LET’S TALK ABOUT: The Friendly Automatic Blue Monster

Ik had nog geen drie maanden mijn rijbewijs toen ik voor het eerst in een automaat werd gezet. Nu moet je weten dat ik de eerste jaren van mijn autorij-carrière sowieso niet zo’n held was achter het stuur. Ik heb ruim een jaar over het behalen van mijn rijbewijs gedaan en de eerste jaren met mijn rijbewijs op zak zorgde iedere verandering voor paniek. Oh deze schakelt anders? Dan laat ik hem bij ieder stoplicht afslaan. Oh deze auto is iets langer dan mijn eigen auto (wat al snel het geval is als je in een KA rijdt), dan kan ik dus echt niet inparkeren. Je snapt dus dat toen ik achter het stuur van een automaat werd gezet, dit geen succes was. Het was gelukkig op een verlaten industrieterrein dus erg veel schade kon ik niet aanrichten. Maar toen mijn bijrijder voor de grap ‘STOPPPP’ zei, om even te testen of ik nog wist hoe ik moest remmen, hadden we allebei door de voorruit gezeten op het moment dat we niet onze gordels vastgemaakt hadden.

Met deze ervaring in mijn achterhoofd zei ik angstvallig ‘JA’ toen me een paar weken geleden verteld werd dat de auto die ik ging lenen, een automaat was. Wen je ontzettend snel aan, werd me verteld. En ik zou na het rijden in die automaat nooit meer iets anders willen. Ik geloofde er niets van. Ik vond schakelen leuk om te doen, dat was het echte autorijden. Ging ik echt meer dan 3000 kilometer rijden met alleen een beetje gas gaven, af en toe remmen en wat sturen? Het leek me dodelijk saai.

Maar niets bleek minder waar. Vanaf het moment dat ik in ‘mijn’ Opel Mokka stapte voelde het goed. OK. Niet overdrijven, de eerste vijf minuten had ik het idee dat ik in een terreinwagen reed (de auto zit een stuk hoger en is een stuk groter dan mijn eigen auto) en die eerste rotonde die ik moest nemen kneep ik hem toch een beetje. Maar ik was de snelweg nog niet op of ik had het idee dat die Mokka en ik voor elkaar gemaakt waren.

En nu, drie weken later, moet ik afscheid nemen. En dat doet pijn, want wat ik van te voren niet voor mogelijk had gehouden is toch echt gebeurd, ik ben van die auto gaan houden alsof het mijn eigen kindje was. Of misschien zelfs wel een partner.

Niet hoeven schakelen is fantastisch. Ja, soms is het een beetje saai.. maar ik geef je een situatie. Kom je vanaf de snelweg aanrijden bij een tolpoortje in Italië, moet je goed kijken welk poortje je moet hebben (speciale pas, contant betalen, betalen met kaart), moet je uitzoeken wat de meest gunstige rij is, tegelijkertijd kijk je ook op je navigatie waar je hierna heen moet. Je rijdt naar het tolpoortje, gaat op zoek naar je creditcard en het kaartje dat je voor het tolpoortje gekregen hebt. Beide kaartjes moeten in het apparaat, je moet je creditcard terugpakken, zorgen dat je een kwitantie krijgt, verder rijden en uitkijken dat auto’s links en rechts van je niet precies op dezelfde baan uitkomen als jij. Aardig wat handelingen, maar  doordat ik niet hoefde te schakelen was het allemaal super easy. Ik had mijn handen vrij om mijn kaartjes te zoeken, want ik hoefde niet te schakelen.

En dit is nog maar een situatie waarin ik ontzettend blij was met het feit dat ik in een automaat reed. Roos werd op een gegeven moment een beetje gek van me, ik bleef namelijk maar zeggen ‘oh zo blij dat ik nu een automaat heb’. Als je me vraagt welke zin ik in die twee weken het meeste gebruikt heb, dan is dat mijn antwoord.

Maar niet alleen het feit dat die auto een automaat is maakt hem fantastisch. Het open dak was ook ontzettend tof. Door de bergen rijden, raampje open, armen in de lucht, Justin Bieber op vol volume. De achteruitrijd camera was ook top, ik heb nog nooit zo goed geparkeerd in mijn leven en dat met zo’n grote auto. Oh en de piepjes bij het parkeren kwamen ook goed van pas. Zeker als je een nieuwe auto hebt is het in het begin een beetje aftasten hoe groot hij nu precies is en hoe dat dan gaat met parkeren, maar door die piepjes had ik daar geen last van.

En dan het feit dat we WiFi hadden in de auto, WiFi dat ontzettend goed werkte. Dit is onderdeel van het OnStar programma van Opel. Niet in ieder land werkte het, maar in Nederland, Duitsland en Italië wel. En goed ook. Met zeven apparaten tegelijk konden we op het netwerk. Vooral mijn zusje was hier ontzettend blij mee, want ze kon hierdoor dus lekker de hele reis snapchatten en als ze gewild had, had ze ook Netflix kunnen kijken (maar dat heb ik haar verboden want dat zou ik saai vinden). Oh en dan het feit dat je in die landen waar OnStar werkt altijd iemand kan bellen met de vraag waar de dichtstbijzijnde McDonalds of tankstation zit. Ze vullen dan meteen het adres in op de navigatie.

Het is met heel veel pijn in mijn hart dat ik vandaag afscheid neem van mijn Mokka. Ik dacht dat er met mijn eigen Fiesta in mijn hart geen plek zou zijn voor een tweede liefde, maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Ik ben toch iets meer polygamist dan ik aanvankelijk dacht.

Liefs,
Annemerel

*Dit bericht is niet gesponsord, Opel heeft mij vrijblijvend de Opel Mokka uitgeleend voor drie weken (iets waar ik ze heel dankbaar voor ben)