SUMMER HOLIDAY STORIES: De Fitgirlkwestie (#13)

Vroeger – we praten nu over puber-Annemerel – wilde ik het lichaam van een topmodel. Ik weet niet of ik het weleens verteld heb, maar na mijn ‘ik wil Britney Spears worden’ periode, belandde ik in het ‘ik wil de nieuwe Kate Moss worden’ tijdperk. Iedere maand kocht ik Vogue, de Amerikaanse, de Britse, de Italiaanse, de Parijse (weetje: in Frankrijk heet Vogue ‘Vogue Paris’ in plaats van ‘Vogue France’) het lag er maar net aan welke cover ik die maand het mooiste vond. Mijn droom was om ooit op die pagina’s te schitteren, als model dus. Ik vergeleek mijn lichaam dan ook met het lichaam van de meiden op de pagina’s in Vogue. Uiteindelijk denk ik dat ik mijn modellencarrière eerder ben misgelopen door het ontbreken van een modellengezicht en fotogeniekheid. Maar dat terzijde.

In die tijd kregen modebladen de schuld van eetstoornissen bij jonge meiden. Dat vind ik vrij kort door de bocht. Ja, ik liet me ook inspireren door de beelden die ik in Vogue zag, ja ik heb in die tijd niet altijd de meest gezonde relatie met voeding gehad, maar Vogue is wel een van de laatste die daar de schuldig aan geweest is. Het is de complete mode-industrie en het beeld dat wij als Westerse wereld als mooi beschouwen. Zo’n beeld dat we al decennia lang hebben verander je niet door ineens allemaal volle modellen voor modeproducties te gebruiken.

Nu, ruim tien jaar later, krijgen fitbloggers en ‘grammers’ regelmatig de schuld van het scheppen van een verkeerd beeld voor jonge meiden. En natuurlijk snap ik dat ergens wel. Eigenlijk zijn zij nog ‘gevaarlijker’ dan een tijdschrift als Vogue. Bloggers zijn namelijk gewoon ‘normale’ meiden met toevallig een ontzettend goed lichaam, waar ze ondertussen wel heel hard voor werken. Het verschil met modellen is dat modellen dit lichaam moeten hebben voor hun werk, trainen en eten is onderdeel van hun werk, terwijl bloggers dus ‘gewone’ meiden zijn, waardoor jonge meiden zich nog beter met hen kunnen identificeren. Wat overigens tegenwoordig ook niet meer helemaal waar is, als fitbloggers betaald worden voor hun foto’s en blogs, is hun lichaam eigenlijk ook een soort van hun werk geworden. Maar vaak wordt er niet op die manier naar gekeken.

Gelukkig zie ik de laatste tijd steeds meer fitgirls die onder hun foto’s benadrukken dat het hebben van een sixpack niet het enige in het leven moet zijn. Dat gelukkig zijn met jezelf een stuk belangrijker is dan het hebben van het perfecte lichaam. Want gelukkig zijn met jezelf, is dat niet waar het uiteindelijk om draait? Als jij gelukkig wordt van de hele dag opletten wat je eet en vijf keer in de week zweten in de sportschool, doe dan vooral je ding. Maar wees wel eerlijk tegen jezelf, word je daar nu echt gelukkig van, of zijn er dingen die je hierdoor niet meer kunt doen. Wegen de dingen die je nu moet laten, op tegen dat in jouw ogen ‘perfecte’ lichaam?

Het beste lichaam dat je jezelf cadeau kunt geven is volgens mij balans. Dat eten en sporten iets wordt waar je niet meer over na hoeft te denken. Die balans moet groeien en geloof me, als je het de kans geeft komt die balans met de jaren. Net als dat je leert met de jaren. Hoe cliché dat waarschijnlijk ook klinkt, maar het is gewoon echt zo. Je leert dingen over de wereld, maar ook over jezelf. Waar je gelukkig van wordt en waar niet. Het is zeven keer vallen en acht keer opstaan.

Zelf heb ik ergens afgelopen anderhalf jaar de balans gevonden. Natuurlijk zijn er nog steeds dagen dat ik voor de spiegel sta en denk… god, het had allemaal wel wat strakker gemogen. Maar als ik dan bedenk wat ik daar allemaal voor zou moeten doen en vooral; wat ik daarvoor moet laten, dan ben ik ineens heel snel genezen van dat sixpack-virus.

Ik had eigenlijk het idee dat de hele sixpacks en sapjes-rage wel weer een beetje op zijn retour was. Dat iedereen weer een beetje bij zinnen was gekomen. Vond het dan ook jammer in het boek van Fajah Lourens tegen te komen dat je van ‘het honger gevoel moet gaan houden’ als je af wil vallen. Het feit dat dit boek zo lang op nummer een staat in de Bestseller 60 geeft aan dat dit door heel veel mensen gelezen wordt. Hoop dat dit ook door heel veel mensen met een korreltje zout wordt genomen. Want zoals ik een paar weken geleden in Metro al schreef. Van jezelf moet je houden. Niet van een hongergevoel.

Liefs,
Annemerel