D-DAY! (duurloop-dag)

IT’S D-DAY! Normaal gesproken staat ‘D-Day’ voor marathondag. Vandaag is het net een beetje anders, vandaag staat D-Day voor duurloopdag. Ik ga niet racen, ik ga chillen. Althans, dat is het idee. En voordat ik iets voel dat lijkt op een pijntje, moet ik het parcours al hebben verlaten. Want vandaag is niet de dag waarop ik moet laten zien wat ik waard ben, dat is vandaag over precies vijf weken, in Málaga. Op het moment van schrijven (zaterdagavond 19.53u) ben ik absoluut niet zenuwachtig voor wat ik vandaag in New York ga lopen, maar als ik denk aan het feit dat ik over vijf weken wél hard aan de bak moet in Málaga, raak ik wel lichtelijk in paniek. Of nou ja, paniek is een groot woord, maar voor die marathon ben ik nu al meer gespannen dan dat ik nu twaalf uur van te voren voor New York ben. Om maar even aan te geven hoeveel druk ik mezelf voor vandaag heb opgelegd.

Dat wil niet zeggen dat er voor mijn gevoel niets op het spel staat. Natuurlijk hoop ik dat het lekker gaat, dat het makkelijk gaat, dat ik geen pijntjes ervaar onderweg. Dat zou super veel zelfvertrouwen richting Málaga geven.

Ik voel me op dit moment goed. Ik heb een uur geleden vier kilometer losgelopen, ik heb wat techniek oefeningen gedaan en vier versnellingslopen. Het voelde goed. Afgelopen week heb ik wat last van mijn heup gehad, met lopen had ik er weinig last van, maar langer dan een kwartier zitten was best wel pijnlijk (was leuk in het vliegtuig). Gelukkig ben ik gistermiddag geholpen door fysio Marc, die met TUI is meegereisd. Marc is onder andere de fysio van Susan Krumins, dus ik was in goede handen. Ik dacht zelf dat mijn bekken scheef stonden, maar de pijn bleek uit mijn nek te komen. Dat kon wel kloppen, want ik had ook al een paar dagen hoofdpijn. Mijn nek werd gekraakt en ineens was alles weer soepel. Van mijn nek, tot mijn heup tot mijn linkerenkel (die stiekem ook al een tijdje aan het zeuren was). Bizar hoe dat allemaal met elkaar in verband staat en hoe dat met een enkele beweging kan worden opgelost.

Goed, ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben. Mijn haar is vanmiddag gevlochten tijdens een marathon braiding event, georganiseerd door de meiden achter het Instagram @runnerbraids. Het zit zo mooi dat ik bijna niet durf te gaan slapen. Maar dat ga ik nu zo toch maar doen, ik hoop vannacht toch nog netjes acht uur te maken, ook al staat mijn wekker al om 4.00u (het wordt hier vannacht pas wintertijd, dus ik heb een uurtje extra!).

Mochten jullie me willen volgen (ook al weet ik dus niet hoe boeiend het gaat zijn omdat er een grote kans is dat ik eerder uitstap), dit kan via de TCS New York City Marathon App, mijn startnummer is 24075. Ik laat jullie zo snel mogelijk weten hoe het gegaan is.

Liefs,
Annemerel