RACE: Een kletsnatte en ijskoude Singelloop Breda

STRESS. Twintig minuten voor de wedstrijd stoppen mijn Powerbeats oortjes er ineens mee. Het zijn de fijnste hardloopoortjes die ik ooit geprobeerd heb, als ze het doen. En de laatste tijd doen ze het vaker niet dan wel. Ik had dit probleem dus kunnen voorzien… maar met al die regen wilde ik liever niet mijn AirPods (niet echt waterbestendig) gebruiken. En een halve marathon zonder muziek? Ben je gek. Dus twintig minuten voor de start ren ik terug naar mijn tas, dring ik voor in de rij bij de tassen en wissel ik mijn Powerbeats om voor AirPods. De adrenaline die dit oplevert kan ik vast goed gebruiken tijdens de wedstrijd.

Tien minuten voor de start mogen we ons startvak in. We staan in een vak voor recreanten, wat betekent dat we ver achter de wedstrijdlopers staan. Ik kan er niet echt mee zitten, ik ga er toch geen strijd van maken. Twee gezellige Brabanders staan op een podium carnavalskrakers te zingen en ik sta te stuiteren. Naast me staat Tuur, die vandaag samen met mij gaat lopen. We zijn allebei niet in PR-vorm en zijn er hier allebei slechts met een doel, fit en lachend de finish halen. Genieten met een grote G, zoals de Brabanders zeggen. Wanneer het startschot gaat schuifelen we naar voren, maar als we eenmaal over de start zijn kunnen we nog best prima doorlopen. Goed geregeld.

Het gaat vanzelf

Terwijl het regent dat het giet geniet ik van alles om me heen. Bijzonder hoeveel mensen er op de been zijn om ons aan te moedigen, ondanks de slechte weersomstandigheden. Wat een gezelligheid. En als het even stil is, dan focus ik me op mijn muziek. Nee, dit is niet ongezellig voor Tuur, hij heeft namelijk het andere oortje in zijn oren, samen luisteren we naar een mix van Avicii, Martin Garrix en remixes van mijn favoriete Coldplay nummers.

Ik loop makkelijker dan ik van te voren gedacht had en loop met een pace van rond de 4’30. Ik weet dat dit eigenlijk een beetje te hard is, dus als we na een paar kilometer de 1.40 pace-groep tegenkomen (die ver voor ons gestart is) besluiten Tuur en ik om hier achter te blijven hangen. Het is gezellig in de groep en door met zijn allen op een kluitje te lopen, heb je minder last van de (matige) wind en de (harde) regen. In de groep heb ik het gevoel dat mijn benen vanzelf gaan. Ik zou hier zelfs een hele marathon kunnen lopen?

Oeps

Maar dan rond een kilometer of 8/9 passeren we een waterpunt. Ik drink geen water, want er komt al genoeg water uit de lucht en ik heb echt geen behoefte om nu wat te drinken. Ik ben even niet helemaal bij de les, want ik zie Marloes en Paul langs het parcours staan en voor ik het weet heb ik de 1.40 groep ingehaald. Ik zeg tegen Tuur dat ik terug wil, dat ik in wil houden en er weer achter wil plakken. Maar Tuur denkt, die Annemerel heeft zoveel energie, die kan veel harder dan de 1.40 groep nu loopt. 

Uiteindelijk denk ik dat ik beter in die 1.40 groep had kunnen blijven hangen, want het gaat alleen maar harder regenen. Ik ben tot op het bot nat. Waar ik in de groep voor mijn gevoel nog een klein beetje dekking kon zoeken, moet ik het nu met de allesbehalve brede Tuur doen als regen- en windscherm. Door de straten van het centrum van Breda heb ik er nog niet zoveel last van. Hier loop ik mijn snelste kilometers. Aangemoedigd door het moedige publiek dat in de stromende regen stug aan blijft moedigen vlieg ik over het parcours. Totdat mijn benen rond een kilometer of 13 blokkeren.

Oh oh Den Haag

Ik krijg ze bijna niet meer van de grond. Ze zijn koud en lomp. Ik moet knieheffen om er een beetje leven in te krijgen, maar mijn tempo blijft zakken. Ik probeer nog een paar keer aan te zetten, maar mijn ijsklompen willen niet meer. Pijn heb ik niet, mijn benen zijn er gewoon klaar mee. Energie heb ik ook nog wel, als ik langs een podium loop waar live ‘Oh oh Den Haag’ gezongen wordt gooi ik mijn armen in de lucht en zing ik mee ‘mijn stad, mijn stad’. Maar die benen…

Met nog een kilometer te gaan zitten mijn veters ineens los. Tuur zegt ‘doorlopen’ ik zeg ‘ben je gek, ik ga niet met losse veters lopen’ en dus stop ik om mijn veters te strikken.

We worden ingehaald door de 1.40 groep. 

Ik weet nog wel onder de 1.40 te finishen, in 1.39:06 kom ik over de finish. Zo’n negen minuten (bijna 30 seconden per kilometer) langzamer dan in mei, maar dat waren heel andere omstandigheden en die wedstrijd ging ik met heel andere bedoelingen in. Ik wil niet zeggen dat deze wedstrijd een rustige duurloop was, want de laatste kilometers waren toch echt wel doorbijten, maar ik heb ook niet het achterste van mijn tong laten zien. Tuur noemde dit een halve marathon op marathontempo en ik zou alleen maar heel erg blij zijn als ik over een half jaar in Boston dit tempo een marathon lang weer zou kunnen volhouden.

Kkkkkkoud

Na de run hebben we het allebei zo koud. We zijn tot op het bot nat en ijskoud. We finishen om tien over half vier, pas drie uur later zijn we thuis en kunnen we eindelijk opwarmen in een warm bad. Dat bad gaat de geschiedenis in als het lekkerste bad dat ik ooit genomen heb. Die warmte was precies wat ik nodig had. Na anderhalf uur ben ik eindelijk warm, ik trek mijn pyjama in, strompel naar boven en val vrijwel direct in slaap.

De Singelloop Breda was een mooi avontuur. Maar de volgende keer mag het wel iets minder met die regen ;-).

Liefs,

Annemerel