DIARY: #41 (Italië diary)

Een weekje met de camper naar het Gardameer, het klonk begin september al als een heel goed idee, maar ja… laat het weer het ook toe? Lang waren de voorspellingen slecht, maar een week voor vertrek gaven ze ineens wél heerlijk weer aan. Dan is de keuze natuurlijk vrij snel gemaakt, dan GA je gewoon. En zo geschiedde. De week dat ik voor het eerst weer ‘voluit’ mocht trainen na de stressfractuur spendeerden we aan het Lago di Garda.

Goedemorgen, zaterdagmorgen. Gisteravond (vrijdagavond) zijn we rond 20.00u richting Luxemburg gereden voor de eerste 400 kilometer van de reis. Op zaterdagochtend werden we dus wakker op de grens bij Luxemburg in Arlon (nog net België). Ik ben zo van mijn bed in de bijrijders stoel gerold en heb in de tussentijd 0,0 keer in de spiegel gekeken. Pas bij het maken van deze selfie besefte ik dat ik er wel eens beter uitgezien had. En wat is dat voor een wit kopje naast mijn neus?

Een goede voorbereiding is het halve werk, vrijdag had ik al in de keuken gestaan voor het maken van dit Spaanse Omelet, super lekker (en gezond) tussendoortje tijdens de reis. Beter dan de chocolade broodjes langs de snelweg (die we ook namen, natuurlijk).

Het witte kopje naast mijn neus heeft de reis niet overleefd, ik heb hem vakkundig gesloopt. Dus nu zit ik in de camper met WC-papier op mijn gezicht. It happens…

We zijn inmiddels in Zwitserland en het uitzicht is prachtig.

Vlak voor zonsondergang (rond een uurtje of 18.00u) arriveren we op de camping in Lazise (Du Parc), zo fijn om hier weer te zijn. Ik ben nog nooit in de herfst bij het Gardameer geweest en het eerste dat me opvalt? De zon gaat heel ergens anders onder dan in de zomer (logisch).

We vieren onze goede reis en vakantie met een Aperol Spritz en een witbiertje (en een pasta en pizza maar die hebben de foto niet gehaald).

We beginnen de vakantie goed met een lange duurloop, een halve marathon. Er stond 20 kilometer op mijn schema, maar omdat mijn vader en zusje de halve in Amsterdam lopen lijkt het Arthur een leuk idee om ook een halve te doen en dus 1,1 kilometer meer te lopen. Ik vind dit een puik plan. Het ging super lekker, ik ben op dit moment niet zo fit als ik me een week voor Berlijn voelde, maar mijn voet voelt goed en ik kan gewoon een halve marathon afstand zonder problemen lopen, dat is op dit moment voldoende om gelukkig te zijn.

We vullen onze calorieën weer aan met pasta en Aperol Spritz (shit, het is beter om vier uur na een training geen alcohol te drinken, het is sowieso beter om helemaal geen alcohol te drinken… ik weet niet hoe het hier is fout gegaan?).

Ook niet geheel verkeerd, dit heerlijke ijsje als toetje.

Of ik veel pasta gegeten heb afgelopen week? Redelijk. Dit is al nummer drie en we zijn er net 24 uur…

Ik ga er niet slechter van lopen. Maandag doe ik een tempoblokken training, ik loop 3x 3000 op halve marathontempo (4’15). Het was niet makkelijk, maar ik had geen last van mijn voet en het lukte me wel, dus mij hoor je niet klagen.

’s Middags genoten we op het strandje van de zon. Is het echt al eind oktober?

OK. Nog een Aperol Spritz, omdat de zon zo mooi onder gaat vanavond… wauw.

Op dinsdag staat er geen looptraining op het programma, maar fietsen we richting het noorden. In totaal maken we 65 kilometer. Voor iemand die vrijwel nooit fietst (afgezien van de stukjes op mijn stadsfiets naar het centrum van Den Haag) was dit best wel een imposant aantal kilometers. Allemaal mede mogelijk gemaakt door cappuccino’s en deze mega croissant met Nutella in Bardolino.

Dit was mijn minst favoriete stukje, over kiezels. Het uitzicht was prachtig, maar ik ben echt een held op sokken wat dat betreft.

Dit was mijn meest favoriete stukje, de pasta carbonara in Garda op de boulevard.

Woensdag had ik een klein beetje een off-day. Ik dacht dat ik een hele leuke training ging doen (12x 2 minuten op 10 kilometer tempo), maar hij bleek echt mega zwaar te zijn. Na vier herhalingen wilde ik eigenlijk al stoppen. Ik heb hem afgemaakt en ik heb uiteindelijk ook best goed gelopen, maar het was lang geleden dat ik zo diep heb moeten gaan. Niet alleen mijn training ging niet zoals ik wilde, een opdracht verliep ook niet goed waardoor ik wat gedoe had aan de telefoon en toen ik mijn – net gestoomde – jurkje aan wilde trekken greep ik met mijn vinger in een nietje (waar het kaartje van de stomerij aan had gezeten). Het nietje kreeg ik vervolgens niet meteen uit mijn vinger en het deed zo’n pijn. Na wat voelde als een eeuwigheid kreeg Arthur eindelijk het nietje uit mijn vinger en toen was ik er even klaar mee.

Wat me wel vrolijk maakte die dag: deze leuke foto van Roos tijdens de halve marathon in Amsterdam, waar ze lijkt te dansen in kilometer 17 én het zonnetje dat heerlijk scheen.

Dit is de meest mislukte hardloopfoto ooit, je ziet meer onweersvliegjes dan mij en ik ben ook nog eens onscherp. Dit is niet de fout van de fotograaf, maar van de opdrachtgever die met zonsondergang (weinig licht) en een slechte camera (iPhone) een leuke hardloopfoto wilde.

Deze pasta en pizza waren een stuk beter geslaagd. We aten deze week vijf keer bij Restaurant Classique in Lazise, echt een aanrader. Niet alleen is het eten hier onwijs lekker (en de prijzen prima te doen), het personeel is ook super vriendelijk en je hebt prachtig uitzicht (alleen zie je daar op deze foto niet zo veel van).

Op vrijdag deed ik wederom een duurloop, dit keer van 25 kilometer. We hadden het geniale idee om daarna door te fietsen naar Bardolino om daar te gaan lunchen, maar na het douchen was ik zo in-en-in leeg dat ik na een kilometer fietsen al niet meer kon. Ik had eten nodig. Gelukkig zat er nog een Noten & Granen reep van Bolletje in Arthur’s tas.

De pasta carbonara ging er prima in. En zien jullie wat daar op tafel staat…. thee en water. We beteren onszelf.

Zaterdagochtend was het helaas alweer tijd om naar huis te gaan. De weergoden maakten het vertrek iets makkelijker door het te laten regenen. De Nutella croissant en cappuccino smaakte er niet minder door.

De hele dag reden we door de regen, Zwitserland was ook een stuk minder adembenemend dan op de heenreis een week eerder. Maar hé, we klagen niet, want we hebben een fantastische week gehad.

Zondag kwamen we rond een uurtje of 11.00u (wintertijd) weer in Nederland en nog voordat we naar huis reden, maakten we een pitstop bij Olympus voor een loop- en krachttraining samen met Isa. Het voelde goed om na 10 dagen het krachthonk weer van binnen te zien. Je gelooft het misschien nog steeds niet, maar na een half jaar krachttraining ben ik er echt een beetje van gaan houden. En mijn lichaam ook.

We sloten de week gezond af met een bordje curry met paddenstoelen, broccoli en courgette. Na al dat pasta, pizza, ijs en Aperol geweld was dat hard nodig. Het smaakte heerlijk.

Goed, nu nog drie dagen in Nederland en dan alweer naar New York om daar dit weekend met #teamannemerelrunsnyc2018 (en ruim 50.000 anderen) de marathon te lopen. Ik heb er super veel zin in, maar nu eerst… WERK AAN DE WINKEL.

Liefs,
Annemerel