DIARY: De laatste week van het tweede trimester en een nachtje Friesland

We gingen een nachtje naar Friesland en het is duidelijk dat het derde trimester in zicht is, want ik begin toch wel weer wat klachten te krijgen…

Waar haar moeder in de weer is met een Dyson Airwrap voor een beetje slag in het haar, krijgt Pip zonder enige moeite krullen in haar haren. Heeft ze niet van haar vader of moeder. Maar goed, het zwarte haar dat ze bij haar geboorte had heeft ze ook niet van ons. Benieuwd hoe zich dit de komende jaren gaat ontwikkelen.

Ik heb een samenwerking met Green Chef en probeerde maandagavond een gezellig bordje voor Pip samen te stellen met de ingrediënten van ons eigen eten. Pip dacht daar toch iets anders over. Ze heeft alleen de kip gegeten. Maar… en dat moet er wel bij gezegd worden, ze heeft alles geprobeerd. En niet een keer, maar meerdere keren. Ze viste het alleen vervolgens wel weer uit haar mond, of ze spuugde het uit.

Dinsdag was het weer tijd om bij mijn ouders te werken. Pip had er al heel vroeg zin in. Toen Tuur rond half acht de deur uit ging zocht ze meteen haar eigen schoenen en zonnebril ‘oma, oma, oma’. Heb haar toen nog een uurtje thuis vermaakt, want oma lag op dat moment denk ik nog in bed.

’s Avonds weer een recept van Green Chef geprobeerd. Een vegan recept met pulled paddo’s en zelfgemaakte knoflook veganaise. Was erg lekker. Dit keer at Pip de blaadjes sla, wat stukjes paprika en gelukkig had ik ook wat kip gekookt voor haar.

Woensdag hadden we een evenement van Emma bij Het Wylde Pad in Friesland. Het was een hele gezellige middag en avond, met pizza’s uit de houthoven en veel leuke spelletjes voor kinderen. Pip was helemaal in haar element. De pizza smaakte haar erg goed en ons ook trouwens.

Het leuke van een evenement van Emma is natuurlijk dat je weet dat je gaat slapen in een goed bed. Dat is op vakantieadresjes nog al eens de vraag (New York was het matras bijvoorbeeld veel te zacht naar mijn zin en dat is niet heel lekker als je zwanger bent). Zo fijn om een nachtje even helemaal weg te zijn. Kan Het Wylde Pad echt aanraden met kleine kinderen, Pip heeft zich in het huisje flink vermaakt met al het speelgoed dat in het huisje aanwezig was en in de speeltuin kon ze heerlijk haar gang gaan. Wel een klein beetje jammer dat het lenteweer nog een beetje op zich liet wachten.

De volgende ochtend werden we verrast met een heerlijke ontbijtbox. Echt genieten.

En daarna helaas alweer naar huis, door de stromende regen. Lente, waar blijf je? Ik kreeg in de auto naar huis helaas migraine, wat de reis naar huis niet heel gezellig maakte, maar gelukkig had Pip een goede bui (lees: ze hoefde niet vermaakt te worden) en ik hoefde zelf ook niet te rijden, want dat deed Tuur.

Vrijdag was de migraine gelukkig alweer slechts een (vervelende) herinnering en liet de zon zich zelfs zien. Pip was naar het kinderdagverblijf en ik had voor het eerst een hele werkdag voor mezelf. Heb alles kunnen doen dat op mijn to-do-lijst stond (en dat was een flinke!) en ik heb zelfs nog even een korte wandeling kunnen maken. Lang gaat inmiddels niet meer, want ik heb best veel last van harde buiken als ik wandel. Na vijf minuten al. Ik kan prima een Pilates workout en krachttraining achter elkaar doen, maar als ik vijf minuten wandel dan komt er een benauwende spanning op mijn buik te staan waardoor ik me totaal niet comfortabel voel. Ach ja, zit ook bijna in het derde trimester dus op zich niet gek dat dit soort kwaaltjes opspelen, maar voor iemand die buiten zijn zwangerschappen actief is en veel hardloopt, is het wel een ware gewaarwording om na vijf minuten wandelen al uitgeteld te zijn.

Pip is de laatste tijd een beetje angstig aan het worden. Het is iedere keer paniek als ze naar het kinderdagverblijf gebracht wordt, ze wil niet meer in bad of onder de douche. Ik weet dat het dingen zijn waar ze gewoon doorheen moet (en we zetten natuurlijk ook heus wel door), maar het gaat bij mij ook wel gepaard met flink wat emoties. Vooral als ze zo verdrietig is als ze naar het kinderdagverblijf gebracht wordt. Dat begint dus thuis al. Ik heb het geluk dat Tuur haar brengt, want ik weet niet hoe ik dat zelf zou moeten doen, ik huil thuis al tranen met tuiten als ze zich zo hartverscheurend huilend aan me vastklampt. Het helpt gelukkig dat ik weet dat ze het daar uiteindelijk wel naar haar zin heeft en dat er goed voor haar gezorgd wordt, maar dan nog…

Zaterdag, de zon scheen en ik dacht, laten we eens een half uurtje op het balkon in het zonnetje gaan zitten. Met factor 50 en een pet. Tijdens mijn vorige zwangerschap kreeg ik in het laatste trimester veel pigmentvlekken, ondanks dat ik me goed insmeerde en veel minder in de zon zat dan andere jaren. Denk niet dat je het helemaal kunt voorkomen, maar ga dit keer nog wel extra mijn best doen. Maar als het gebeurt, dan gebeurt het… probeer er ook niet te panisch over te doen. Een kopje koffie in de zon, met zonbescherming, moet kunnen vind ik.

Net op de dag dat ik besloot dat ik echt minder suiker wilde gaan eten, kwam Tuur thuis met mijn lievelingstaartje, als verrassing. Gelukkig vond Pip het helemaal niet erg om het taartje met me te delen. ’s Avonds vierden we mijn moeders verjaardag met pizza’s en taart. Ja, dit was niet echt de beste eerste dag van mijn nieuwe gezonde leven. Maar hé, morgen weer een dag.

Wat een heerlijke zondagochtend met de Rotterdam Marathon op TV. Zo gaaf om Anne Luijten Nederlands kampioen te zien worden. Tuur trainde Anne van haar veertiende totdat ze rond haar achttiende naar Amerika vertrok om daar voor een Amerikaanse Universiteit te gaan lopen. Een paar jaar geleden liepen we nog samen een lange duurloop van twintig kilometer. Daar kan ik me nu helemaal niks meer bij voorstellen. Niet bij die lange duurloop, maar al helemaal niet dat ik op een niveau liep waarop het voor Anne nog interessant was om samen te lopen. Ze liep een tijd van 2:30 op de marathon, krankzinnig snel en zo verdiend. Klein puntje van kritiek voor de NOS; we zagen Anne pas in haar laatste meters voor het eerst en de nummers twee en drie van het Nederlands kampioenschap hebben we niet eens gezien en ik zou op het moment van schrijven ook niet weten wie dat zijn. Het waren misschien voor de gemiddelde kijker geen bekende lopers, maar als je ze ook nooit noemt zullen ze dat ook niet worden.

Inmiddels is het zondagmiddag. Pip slaapt, Tuur loopt hard, ik zit nog steeds in mijn badjas. Ga straks mijn 42ste Pilates workout op rij doen, zo blij dat dat ondanks de kwaaltjes toch nog iedere dag lukt. Zelfs toen ik donderdag last had van migraine heb ik er een (hele makkelijke stretch) workout uit kunnen persen. Omdat mijn migraine gedeeltelijk veroorzaakt werd door spanning in mijn nek, heeft het zelfs een klein beetje geholpen.

Komende week wordt een drukke. Ik heb een aantal afspraken staan en we hebben besloten om in de meivakantie naar Italië te gaan. Op 8 mei start er weer een nieuw programma van Have a Good Run en voordat we daarmee kunnen beginnen moet er nog wel flink wat gebeuren. De laptop gaat dus mee, maar ik wil van te voren ook al wel wat dingetjes geregeld hebben. Heb er wel super veel zin in, ook al zijn de weersvoorspellingen niet super stabiel, ik kijk er echt naar uit om nog een keer samen met Tuur en Pip op vakantie te gaan. Volgende vakantie zijn we gewoon een gezin van vier! Bizar.

Fijne week!

Liefs,

Annemerel