Het is zo’n week. Zo’n week waarin een pakket van hele grote waarde zoek raakt bij het postbedrijf. Zo’n week waarin je zegt ‘ik heb al zo lang geen bekeuring gekregen’ en dat je dan de dag daarna een boete krijgt, eigen schuld. Zo’n week waarin je JA zegt tegen een opdracht denkende dat het op de Utrechtse Heuvelrug plaats vindt, maar dat dit de Sallandse blijkt te zijn en dat je dus om 4.30u in de auto moet zitten. Zo’n week waarin je de dag voordat je rijbewijs verloopt je nieuwe gaat halen maar je een kwartier te laat bent en het stadsdeelkantoor gesloten is. Zo’n week waarin je op het nieuws hoort dat er al vijf weken een griepepedimie heerst in Nederland en jij alleen maar denkt ‘merk ik niks van’ en dat je dan de volgende dag iemand ontmoet met de griep en weer een dag later zelf met een dikke keel wakker wordt. Zo’n week waarin je niet je eigen huissleutels maar die van je vriend meeneemt tijdens het boodschappen doen en daardoor ruim drie kwartier buiten op de stoep moet wachten, met een bak ijs in je boodschappentas (die gelukkig niet smelt omdat het buiten zo koud is).
Het is ontzettend makkelijk om in dit soort weken in een negatieve spiraal te belanden en alleen nog maar de dekens over je hoofd te willen trekken. Geloof me, dit heb ik vrijdagochtend ook gedaan, met het nieuwe seizoen van Grace en Frankie. Maar, zoals je waarschijnlijk wel begrijpt, ga je je daar niet beter van voelen.
Rond een uurtje of twaalf leek het me toch beter om uit bed te gaan. Ik besloot nog een keer langs het pakketpunt te rijden om te vragen of mijn pakket er echt niet was en wat bleek, het was net geleverd. Vol nieuwe energie reed ik naar huis en toen dacht ik.. waarom ga ik niet gewoon even kort trainen. Ik liep warm, deed een paar 200’tjes en vervolgens nog wat krachtoefeningen. Ik voelde me een stuk fitter en in ieder geval beter over mezelf.
Ja, het is balen dat ik op het moment van schrijven mijn huis niet binnen kan omdat ik mijn sleutel ben vergeten. Maar ik zit binnen, mijn ijs staat buiten en Tuur is onderweg. Hij kan geen poké bowls meenemen omdat ik anders nog een half uur langer moet wachten, maar mijn sushi die ik zojuist maar besteld heb is zojuist al geleverd. Verder zit ik hier nu net drie kwartier en ik heb al meer met mijn buren gesproken dan dat ik in de anderhalf jaar die ik hier woon gedaan heb. Ik heb een buurman die net even is gaan hardlopen, een andere buurman leent me graag zijn mobiele lader (mijn iPhone is bijna leeg) en veel andere buren zijn me dankbaar dat ik de (zware) deur steeds voor ze openmaak.
De laatste persoon voor wie ik vrijdagavond de voordeur openmaakte was Tuur, dit was op het moment dat ik net typte dat ik steeds de deur voor mijn buren openmaak. We zijn inmiddels 36 uur verder. Ook de afgelopen 36 uur liep niet alles zoals ik gewild had. Ik heb gisteren niets van mijn to-do-list af kunnen strepen, ik vergat deze blog af te maken en te publiceren, werd zaterdag wakker met een groot ei midden op mijn voorhoofd (een puist, maar het ziet eruit alsof ik een flinke kopstoot gehad heb), werd vanmorgen wakker met knallende koppijn en na-dorst (van twee kleine glaasjes alcohol op de bruiloft van gisteravond). Maar het is OK, want er waren ook genoeg leuke dingen gisteren waar ik liever in blijf hangen dan in die ‘mini-ellende’.
Vandaag staat de Ruitenburg Halve Marathon in Maassluis op het programma. Ik hoopte hier een persoonlijk record te lopen op de afstand en iedereen uit mijn omgeving die hoort dat ik deze wedstrijd gaat lopen zegt ‘oooh jij gaat onder de 1.30’. Ik krijg hier flink de zenuwen van, want hoewel dat mij een leuke tijd lijkt, ben ik er niet zo zeker van dat ik dit daadwerkelijk kan. Na Málaga heb ik geen tempo-blokken op dat tempo meer gelopen. Een duizendje op het tempo dat nodig is voor die tijd is het enige dat ik de afgelopen tijd gedaan heb. Ik heb besloten die 1.30 vandaag maar los te laten en gewoon te gaan genieten. Het weer lijkt schitterend te worden met weinig wind en veel zon, die omstandigheden heb ik in ieder geval mee. Maar als ik vandaag niet onder die 1.30 loop (wat ik heel erg aannemelijk vind), dan zijn er de komende maanden nog genoeg andere halve marathons waarin ik dat hopelijk wel kan doen, met iets meer gerichtere training en iets meer taper (afgelopen week liep ik 101 kilometer).
Genieten dus, van mijn eerste wedstrijd als Ruitenburg Runner (later meer).
Gaan jullie nog van het mooie weer genieten vandaag? En hebben jullie ook weleens van die weken waarin veel dingen niet gaan zoals ze moeten gaan?
Liefs,
Annemerel
Rot is dat he. Goed dat je blijft ademhalen en dit gaat ook weer voorbij. Dan zit je weer op wind-mee, stoplicht-op-groen, iedereen is lief en alles gaat net even meer vanzelf dan je verwachtte. <3
Jip… Afgelopen week was er ook zo eentje. Voor het werk in het buitenland. Iemand terugzien die ik al heel lang niet meer had gezien. Uiteindelijk liep het halverwege de week uit op een flinke ruzie. Nu loop ik ietwat verloren want ik durf geen (on-line dan) contact meer zoeken, terwijl voorheen alles zo evident leek :(
Verder liep er nog veel meer fout: hartstikke slecht slapen in het hotel, uren de tijd zitten doen omwille van sort of jetlag, nog andere mensen die zich vreemd gedroegen, mijn rondje hardlopen was een sisser: ijskoud en ik had niet de gepaste kledij bij + veel te veel kruispunten waar ik bij moest stilstaan…
Diepe zucht! Een week om snel te vergeten dus, terwijl het eigenlijk niet zo had mogen zijn :( Ik voel helemaal met je mee!