Het moeilijkste dat ik ooit in mijn leven gedaan heb is het verbreken van mijn relatie van bijna zes jaar.
Het was maart 2014, twee maanden voor mijn 25ste verjaardag, en ik verkeerde al een tijdje (noem het gerust een paar jaar) in een persoonlijke crisis. Als in: ik weet niet wat ik wil. Als in: is dit het nou?
Ik was al bijna zes jaar samen met een hele lieve jongen die zijn leven voor mij zou geven. Daar twijfelde ik niet aan. Hij was ontzettend goed voor me, maar tegelijkertijd ook niet. Want ik was niet gelukkig en ik twijfelde aan alles.
Het liefst maak ik de hele wereld gelukkig. Dat ik de jongen van wie ik nog steeds heel veel hield ongelukkig moest maken was dan ook afschuwelijk. In die tijd was ik er zeker van dat ik gedumpt worden een stuk fijner vond dan zelf de trekker over halen (ik was toen een beetje vergeten hoe intens verdrietig ik was toen ik op mijn zestiende degene was die alleen werd achtergelaten). Maar ik wist ook wel, dit is uiteindelijk niet alleen beter voor mij, maar ook voor hem. Want hij verdient iemand die niet twijfelt, die het wel gewoon weet en voor de volle 100% voor een relatie met hem zou gaan.
In details treden wil ik niet. Dat vind ik te privé. En ik ben niet de enige over wie dit verhaal gaat, dus ik vind dat ook niet zo netjes. Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit verhaal überhaupt wel wilde schrijven, want bij mijn liefdesleven leg ik eigenlijk de grens van wat wel en niet ’te privé’ is. De reden waarom ik dit nu toch schrijf is omdat ik weet dat ik niet de enige ben die dit heeft meegemaakt, of die dit op dit moment meemaakt. En in die tijd vond ik het heel fijn om verhalen van anderen te lezen die in een zelfde situatie verkeerden of verkeerd hadden gezeten. Want liefdesverdriet is iets – hoe groot of klein ook – dat iedereen in zijn leven waarschijnlijk wel een keer zal meemaken.
Wat ik wil zeggen tegen iedereen die twijfelt over z’n relatie “love is not a maybe thing, you either love someone or you don’t”. Jup, ik quote Lauren Conrad (The Hills, seizoen één). Ik wist op dat moment dat ik van hem hield, maar ik wist niet op wat voor manier en ik wist ook niet of dat genoeg was. Ik ben ervan overtuigd dat je een relatie niet te snel op moet geven, maar als je al een tijdje twijfelt dan is dat wel een teken dat het wellicht beter is om de relatie te beëindigen.
Hoewel ik het verschrikkelijk vond om hem (en eigenlijk ook mezelf) pijn te doen was ik wel heel erg blij dat ik eindelijk een beslissing had gemaakt. Ik had zo lang getwijfeld, was zo lang onzeker geweest. Toen ik uiteindelijk de beslissing genomen had kon ik weer verder kijken. Het gewicht dat ik tijdenlang op mijn schouders droeg door die twijfel, werd in eerste instantie overgenomen door een ontzettend groot schuldgevoel, maar dat nam naar verloop van tijd steeds meer af, terwijl die twijfel waarschijnlijk nooit weg was gegaan.
Nadat ik mijn relatie verbrak heb ik ruim twee maanden bij mijn ouders gebivakkeerd. Omdat ik op dat moment geen cent te makken had vond ik het lastig om op zoek te gaan naar een huisje voor mezelf. Gelukkig gaven mijn ouders me wel een schop onder mijn kont. Niet omdat ze me kwijt wilden, maar omdat ze wisten dat ik pas echt verder zou kunnen met mijn leven op het moment dat ik een plekje voor mezelf zou hebben.
Dat plekje vond ik na ongeveer twee maanden en na een heerlijke zomervakantie van drie weken was het eindelijk tijd voor mijn ‘nieuwe’ leven. Hoe dat nieuwe ‘single leven’ me bevalt, dat lees je morgen!
Liefs,
Annemerel
Mooi artikel, het slaat de spijker op zijn kop. True: iedereen heeft wel eens twijfels, maar in beginsel moet het goed zitten en goed voelen. Iets om over na te denken..
Wel leuk om te lezen, snap dat het moeilijk is om even die grens op te zoeken met hoe prive je het wil houden. benieuwd naar je artikel van morgen!
Ah. Precies dit, afgelopen april. Ik voel me nu beter dan ooit, ookal heb ik hem intens veel verdriet gedaan. Beter voor beide partijen!
Heel fijn dat je dit toch deelt Annemerel, want inderdaad, er zijn nog mensen in zo’n situatie en dan is het fijn om te lezen dat je niet alleen bent. Ik herken me hier wel in omdat ik momenteel ook wat begin te twijfelen aan mijn relatie van bijna 6 jaar… Ik weet niet goed wat ik wil momenteel, of mijn vriend wel de juiste is voor mij… Enerzijds is hij ook ontzettend lief voor me en houdt hij onzettend veel van mij en ik ook van hem, we hebben het leuk samen, maar anderzijds zijn we ook heel verschillend en ben ik soms bang dat dat niet goed is… Er zijn wel een aantal dingen die ik mis bij hem… Anderzijds zal het met niemand helemaal perfect zijn natuurlijk… Ik laat het allemaal nog wat bezinken, maar als ik echt blijf twijfelen vrees ik dat ik de stap wel zal moeten zetten en dat dat ongelooflijk veel pijn zal doen :-(
Herkenbaar dit, teveel twijfel betekent dat je er echt iets aan moet doen of de keuze moet maken om niet samen verder te gaan. Zelf koos ik ook voor dat laatste een paar maanden geleden na een relatie van bijna 8 jaar. Ben heel benieuwd naar je verhaal morgen!
Goed om te lezen Annemerel. Ik denk inderdaad dat iedereen in zijn of haar leven wel een vorm van liefdesverdriet mee maakt. Het is zo lastig voor zowel degene die het uit maakt als voor degene die het te horen krijgt.. Zolang je maar zeker weet dat het de juiste keuze is, is het uiteindelijk minder erg. Althans.. Dat denk ik. Ik heb het nog nooit zelf uit hoeven maken en ik hoop ook niet dat ik snel in die positie kom. Hopelijk mogen mijn vriend en ik nog veel jaren bij elkaar blijven. Ben benieuwd naar je verhaal van morgen.
Ik vind je summer holiday stories echt heel leuk!
Stoer !
fijne dag :)
Dankjewel Annemerel, dit is precies wat ik moest lezen. Een paar weken terug heb ik ook een lange relatie verbroken en jammer genoeg kon ik op weinig begrip van mijn familie rekenen. Mijn vriendinnen steunden me wel, maar geen enkele heeft een gelijkaardige situatie meegemaakt en ik had het gevoel dat ze niet begrepen hoe ik me voelde. Dit stuk zou even goed over mij gaan, en ik ben blij te lezen dat wat ik deed niet verkeerd was en dat het schuldgevoel zal afnemen, dus dankjewel hiervoor
Wat knap dat je dit zo deelt en wat moest dit een lastige tijd in jouw leven zijn geweest. Ik herken de pijn van iemand pijn doen; mijn ex was een depressieve 19-jarige jongen toen ik een aantal jaren geleden het met hem uitmaakte. Er was toen al veel gebeurd waardoor de breuk bijna vanzelfsprekend was, maar het feit blijft dat ik me ook heel lang schuldig voelde over zijn verdriet terwijl hij het al zo moeilijk met zichzelf had. Een ding is zeker, een cliché, maar tijd heelt alle wonden.
Oef, wat stoer dat je dit durft te delen. En heel herkenbaar, ik heb bijna 1,5 jaar terug mijn relatie van ruim 8 jaar beëindigd. Ik vind het nog steeds pijnlijk om aan die dag terug te denken, om het hart te breken van degene van wie ik zoveel hield…
En toch was het een goede keuze, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu.
Ik ben echt gek op de summer holiday stories!
Lieve Annemerel,
Wat bijzonder, en voor mij persoonlijk helpend, verhaal deel je hier. Toen ik ongeveer 2 jaar geleden las dat jij je relatie verbrak, was jij de enige in “mijn omgeving” met een lange relatie die verbroken werd. Ik zat zelf vol met twijfels over de mijne en heb zo vaak gedacht, ik wou dat ik wist hoe Annemerel die beslissing heeft genomen. Klinkt heel gek, maar ik was zelf zo alleen en mijn omgeving riep alleen maar dat ik zo veel mazzel had met mijn lieve vriend. Nu, twee jaar later, is mijn relatie over. De twijfels zijn nooit weg gegaan, maar de spanning en druk nu wel. Ik voel me
100% beter (6 maanden later) en ik begrijp en herken je verhaal zo ontzettend goed. Bedankt voor het delen, want het helpt mij op dit moment ontzettend.
Liefs, Liset
Lijkt me lastig om te schrijven en logisch dat je niet je hele liefdesleven op internet wilt delen. Maar je hebt er wat moois van gemaakt!
Dag Annemerel !! Echt waar, ik herken me zo hard. Ik deed dit jaar exact hetzelfde. Had 5 jaar een relatie met een jongen die sowieso met mij wou trouwen. En plots twijfelde ik zo hard of dat wel de man van mijn leven was. Maanden heb ik er over na gedacht … zou ik hier een eind aanmaken, ga ik geen spijt krijgen want ik ben tenslotte al 27 ! Terug single, is dat wel fijn, want ik ben überhaupt nog nooit single geweest. En toch koos ik uiteindelijk om die trekker over te halen. Het voelde echt bevrijdend, alhoewel het ook erg lastig was, want ik zag dat hij er erg vanaf zag. Nu ongeveer 6 maanden later zijn we allebei erg gelukkig. Hij is terug op zijn positieven en ik ben nog steeds bij met mijn vrijgezellenleventje en hoop ooit wel terug de man of my life tegen te komen. Maar voorlopig echt geen zin om mijn vrij leventje zomaar op te geven. Het zal alvast erg de moeite moeten zijn ;-)