DIARY: #39

De laatste zomerse dagen, een klein paniekmomentje, een paar mooie trainingen en de start van ‘project save my hair’.

Afgelopen maandag werd ik zielsgelukkig door het perfecte hardloopweer. Zon, weinig wind, strak blauwe lucht, herfstkleuren, niet warm, zeker niet koud, perfect! Dit is echt mijn favoriete hardloopweer. In de lente heb je ook weleens dit soort dagen, maar dan heb ik vaak last van hooikoorts. In de zomer laat de zon zich natuurlijk ook weleens zien, maar dan is het vaak weer zo belachelijk warm dat de straaltjes zweet al van je afdruipen voordat je de straat goed en wel uit bent. Dit herfstzonnetje was echt perfect.

Over perfect gesproken… ik vind de Nike ZoomX Tempo Next% is echt een hele fijne schoen. Ik vind het zo veel makkelijker om een beetje tempo te maken op deze schoenen. En dat tempo maken dat was deze training ook daadwerkelijk de bedoeling. Nadat ik eerst 12 minuten had ingelopen deed ik vijf blokjes van zeven minuten waarin ik op marathonsnelheid (4:38) liep. Wow, dat ik ooit een marathon in dit tempo gelopen heb. Ik kan me er niks bij voorstellen, maar de training was wel heel fijn om te doen, dus mij hoor je verder niet klagen.

Dinsdag deed ik – misschien wel mijn laatste – zonnige baantraining van 2020. Tuur stelde voor dat ik de tempo’s extra hard liep en dat ik extra lang pauze nam, zodat ik de tempo’s ook daadwerkelijk hard kon lopen (meer herstel = beter hersteld om te knallen tijdens de intervallen). Dit soort trainingen zijn in de regen/wind/kou iets minder fijn, omdat je dan wellicht iets te veel afkoelt. Daarna is het een stuk makkelijker om zo’n training te doen als het windstil is dan wanneer de wind met kracht 7 waait.

Na het lopen probeerde ik voor het eerst de producten van Olaplex. Ik wil dit al jaren proberen, maar was altijd veel te zuinig. De Olaplex behandeling met 1 en 2 neem ik regelmatig bij de kapper, nu was het toch echt tijd voor het ‘echte’ werk. Het kostte een klein fortuin, maar je schijnt er wel heel lang mee te kunnen doen dus daar houd ik me dan maar aan vast. Voor degenen die Olaplex niet het kennen, het is een haarverzorgingssysteem dat o.a. de haarstructuur zou moeten verbeteren waardoor het minder snel zou moeten afbreken. Ik hoop dat het gaat werken, want mijn haar breekt – vooral rond de haarlijn – af. Ik schrijf er binnenkort meer over, maar mijn eerste indruk is positief, mijn haar lijkt er glanzender en gezonder uit te zien en het voelt gezonder. Of het op de lange termijn ook met mijn ‘haarklachten’ gaat werken, dat zullen we nog moeten zien.

Dinsdagmiddag trainde ik weer samen met Tuur de kinderen van de Amerikaanse School. Het was de eerste dag dat we onze speciale teamkleding droegen. Ik voelde me net een echte coach.

’s Avonds genoten we – misschien wel voor de laatste keer in 2020 – van het ondergaande zonnetje op het dakterras. Het was prachtig.

Hoe lang houd je witte schoenen wit? Ik doe redelijk mijn best door mijn schoenen alleen op droogterrein te dragen, maar nu lijkt het erop dat mijn zwarte sokken afdrukken achterlaten bij mijn tenen.

Donderdag deed ik een training met heuvelsprints. Het was wederom super lekker weer en ik vond een mooie (wellicht iets te steile) heuvel in de duinen waar ik 8x naar boven gerend ben. De eerste intervallen waren wat stijfjes, maar het ging gelukkig steeds makkelijker. Ik hou van heuvelsprints. Ze zijn lekker kort, je hebt toch echt wel het idee dat je aan het doen bent en je doet meteen eigenlijk een soort van krachttraining.

Grooooot paniekmoment. De helft van de foto’s van de bruiloft opende ineens niet meer. Ik denk dat ik het zelf een klein beetje verpest heb door de map met foto’s naar een map te slepen die ik gedeeld heb met iCloud en vervolgens die map weer terug te slepen naar een map die niet gedeeld is met iCloud. Hoe dan ook, ik kreeg de foto’s met geen mogelijkheid geopend en dat was best wel een licht paniekmomentje.

Ik app’te mijn fotograaf met het verhaal en de vraag of hij nog een back-up had. Hij kwam online, ging vervolgens weer offline en toen raakte ik écht in paniek want toen dacht ik natuurlijk meteen ‘oooh hij weet niet hoe hij mij moet vertellen dat hij ze ook niet meer heeft’. Maar gelukkig was de paniek voor niks, hij had alles nog netjes opgeslagen. Ik heb maar meteen een speciale USB-stick gekocht waar ik alles op heb geslagen, zodat ik geen gekke dingen meer ga doen. En ik ben van plan om er snel nog twee te kopen, zodat de foto’s ook niet kwijt zijn als ik de USB-stick kwijt ben. Ik ken mezelf inmiddels een beetje.

Vrijdag dacht ik even een klein wandelingetje te maken naar de fotowinkel, toen kreeg ik een enorme plensbui over mezelf heen. Gelukkig had ik een goede jas aan, maar regen in mijn gezicht vind ik dus echt niet chill. Behalve als ik aan het hardlopen ben, dan vind ik het wel fijn. Maar ik was nu dus niet aan het hardlopen.

Zaterdag hadden Tuur en ik een heerlijke easy morning met koffie en lekker eten.

Het was niet al te lekker weer en ik had geen zin om naar buiten te gaan, dus besloot ik voor het eerst in tijden weer een klein stukje op de loopband te lopen. Het werd 4 kilometer, niet echt bijzonder veel dus, maar het was lekker om toch even bewogen te hebben.

’s Avonds keken we weer een paar afleveringen How I met your Mother en bestelden we sushi. We zitten inmiddels eind seizoen 5 met How I met your Mother en ik vind het nog steeds een fijne serie, maar ligt het aan mij of wordt het wel iets minder leuk? De sushi was overigens wel enorm lekker. Maar dat is niets nieuws ;-).

Zondagochtend voelde ik me redelijk brak. Het had ’s nachts gestormd en daardoor heb ik heel onrustig geslapen. Op een gegeven moment was het geluid van de wind en regen zo hard dat ik mijn AirPods met noise cancelling in heb gedaan omdat ik het geluid niet meer wilde horen. Dat hielp gelukkig enorm.

Meestal is Tuur degene die mij ’s ochtends wekt met cappuccino en een speltcracker, dit keer was ik degene die Tuur wekte met koffie en een speltcracker. Ik ging voor het eerst sinds 9 augustus weer een duurloop doen die bestond uit twee cijfers voor de komma. Ja, dat was inderdaad alweer zeven (!) weken geleden. Ik heb wel intervaltrainingen gedaan die langer waren, maar duurlopen heb ik achterwege gelaten omdat ik daar steeds last van mijn darmen bij kreeg. Dit keer had ik echter goede moed dat het niet zou gebeuren, omdat ik zoveel lange intervaltrainingen gedaan heb waarbij er niets aan de hand was.

Hier zat ik op ongeveer drie kilometer en ging het allemaal nog best wel goed. Na acht kilometer kreeg ik toch weer pijn in mijn buik en toen ik thuis kwam was het helaas toch weer ellende op het toilet. Best wel zuur. Het lijkt erop dat mijn lichaam niet goed reageert op constante inspanning. Het menselijk lichaam is zo complex. Dat van mij in ieder geval wel.

Na afloop maakte ik een heerlijk ontbijtje met scrambled eggs met peterselie. Sommige mensen vinden het eruit zien als kots, maar ik vind het dus het allerlekkerst als mijn ei nog zo lekker zacht is.

En nu is het zondagmiddag, mijn buik is gelukkig weer hersteld, ik heb net een heerlijke paddestoelensoep gemaakt, op de achtergrond staat het WK Wielrennen aan en het is een fijne fijne zondag. Komende week heb ik weer genoeg ’to-do-tjes’ op mijn lijst staan, vandaar dat ik nu alvast begin met de belangrijkste, mijn wekelijkse diary ;-). Vind ik fijn, dat ik morgenochtend begin met werken en dat ik dan zie dat ik al een soort van ‘voorloop’ op schema. Hebben jullie dat ook?

Verder heb ik deze week geen mega spannende dingen op het programma staan. Ik kijk uit naar zondag, naar de Londen Marathon, de strijd tussen Kipchoge en Bekele. Voor de Londen Marathon gaan Tuur en ik meedoen met de All4Running wedstrijd in Den Haag (inschrijven kan nog) en verder… niks spannends, gewoon het leven, maar dat kan je ook gewoon iedere dag spannend maken door er iedere dag iets leuks van te maken. Toch?

Liefs,

Annemerel