Zo, daar ben ik weer. 33 weken zwanger inmiddels. Sommigen zouden nu denken ‘oooh laatste loodjes’ maar ik heb zelf sterk het vermoeden dat deze baby tot minstens 41 weken blijft zitten, dus in mijn hoofd ligt mijn uitgerekende datum al minstens een week later. En ik zou er ook niet gek van opkijken als deze baby tot 42 weken gewoon lekker blijft zitten waar ‘ie zit en er uiteindelijk met ‘grof’ geweld uitgestuurd moet worden. Als ik een ding geleerd heb van mijn eerste zwangerschap (en de echo-beelden tijdens deze zwangerschap) is dat het erg goed vertoeven is daar in die baarmoeder van mij. En de magnums die momenteel 1+1 zijn bij de Albert Heijn maken de omstandigheden alleen maar beter. Maar goed: hoe je het ook wendt of keert, over exact twee maanden ‘moet’ ik bevallen zijn (of ik moet op zoek naar een andere verloskundigenpraktijk waar je wel tot na de 42 weken mag doorlopen, maar daar zit ik niet zo op te wachten).
41 weken zwanger. Dit is de eerste keer in acht maanden dat ik op donderdag niet blij ben dat er weer een week voorbij is. Ik ben immers al een week overtijd en dat betekent dat mijn lichaam nog maar een weekje de tijd heeft om zelf het beval-proces op gang te brengen. Ik wil niet naar het ziekenhuis. Ik wil geen inleiding. Ik wil geen pijnbestrijding. Ik wil al helemaal geen keizersnede. Maar deze negatieve energie kan ik niet gebruiken, dus ik probeer zo positief mogelijk te blijven.