Op 16 september sta ik aan de start van de Berlijn Marathon, maar daar sta ik zeker niet alleen. In de tien weken voorafgaand aan de marathon laat ik iedere woensdag een andere bloglezer aan het woord over haar voorbereiding op de marathon. Deze week is het woord aan Thirza, zij kwam na een gezellig tochtje mountainbiken met haar man terug met een gebroken pols. OEPS.
Als je mij een jaar geleden had gezegd dat ik nu twee marathons had gelopen en voor mijn derde aan het trainen was had ik je waarschijnlijk heel verbaasd aangekeken. Ik dacht namelijk dat een marathon voor mij helemaal niet haalbaar zou zijn. Ik bedoel laten we eerlijk zijn als je een paar keer een halve marathon hebt gelopen en dan bij de finish bent en dan denkt…..en dit nog een keer! Die mensen zijn gek!
Toen de blog van Annemerel voorbij kwam met een groepsreis voor de New York Marathon 2017, was de keuze heel snel gemaakt. Ik wilde er sowieso maar één lopen en dat was New York! En wat is dan leuker omdat met een groep meiden te doen die dezelfde hobby hebben. Het was zo gezellig dat wij nu nog steeds contact met elkaar hebben en lief en leed met elkaar delen.
De trainster van onze loopgroep had goede ervaring met concept sportrusten. Na een goed gesprek met Stans van der Poel was ik om. Maar laten we eerlijk zijn 17 kilometer trainen en dan een marathon… Dat vond ik op dat moment wel een dingetje en ik vond het ook wel super spannend aan de start van de marathon. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet aan had hoeven twijfelen.
Na New York ging het al heel snel over de groepsapp wat de volgende marathon zou worden, de keuze viel heel snel op Berlijn. Ik zat op dat moment nog midden in mijn runners high van New York. Ik had het gevoel dat ik de wereld aan kon, dus ja de voorboeking was snel gemaakt. Spijt van die keuze heb ik niet. Maar goed als je dan boekt, denk je bij jezelf dit is nog zo ver weg. De tijd gaat supersnel en nu zit ik midden in mijn trainingen voor Berlijn.
Voor de afwisseling ga ik wel eens met Jeroen – mijn man – mountainbiken, helaas ging dit op zondag 8 juli niet zoals gepland. Het ging goed totdat we op de terugweg naar huis waren. Toen Jeroen opeens zei, we gaan hier nog even rechts een singletrack op. Normaal rijdt Jeroen altijd voorop aangezien ik nog niet zolang mountainbike en niet zo vaak. Ik ben vooral nog bezig met sturen, schakelen en boomstronken/bomen ontwijken en kijk dus ook niet ver vooruit (ik hoor jullie denken…..doe dat dan ook! Ja ja) Ik hoorde van Jeroen dat hij aan het einde links wilde…..links, links er is geen links!!!
En knal daar lag ik!!!
Ik voelde gelijk dat het niet goed zat met mijn pols. Maar goed eerst maar naar huis fietsen en koelen. Dat ging eigenlijk wel goed, tot ik om acht uur keek en ik een ei op mijn hand had zitten. Toch maar weer verder koelen en ik lag dus in bed met mijn hand op een kussen en een ijszak erop. Ik kan je wel vertellen dat dit wonderen doet voor je nachtrust.
Maar de volgende dag was het ei nog niet weg. Dus van de huisarts door naar de radiologie. De foto was snel gemaakt en ze moest even overleggen met de arts……dan weet je al dat ze iets gezien heeft. En ja wel hoor, ik moest in het gips! Nog gevraagd hoe lang zoiets dan zou gaan duren maar dat kon ze mij helaas niet aangeven.
En dan zit je in de wachtkamer te wachten op gips. En het enige wat ik dacht, hoe moet dit nou met Berlijn?? Ik kan Berlijn wel vergeten! Waarom ben ik gaan fietsen, waarom hebben wij die ene singletrack nog gedaan, waarom ben ik niet gelijk gestopt, waarom heb ik mijn hand uitgestoken. Oké rustig blijven, adem in, adem uit. Ik kreeg een week spalkgips en kon weer een afspraak voor de maandag daarop maken. De vrouw waarmee ik de afspraak moest maken gaf nog aan “dinsdag kan ook hoor”! Maar je begrijpt dat ik zei ‘Nee ik wil maandag, zo snel mogelijk uit dit gips en dan maar horen hoe lang ik dan in het andere gips moet lopen.’ Nou en daar zit je dan met je rechterarm in het gips (natuurlijk ben ik rechts).
Na twee dagen op de bank hangen wist ik niet meer hoe ik het had. Ik dacht “nou dit gips gaat er toch af ik kan best wel even op de loopband kijken of hardlopen met gips gaat”. Dus daar ging ik, voorzichtig op de band een stukje hardgelopen en het viel mij eigenlijk niet tegen. Ik heb dus heerlijk mijn schema voor Berlijn die week nog kunnen afmaken.
En maandag… Maandag ging het gips eraf! Nadat degene van de gipskamer een of ander smerig ontsmettingsmiddel op mijn arm had gesmeerd (stonk echt heel erg, niet normaal!) ging hij overleggen met de dienstdoende arts. Ik dacht bij mezelf, jullie kunnen me wat! Er liep nog een medewerkster en ik vroeg of ik mijn arm niet even onder de kraan mocht houden. En ja dat mocht. Heerlijk even je arm wassen met dit warme weer! Ik wist toen namelijk nog niet dat ik geen gips meer zou krijgen. Het was een mooie breuk en het kon wel zo… Je begrijpt, ik was natuurlijk heel blij, maar ik voelde ook wel dat het nog niet genezen was. Het gevoel was een beetje dubbel.
Ik ben nu, als ik dit schrijf, twee weken verder en ik voel nog steeds dat ik geen kracht kan zetten en niet kan tillen met mijn rechterhand. Zelfs mijn mobiel is te zwaar voor mijn rechterhand. Maar goed, dat heb ik niet nodig om hard te kunnen lopen. Ik ben super blij dat ik weer lekker kan lopen. Maar voor Jeroen; ‘Nee, ik ga tot aan Berlijn niet meer mee mountainbiken!!!!
Hahaha Thirza, ik heb hardop moeten lachen om je verhaal, ook al was het voor jou natuurlijk helemaal niet zo grappig. Ik hoor het je gewoon allemaal zeggen. Zo leuk om te zien dat je ondanks je tegenslag toch de moed niet hebt opgegeven en door bent gegaan met trainen, heel knap! Succes met de laatste loodjes.
Liefs,
Annemerel
Succes met de laatste voorbereidingen! Zijn er onder de lezers/bezoekers toevallig meer mensen die ervaring hebben met sportrusten? En zo ja, positief of negatief?
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar Laura Brijde heeft het gebruikt voor haar marathon en was er heel tevreden over. Ze heeft er een blog over geschreven op haar site laurabrijde.com
Ja, ik heb dit jaar voor Rotterdam getraind met het Sportrustenschema. Ik vond het top! Geen blessures, niet overtraind zijn… alleen zijn de lopen soms wel oersaai. En die 10km zo hard als je kan, is alsof je dood gaat ;-) Maar die marathon, ik heb het redelijk soepel gelopen eigenlijk. Maar ik verwachtte er eigenlijk niet veel van, omdat het schema zo anders is dan de klassieke (ik heb 11 jaar geleden ooit zo een marathon gelopen). Dus de mijlpaal 1 was de Erasmusburg terug halen. Daarna zou ik wel zien. Maar toen had ik nog best energie over, dus besloten om door te gaan. Ik heb zelfs een PR gelopen in die hitte! Dus ik raad iedereen dat schema aan. Overigens heb ik de ademhalingstechnieken laten zitten. Ik werd er helemaal gek van.
Ik heb geen idee of mijn zorgen gegrond zijn, maar heeft je lijf ook niet wat rust nodig om een gebroken pols te herstellen? (ik merk hoe tegenstrijdig is dat ik dit schrijf, want ik ben ook met een gebroken pols gaan skien en ga zodra mijn pijntjes ook maar iets weg zijn weer lekker hardlopen ;-))