RUN BABY RUN: De eerste twee trainingsweken

Mijn marathontraining richtig Boston is inmiddels twee weken onderweg. Ja, het is nog 24 weken tot de Boston Marathon, maar het opbouwen is inmiddels begonnen. Geen keiharde training, maar wel weer frequent (5-6 keer per week) en in plaats van alleen maar rustige duurlopen, ook weer trainingen op verschillende tempo’s. Het is lang geleden dat ik met zo veel plezier getraind heb en daar zijn een paar redenen voor.

Het doel is duidelijk

Het voelt goed om weer te trainen met een marathondoel. Om heel eerlijk te zijn, dat heb ik dit jaar twee keer eerder gedaan. Ik was toen echter niet zo zeker van mijn zaak, dat ik me nog niet ingeschreven had voor de marathon. Eigenlijk uit zelfbescherming, omdat ik mijn lichaam niet te hard wilde pushen, maar daardoor kwam ik ook nooit lekker in de flow. Als ik eventjes dacht dat ik iets voelde, dan sloeg ik mijn training al over en we weten allemaal hoe dat gaat, als je eenmaal een training overslaat is het makkelijker om een tweede, derde en vierde training ook over te slaan.

Het lopen van die marathon in Boston is niet zo vrijblijvend als het lopen van een marathon in Nederland waar je nog niet eens voor bent ingeschreven. De tickets, het hotel en het startbewijs zijn al betaald en dat was zeg maar niet gratis. Hierdoor is het makkelijker om me te motiveren voor een training, ook als ik me misschien niet op de top van mijn kunnen voel.

Een harde reset was nodig

Wat ook helpt is dat ik even een paar maanden geen echte tempotrainingen gedaan heb. Hierdoor heb ik geen vergelijkingsmateriaal. Afgelopen maanden werd ik voor mijn gevoel steeds langzamer, omdat ik mijn trainingen vergeleek met de trainingen die ik de maanden ervoor had gedaan. Nu gaan mijn trainingen in een nog lager tempo dan toen, maar ik heb het gevoel dat ik een reset-button heb ingedrukt en ik vergelijk mijn trainingen niet meer met trainingen die ik eerder dit jaar gedaan heb. Ik vergelijk mezelf alleen met hoe ik nu ben.

En het is dan heel motiverend als ik in de eerste week van mijn training 3x 2000 loop en daarna echt helemaal klaar ben en dat een week later 4x 2000 op hetzelfde tempo ineens een stuk fijner aanvoelt. Progressie = geluk. Ik denk dat dit een van de belangrijkste redenen voor mij is dat ik er weer plezier in heb. Vorig jaar liep ik 4x 2000 in een tempo van 4’00, nu loop ik ze in 4’30. Als ik mezelf met vorig jaar zou vergelijken zou ik niet erg blij worden van de huidige stand van zaken, maar ik ben eindelijk het gevoel dat ik mezelf niet meer hoef te vergelijken met vorig jaar.

Ik heb minder pijn

Dat ik er weer echt plezier in hebt ligt ook wel aan het feit dat ik minder pijn heb dan eerder dit jaar. De pijn in mijn bil is nog steeds vaag aanwezig, maar het wordt tijdens het lopen niet erger en het gaat ook nooit echt pijn doen. Daarnaast heb ik het idee dat het zeurende gevoel ook steeds minder wordt, wat natuurlijk ook een positief gevoel geeft. Zou het dan ooit lukken om helemaal verlost te worden van die stomme blessure.

Afgelopen week had ik een afspraak bij een bekkenfysio wat me veel inzichten gegeven heeft (ik moet meer ontspannen en dat betekent niet dat ik de hele dag op de bank moet liggen en naar Netflix moet kijken, maar dat ik tijdens mijn dagelijkse bezigheden bewust ontspan). Morgenochtend heb ik een afspraak bij een goede manueel therapeut, om te kijken of het scheef staan van mijn rug invloed heeft op de pijn in mijn bil. Wat natuurlijk best aannemelijk is, maar wat doe je er dan aan?

Goed. Dan ga ik me nu klaar maken voor mijn derde marathontraining van mijn schema. In de eerste week deed ik 3x 2000 op marathontempo, vorige week deed ik 4x 2000 en vandaag mag ik 3x 3000 op 4’30 (marathontempo) lopen. Ik ben lichtelijk gespannen, vooral omdat ik me afgelopen dagen niet 100% fit voelde, maar ik heb er ook wel zin in. Gelukkig. Jullie zien morgen in mijn vlog wel hoe het gegaan is.

Liefs,

Annemerel