De eerste week van januari. We deden erg weinig, wat ik ergens een beetje zonde van de tijd vond, maar ik heb me er maar aan over gegeven want ik had het duidelijk nodig.
Maandagochtend. Voelde me niet fantastisch. Kiespijn, algehele malaise. Gevoel alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden terwijl ik toch echt negen uur geslapen had. De foto die je links ziet is hoe ik me voelde, de foto rechts maakte ik nog geen 30 seconden later. Haar los, daglicht in mijn gezicht, camera iets hoger en een lach op mijn gezicht. Zou je op die foto zeggen dat ik me voelde zoals op de foto links?
Gelukkig heb ik nog wel wat van mijn dag kunnen maken. Ik liep een lekkere hardlooptraining (7x 1000 op marathontempo) en ’s avonds haalde ik mijn boosterprik. Doordat wij dicht bij een priklocatie wonen en er geen rij stond op het moment dat ik een afspraak had was ik binnen 25 minuten uit en thuis. Dat vond ik een mooie opsteker. Oh en we maakten een heerlijke risotto met venkel. Dat was ook zeker een groot lichtpunt.
We spendeerden afgelopen week veel tijd in bed. Lekker lui. Ik moet zeggen dat ik door de kiespijn ook niet heel veel zin had om te ondernemen. Het was niet zo hevig dat ik het echt uitgilde van de pijn, maar het was gewoon de hele tijd irritant aanwezig. Mijn tandarts was de hele week op vakantie en ik had geen zin om naar een noodtandarts te gaan, dus er zat niets anders op dan het gewoon uit te zitten en te hopen dat het weg zou trekken, zoals het eerder gedaan heeft.
Philippa weet inmiddels hoe de afstandsbediening werkt. Of nou ja, ze weet dat er knopjes op zitten en dat je die in kunt drukken.
Ze weet ook haar voeten te vinden en stopt ze het liefste in haar mond.
Dit broodje was niet fantastisch voor mijn kiespijn, maar wel fantastisch lekker. Een vers gebakken ciabatta met tomaat, mozzarella en pesto. Alsof ik heel even langs de Autostrada in Italië was. Wij halen dit broodje altijd bij Autogrill, een restaurant dat je overal vindt langs de Italiaanse snelweg.
Donderdag deed ik weer een hardlooptraining, dit keer een threshold van vijf kilometer. Tuur stelde voor om mee te gaan, zodat hij kon wandelen met Philippa. Ik liep twee rondjes bij het Oostenduinpark en genoot van de inspanning. Want ook al ging ik niet all out, het voelde zeker als een inspanning. Ik liep 24.15 op de 5 kilometer. Voor mijn zwangerschap liep ik met deze hartslag drie minuten sneller op de 5 kilometer, maar hé, voor mijn zwangerschap had ik geen Philippa 😅 (met andere woorden, ik reken mezelf nu een stuk rijker).
Vrijdag waren Pip en ik allebei een beetje sip. Mijn kiespijn kwam tot een nieuw hoogtepunt en Philippa had last van haar doorkomende tandjes. Hartverscheurend huilde ze. Ieder kwartier gaf ik haar een nieuwe koude bijtring, maar ze bleef ontzettend onrustig. Toen ze uiteindelijk op mij in slaap viel heb ik er maar lekker van genoten. Het komt niet vaak meer voor dat ze bij mij wil slapen en dit voelde zo goed.
’s Avonds ging het gelukkig iets beter en keken we met zijn drieën schaatsen in bed.
Zaterdag deed ik een duurloop van 70 minuten. Het was kouder dan ik van te voren had verwacht en de wind was ook sterker. De regen die ik onderweg over me heen kwam had ik ook niet aan zien komen. Toch liep ik wel lekker, ik had even geen last van kiespijn. Tot de laatste kilometers, toen ik koude regen tegen mijn kaak aankreeg, dat was echt niet prettig. Ik probeerde het nog een beetje op te lossen met mijn capuchon, maar het mocht niet echt baten.
En precies op dat moment werd ik verrast door Tuur en Philippa die kwamen kijken. Mega verrassing. Ik doe niet vaak dingen zonder Philippa, eigenlijk alleen als ik ga hardlopen zie ik haar niet, of als Tuur met haar weg gaat als ik aan het werk ben. Maar als ik haar dan weer zie als ik haar een uurtje niet gezien heb dan wil ik haar alleen maar heel stevig vastpakken en knuffelen.
Zondag, gisteren, was Tuur jarig. Zijn eerste verjaardag als vader. We deden helemaal niets. Of nou ja, we genoten met zijn drieën van een rustige zondag. We speelden met een ballon, we deden Philippa in bad (dat doen we met haar eczeem niet dagelijks) en we aten lekkere taartjes.
We wilden even met haar wandelen, maar het begon te regenen en ze viel al in slaap voordat we de deur uit waren. Ze sliep vervolgens twee uur lang in haar skipak, we durfden haar niet wakker te maken, omdat ze duidelijk haar slaap nodig had. Uiteindelijk zijn we niet meer gaan wandelen omdat Tuur liever naar schaatsen keek (ik ook hoor, maar het was zijn verjaardag, dus ‘it was his call’).
’s Avonds bestelden we Tuurs lievelings pizza’s bij Burrata en gingen we lekker vroeg naar bed. Iets te vroeg eigenlijk, want hierdoor werd Philippa vanmorgen ook veel te vroeg wakker. Maar hé, morgen beter. Hoop ik. We moeten na twee weken kerstvakantie weer even in ons ritme komen. Het was waarschijnlijk beter geweest als we ook tijdens de kerstvakantie iedere ochtend op hetzelfde tijdstip waren opgestaan, maar dat hebben we niet gedaan en nu moeten we daar gewoon weer even doorheen. Komt goed.
Ik ga vandaag eindelijk naar de tandarts. Aan de ene kant totaal geen zin in, maar aan de andere kant heb ik toch de hoop dat er dit keer wel een oplossing is en dat ik ooit weer kiespijnvrij door het leven kan.
Fijne week allemaal!
Liefs,
Annemerel