Afgelopen week trok ik zes dagen achterelkaar geen hardloopschoenen aan. De reden, aanhoudende pijn in mijn onderrug. Daar had ik al een tijdje last van en de pijn straalde ook al een tijdje uit naar de linkerkant van mijn onderlichaam, maar ik deed er tot op heden niets anders aan dan dagelijks planken. Maar toen ik inmiddels drie weken aan het planken was en de pijn in mijn onderrug alleen maar erger leek te worden, besloot ik toch dat ik aan de bel moest trekken bij mijn fysio. Want dit kon zo niet langer.
Een dag later werd ik ongesteld wat een hele hoop verklaarde.
Maar goed, toch vrijdag nog maar even naar de fysio. Voor de zekerheid.
Gelukkig deed ik dat, want wat bleek, mijn bekken stonden niet recht. Er zat een broekriembreedte verschil tussen de linker en rechterkant van mijn bekken. Daardoor raakte mijn SI-gewricht uit balans (als ik het me goed herinner) en dat zorgde voor al die pijntjes.
Wauw, ik had echt even een déjà vu. Drie jaar geleden liep ik ook wekenlang met klachten toen ik aan het trainen was voor de New York City Marathon van 2014 en toen stelde ik mijn fysio bezoekje dus ook heel lang uit. Toen ik eindelijk de stap had genomen om naar de fysio te gaan was het probleem ook binnen een bezoekje opgelost. Ik had mezelf toen beloofd nooit meer zo lang te wachten met naar de fysio gaan, maar het is me toch wederom gelukt.
Anyway, het was allemaal opgelost binnen een half uur en ik mocht een dag later ook gewoon mijn gelande lange duurloop van twintig kilometer doen. Ik dacht dat niets me meer in de weg stond, totdat ik zaterdagochtend door de wekker gewekt werd en een extreem vervelend gevoel in mijn hoofd voelde. Ik probeerde het nog op te lossen met een ibuprofen en paracetamol. Maar er was grover geschud nodig, een migrainepil. Drie uur later was ik zo goed als verlost van alle klachten en ben ik uiteindelijk toch nog naar buiten gegaan voor een kort stukje. Twintig kilometer leek me niet verstandig met al die medicijnen in mijn bloed en de migraine nog vers op het netvlies, dus ik maakte er tien kilometer van. Met een aangename Coca-Cola break halverwege. Mijn rug en benen voelden top.
Opgelost dus. Dacht ik.
Totdat ik een dag later weer ging hardlopen, dit keer samen met de meiden die met mij meegaan om de New York Marathon te lopen in november. We zouden een rondje van 6,5 kilometer lopen in een mooi gebied in Amersfoort. Een gedeelte zou onverhard zijn, dus we werden van te voren al gewaarschuwd voor boomstronken en eventuele struikelpartijen.
Uiteindelijk maakte ondergetekende al een buikschuiver in de eerste vijfhonderd meter van het rondje.
Op prachtig vlak asfalt.
Knie hopen, scheenbeen geschaafd. Dijbeen geschaafd en blauw. Elleboog open, pink open, schouderblad geschaafd. Maar gelukkig wel door kunnen lopen.
Verder is er iets in mijn onderrug geschoten, dit keer aan de rechterkant. Deze week dus maar weer even naar de fysio (die afspraak stond eigenlijk al), want hier gaan we natuurlijk niet weer een maand mee doorlopen voordat ik er iets aan ga doen.
En ik was dus zo bang om te vallen tijdens de trail in Italië volgende week. Val ik gewoon op een vlak stuk asfalt in Amersfoort. Dat belooft wat volgende week. Ik denk dat ik mijn knie, elleboog en polsbeschermers van het skeeleren meeneem. Misschien kan ik ook mijn skihelm inpakken.
Brokkenpiloot :)
Heb jij ook weleens moeite met het ene been voor het andere zetten? Heb je ook weleens het asfalt van dichtbij gezien tijdens het hardlopen? Heel benieuwd naar jullie verhalen. Aan de ene kant hoop ik natuurlijk dat jullie dit nooit hebben hoeven meemaken, maar als dit wel het geval is zou me dat wellicht wel een beetje minder onhandig laten voelen.
Liefs,
Annemerel
Ik val ook regelmatig met hardlopen, de laatste keer heeft het me een hele dikke verstuikte enkel opgeleverd en kon ik een aantal weken niet hardlopen. Mijn hardlopende vriendinnen en collega’s snappen nooit hoe ik het voor elkaar krijg, dus ben blij dat ik niet alleen ben.
Overigens kan ik ook met “normaal” lopen ineens onderuitgaan. Krijg je ook nog eens mensen die je raar aankijken, want dit gebeurt me dus ook nog eens meestal op een druk stuk
Oh je bent echt niet de enige hoor! Brokkenpiloot 2.0 present ;)
De laatste keer dat ik echt snoeihard ben gevallen was in oktober toen ik op vakantie was naar Gran Canaria.’s Ochtends vroeg besloot ik mijn hardloopschoenen aan te trekken en op verkenning te gaan. Waar ik geen rekening mee had gehouden waren de rotsachtige paadjes van dit mooie eiland. Ook was ik wellicht wat afgeleid door de mooie zonsopkomst. Ik bleef met mijn voet haken achter een steen en viel recht voorover. Mijn handen waren erg vervelend geschaafd en ook mijn knieën en kin moesten het ontgelden. Wat een helse pijn was dat toen ik later die dag ging zwemmen in de zee. Zo heel verhaal, maar hopelijk voel je je nu wel minder onhandig! Hoe staat het er overigens voor met de zenuwen voor Italië volgende week?
Auw, je valpartij op het asfalt klinkt echt pijnlijk! Ik ben eigenlijk nog nooit gevallen met hardlopen, al droom ik wel regelmatig dat ik val tijdens het hardlopen. Haha wat ik daar nou achter moet zoeken? :P Oh en uitstellen van een bezoekje aan de fysio klinkt bekend… Ik heb nu al zo’n twee weken toevallig ook pijn in mijn onderrug die doorstraalt naar mijn onderlichaam. Maar ik heb inmiddels een afspraak gemaakt, hopelijk is het bij mij ook zo makkelijk op te lossen!
Oh, ja hoor, herkenbaar. In de Ardennen weleens wat schuivertjes gemaakt op net iets te gladde en stijle bosheuveltjes… maar ook een keer frontaal over een stoeprandje gestruikeld tijdens een race, omdat ik een bekende langs de kant zag staan. Oeps, haha! Die durft dus nooit meer aan te moedigen…
Yup, zowel het asfalt als de bosgrond heb ik van dichtbij mogen zien. De eerste keer was ik bijna thuis, maar de tweede keer moest ik met mijn bloedende knieën, heup en ellebogen nog een aantal kilometer door het dorp lopen, wat ik toch wel erg genant vond haha.
Sjonge, na alle 100 Posts op al je social media kanalen wisten we inmiddels al dat je gevallen bent, maar óók nog even op de blog kon niet ontbreken natuurlijk….
Oooh ja, ik ben dus een keertje over een paaltje heen gevallen. Het was donker en ik zat dus totaal niet op te letten. Komt er een jochie van een jaar of tien naar me toe; “mevrouw gaat het met u?”. Het huilen stond me nader dan het lachen.. uit eindelijk toch maar gezegd dat wel wel goed ging en ik nergens last van had. Ik heb een klein stukje geprobeerd en maar weer naar huis gegaan. Het werd ‘m niet meer. En hele tijd nog last van de armen enz gehad aan de kant waar ik op gevallen ben.
Jazeker, met 4 hechtingen in mijn knie tot gevolg :’). En dat op een bruggetje in NL. Gelukkig is alles goedgekomen. Hopelijk valt het bij jou ook mee!
Ik ben tijdens het hardlopen ook wel eens ergens over heen gestruikeld dus je bent niet de enige!
O ja hoor. Op een onregelmatig pad iets te veel om me heen aan het kijken. En daar lag ik.
Nog niet zo lang geleden ook op de fiets. Ik fiets iets te scheef een stoeprandje af, hou mijn fiets niet in bedwang, en het resultaat: een mooie snoekduik richting straat. En daarna met mijn geschaafde handen yoga gaan doen – niet leuk.