Cambridge, Harvard & A Train Ride to NYC

Gisteren hebben jullie het eerste deel van mijn Amerika-avontuur van vorige week kunnen lezen (mocht je dat nog niet gedaan hebben, dan kan dat vandaag ook nog gewoon hoor). Vandaag deel twee. Na drie dagen Boston bracht ik op dinsdag een bezoekje aan Cambridge en Harvard. Aan het eind van de middag stapte ik met bagage en al op de trein richting New York City.

Als je Boston bezoekt, kun je een bezoekje aan het nabijgelegen Cambridge en Harvard eigenlijk niet overslaan. En als ik zeg nabijgelegen, dan bedoel ik ook echt heel erg nabij. Vanaf het centrum van Boston is het slechts enkele stops met de metro richting Cambridge en als je daar de metro uitstapt loop je eigenlijk meteen tegen de gebouwen van Harvard aan. Een retourtje met de metro kost 5,50, dus daar hoef je het ook niet voor te laten.

Voor degenen die niet op de hoogte zijn, Harvard is een van de beste universiteiten ter wereld en vormt het decor van vele films en series. Dit is ook de universiteit waar Elle in Legally Blond studeert. En hoewel Rory in Gilmore Girls uiteindelijk naar Yale ging, was het eerst de bedoeling dat ze naar Harvard zou gaan. De campus bestaat uit verschillende universiteitsgebouwen en op de dag na de marathon lopen er meer toeristen dan studenten rond. Je kunt een (gratis) tour boeken die geleid wordt door een Harvard student, maar ik was weer eens niet zo goed voorbereid en sloot daarom stiekem aan bij andere tours, niet wetende waar de tour begon. Je hoeft je trouwens niet van te voren aan te melden voor zo’n tour.

De bibliotheek van Harvard is een van de grootste van de Verenigde Staten en het gebouw is gefinancierd door een ex-Harvard student met een liefde voor boeken, Harry Elkins Widener. Harry was een paar jaar na zijn afstuderen naar Europa vertrokken op zoek naar bijzondere boeken. Zijn overtocht terug naar de Verenigde Staten overleefde hij helaas niet, hij was een van de ongelukkigen die in juni 1915 met de Titanic terug naar de Verenigde Staten probeerde te komen. We weten allemaal hoe dat verhaal eindigt. Een van de eisen die Harry’s moeder stelde toen zij het geld voor de bibliotheek ter beschikking stelde was dat er aan het exterieur nooit iets zou veranderen en daar hebben ze zich tot op heden aan gehouden. Toen de bibliotheek te klein werd zijn ze onder de grond verder gaan bouwen zodat ze collectie toch kon blijven groeien.

Het uitzicht vanaf de bibliotheek, hier heb je uitzicht op de Harvard Memorial Church, deze werd in 1932 gebouwd ter nagedachtenis aan de mannen en vrouwen van Harvard die gestorven waren tijdens de eerste wereldoorlog.

Dit zijn de imposante pilaren die voor de bibliotheek staan.

En dit is een foto van de bibliotheek vanaf de andere zijde (vanaf de kerk).

Mooie quote van Ralph Waldo Emerson op een van de poorten van Harvard.

Harvard ligt dus in Cambridge en dit dorpje deed me ontzettend denken aan zijn Britse naamgenoot. Deze kerk, maar ook de sfeer die in de rest van het dorp hing.

Dit ziet eruit als een plaatje geschoten aan de Engelse kust toch, bij Brighton? Misschien heb ik het wel helemaal fout aangezien ik nog nooit ook maar in de buurt van Brighton geweest ben. Maar toch.

Na Cambridge ging ik weer terug naar het centrum van Boston, om vervolgens aan het eind van de middag in een trein richting New York City te stappen. Die had ik ’s ochtends vroeg pas geboekt, dus dat was niet de meest goedkope treinrit, maar die honderd dollar viel uiteindelijk nog wel mee (als ik een paar uur eerder had willen vertrekken was ik tweehonderd kwijt geweest, voor een enkeltje).

Maar iedereen die de mogelijkheid heeft moet beslist eens met de trein door Amerika reizen. Mijn reis van Boston naar New York City besloeg iets meer dan vier uur en naast Massachusetts en New York reisde ik ook door de staten Rhode Island en Connecticut. Ik was in beide staten nog nooit geweest, dus dat was een mooie bonus. Ik zag verrassend veel van de omgeving en het was prachtig om de zon onder te zien gaan. Ook voelde ik me een stuk minder toerist en een stuk meer onderdeel van de maatschappij. Mijn koffers had ik bovenin het rek verstopt en ik zat tussen de forenzen. Goed om te weten, als je met Amtrak reist mag je twee koffers van 23 kilo meenemen, twee koffers van 10 kilo en twee ‘personal items’. Lijkt me wel genoeg, toch?

Oh ik wil terug…

Nee serieus, ik heb nog niet zoveel heimwee gehad als op dit moment. Het was zo bijzonder. Ik vind het lastig omschrijven waarom, maar ik denk dat het deels te maken had met het feit dat ik me zo vrij voelde. ’s Ochtends een treinticket geboekt, aan het eind van de dag in de trein van Boston naar New York.

Met zonsondergang…

Om elf uur ’s avonds arriveerde ik in mijn hotelkamer in de Lower Eastside in Manhattan. Prima uitzicht vanaf mijn hotelkamer, op het Empire State Building. Erg veel van de stad krijg ik die avond niet meer mee. Mijn video moet nog geëdit worden en ik heb slaap nodig. En niet zo’n klein beetje ook. Ik ben maar anderhalve dag in New York, dus er is weinig tijd om tijd te verdoen. Uitgeslapen moet ik zijn dus. Tot zover dat kan in een stad als New York, twee dagen na een marathon.

To be continued…

Liefs,
Annemerel