en een klein beetje off-road, het regent nog steeds, ik ben klaar om nog viezer te worden.

We nemen het stokje over van Nicolien en Youri, die redelijk ranzig geworden zijn tijdens hun mountainbike rit.

There we go! De hele weg worden we gevolgd door een fotograaf, een drone en een cameraman. Heel bijzonder hardlopen! Gelukkig mogen we wel doorlopen en hoeven we niet te stoppen of stukjes speciaal opnieuw te doen voor de film (dit heb ik ook wel eens meegemaakt, maar geloof me, dat wil je niet, want dan wordt 24 kilometer ineens wel heel erg lang!).

Selfie! Het lopen gaat best lekker, de eerste kilometers gaan we iets te hard, maar na 10 kilometer kom ik in mijn ritme en loop ik heerlijk. Maar als we bij 20 kilometer iets in moeten houden begint mijn linkervoet pijn te doen en ik moet naar het toilet, maar ik durf niet te stoppen, uit angst dat ik niet meer verder kan.

En dan ben ik bij 24 en vertelt ons volgbusje ons doodleuk dat we nog anderhalve kilometer moeten. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik hier tranen van in mijn ogen kreeg, ik heb redelijk veel pijn.

Maar we gaan hand in hand over de finish en ik kan nog een soort van lachen voor de foto. We lopen samen met de Britse Laura, van het blog Lazy Girl Running.

Mijn nieuwe schoenen zijn knalrood van het bloed, weer een probleempje met een teennagel gehad. Gelukkig is er iemand aanwezig die me hiermee kan helpen, ik krijg kurkuma (het kruid) op mijn voeten om ontstekingen te voorkomen. Helaas is dat bloed het minst grote probleem, mijn enkel en voet doet erg veel pijn en ik kan er geen gewicht op zetten.

Geen douche na die 25,5 kilometer off-road, maar een bed in de bus. Op dit moment voelde ik me niet eens meer vies, op een gegeven moment raak je gewend aan je eigen ranzigheid, haha.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd was mijn haar nog nat van de regen en het zweet van de run, best wel ranzig. Ik heb per ongeluk door het ontbijt heen geslapen, dus neem een liquid breakfast, een groot glas coca cola. Genoeg suiker binnen in ieder geval.

Yes, nog een pannenkoek gevonden en de pot Nutella!

Ik heb ook geprobeerd te filmen en vloggen vandaag!

De Sunset Relay wordt volledig gesponsord door Garnier Ambre Solaire, die zojuist een nieuwe sportzonnebrand op de markt hebben gebracht. Zelfs als de zon niet schijnt moet je je eigenlijk insmeren als je veel buiten aan het sporten bent. Ik zal niet beweren dat ik dat altijd doe, maar ik probeer er wel aan te denken.

We zitten weer in de bus en passeren Bob de Jong die een stukje aan het skeeleren was. Dit is het enige moment van de dag geweest dat het droog was. Super bijzonder, want als het niet droog was geweest had dit niet door kunnen gaan.

Ondertussen word ik behandeld aan mijn blessure. Het ziet er niet heel goed uit.

Zelfs dit wordt vastgelegd door fotograaf en cameraman, ik ben benieuwd waar ik deze beelden terug kan vinden.

Team NL en een deel van Team BE, de Belg in ons midden (of eigenlijk uiterst rechts op de foto) is Bob Maesen, een ex-prof kajakken.

Eindelijk ‘echt’ eten. Pasta carbo. Ik ben zo hongerig dat ik twee keer zo’n groot bord op schep!

In de lift van ons super luxe hotel waar we de laatste nacht zullen slapen. De douche die ik net gehad heb was MAGICAL! Je gaat een douche hierdoor zo veel meer waarderen.

Net doen alsof ik mee ga doen aan de laatste etappe die we samen doen. Ik ga niet mee doen, als enige… maar ik wil gewoon echt die enkel niet nog meer verruineren.

There they go!!!

De laatste 100 meter loop ik wel mee. Heb ik toch nog een beetje het idee dat ik het mooi afgesloten heb. Na 1300 kilometer en precies 96 uur komen we de finish over. De ontlading is groot bij iedereen, maar vooral bij de organisatie die écht heel goed werk heeft afgeleverd en niet met de aller makkelijkste mensen gewerkt heeft.

Tijd voor drankjes in de rooftop bar van ons hotel in Lulea. Mocht je ooit naar Lulea gaan, of naar Lapland en je bent op zoek naar een super mooi hotel, voor je eerste of laatste nacht bijvoorbeeld, het Sense hotel is echt een aanrader. Al is het alleen maar om de heerlijke waterval douche.

Na zes uur slaap heb ik het gevoel dat ik een mega jetlag heb. Ik heb helemaal geen besef van tijd meer. Maar hé, dat komt wel weer als ik straks in Nederland ben en de zon gewoon om 22.00u onder gaat en om 5.30u op komt, dit is echt raar hoor, dat het continu licht is!

OK, back to work… de laatste uren in het hotel spendeer ik met MacBook, mijn mail en mijn blog. Helemaal niet vervelend in zo’n fijn hotel als dit. Onder het genot van koffer, jus d’orange en nog wat extra chocoladebroodjes!

Het was echt een super bijzondere ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Ik heb me zo vies gevoeld, maar op een gegeven moment wen je daar aan. Een goede opwarmer voor de Fjällräven Classic in augustus, die ook hier plaats zal vinden. Het was heel gaaf om onderdeel te zijn van zo’n groot team dat samen strijdt voor hetzelfde doel, zonder enig gevoel van competitie tegen elkaar. En dat ik onderdeel was van een team met zoveel topsporters was natuurlijk ook super bijzonder. 

Volgende week deel ik de video die ik gemaakt heb, of nou ja gemaakt, ik heb het materiaal geschoten en ik ga kijken of ik er een leuke video van kan maken. Ik zal dan ook de video maken die de organisatie gemaakt heeft, die is waarschijnlijk een stuk professioneler dan die van mij ;-)

Liefs,
Annemerel