DIARY: Mijn nieuwe leven

Werken en knuffelen met Pippa, dat is mijn leven in een notendop. Ik geniet met volle teugen…

Maandag scheen de zon en aangezien de weersvoorspellingen voor de rest van de week niet echt denderend waren was maandag de dag om foto’s te maken voor een toekomstige samenwerking. Ik schakelde mijn moeder in als fotograaf en ze was het nog niet verleerd. Voordat ik Tuur leerde kennen maakte zij (en mijn zusje) altijd mijn foto’s voor mijn blog en Instagram. Oude tijden herleefden ;-).

Sneak peek van mijn outfit voor de foto… ja jullie zien het goed, hardloopschoenen ;-).

Philippa’s favoriete manier om te slapen, met haar handjes achter haar hoofd en haar knietjes zo hoog mogelijk opgetrokken, ook als ze een slaapzakje aan heeft.

Ik dacht ’s ochtends vroeg even ‘snel’ mijn vlog te kunnen editen voordat ze wakker werd, maar dat zat er niet in. Gelukkig vond ze het heel leuk om te zien hoe ik mijn vlog editte, vooral de stukjes waarbij ze zelf in beeld was.

Dinsdag was zo’n dag dat ze het liefst de hele dag tegen me aangeplakt zat en alleen wilde slapen als ik in de buurt was. Best een uitdaging om dan al je werk te kunnen doen, maar dat is gelukt.

Zo leuk! Het fotoboekje van de vakantie dat ik online gemaakt had zat in de brievenbus. Ik heb het geschreven als een kinderboekje, zodat ik het komende jaren met Philippa samen kan lezen. Hopelijk krijgt ze op deze manier toch wat ‘herinneringen’ aan haar eerste vakantie.

Blij ei!

Philippa stopt op dit moment echt alles wat ze kan vinden in haar mond. De kunst is om altijd een bijtring in de buurt te hebben, anders eet ze de hydrofiele doek waar ze op ligt, of haar eigen jurkje op. Deze is van Sophie de Giraf en is een groot succes.

Donderdag had ik een gevreesde afspraak bij de tandarts. Er moesten twee gaatjes gevuld worden en mijn draadje moest weer geplakt worden. Ondanks de verdoving was het niet geheel pijnvrij. Je zou denken dat je na zo’n bevalling alles aankan, maar ik vond het toch een behoorlijk irritant gevoel. Heel blij met paracetamol.

Gelukkig had ik een dag eerder ragout gemaakt en dat ging er met een beetje rijst prima in, ook met kiespijn. Grappig… iedere keer als ik een hap in mijn mond stopte, deed Pip ook haar mondje open. Ze is vandaag precies vier maanden en we gaan deze week eens kijken of ze ook geïnteresseerd is in hapjes.

Mijn week was weinig spraakmakend, naast achter mijn MacBook zitten knuffelde ik heel veel met Philippa. Dat is mijn leven nu, haha. Ik geniet ervan hoor.

We gaven haar zaterdag een heel hard stukje stokbrood, dat was in eerste instantie ook een groot succes. Wel belangrijk dat je dan in de buurt blijft, want op een gegeven moment had ze dus een stukje in geslikt en dat moest eruit. Gelukkig ging dat heel makkelijk, maar als we niet hadden opgelet was dat wellicht een groter probleem geweest. Goede les voor ons dus.

Er was weer een la vrij in de vriezer en ik zag mijn kans schoon om hem weer te vullen, met moedermelk. Ik heb nog steeds een redelijk grote overproductie, maar omdat mijn vriezers volzaten kon ik er afgelopen weken niet zoveel mee. Ik zou toch wel graag iets eerder willen stoppen met kolven dus hoe meer melk ik kan bewaren, hoe beter, want dat betekent dat ik weer ietsjes langer melk kan geven zonder dat ik nog hoef te kolven.

Zondagochtend ging de wekker om 5.58u. Philippa dus. Normaal wordt ze wat eerder wakker en slapen we daarna nog, nu waren we om zeven uur klaar met voeden en had ik zoiets van… het is tijd voor een nieuwe dag. Pippa en papa dachten daar anders over zoals je kunt zien ;-). Heerlijk om de zondag met zijn drieën in bed te beginnen.

Anderhalf uur later was het nog beter, toen had ik een heerlijke amandelcroissant van de Franse bakker. Echt een aanrader als je in Den Haag woont, Philippe Galerne, in het weekend, de allerlekkerste amandelcroissants.

Deze week is Tuur vrij (herfstvakantie!) en loopt Tuur zijn eerste marathon. Zoveel zin om hem in Rotterdam aan te moedigen, om die marathonsfeer weer in het echt te proeven. Kan ook niet wachten om zelf weer aan de start te staan van een marathon, maar stap voor stap…

Liefs,
Annemerel

Delen: