Kim vroeg me naar de dingen waar ik het meeste dankbaar voor ben. Dit soort lijstjes vind ik altijd ZO leuk om te maken, omdat ik op zo’n moment echt goed realiseer hoe dankbaar ik eigenlijk mag zijn voor mijn leven. Maakt me altijd super gelukkig. Ik heb dit lijstje dan ook met héél veel plezier gemaakt.
Daniëlle vroeg me hoe je nu eigenlijk een marathon kiest. De afgelopen vier jaar heb ik vijf marathons gelopen. Ik liep in Nederland, ik liep over de grens in Europa en ik liep twee keer in New York. Ik liep in het voorjaar en ik liep in het najaar. Ik denk dat ik dan ook wel kan zeggen dat ik inmiddels een beetje weet waar je op moet letten als je een marathon aan het uitkiezen bent. Niet dat al die kennis het ineens een stuk makkelijker maakt hoor, want mijn marathon voor dit najaar heb ik ook nog niet uitgezocht. Maar hé, wellicht kan ik het met mijn ervaring voor jou makkelijker maken om een keuze te maken. Ik presenteer jullie, mijn marathon-keuze-stappenplan.
Vera vroeg me naar inspiratiebronnen uit mijn eigen omgeving. Super leuke vraag en daar hoefde ik eigenlijk niet lang over na te denken. Zowel mijn vader, moeder, als oma zijn grote inspiratiebronnen voor mij. De reden? Komt ‘ie…
Op 19 december 2014 ging bij mij een knop om. Ik stond op die bewuste zaterdagochtend op mijn spiksplinternieuwe weegschaal. Na zeven maanden zonder weegschaal geleefd te hebben – onder het mom van ‘zo’n getalletje is niet belangrijk, als mijn broeken nog maar passen’ – stond daar ineens 70.0 op de weegschaal. Oh my lord, de laatste keer dat ik op een weegschaal gestaan had woog ik rond de 65 en dat was tegelijkertijd het meest dat ik ooit gewogen had. Nu was dat dus ineens vijf kilo meer. Toen vond ik het niet zo leuk, maar nu denk ik dat het de beste wakkerschudder ooit geweest is.
Mijn eerste herinneringen aan sport spelen zich af op de tennisbaan. Ik was zes, had net mijn zwemdiploma B op zak en mocht eindelijk op tennis. Wat een feest. Op woensdagmiddag direct uit school naar de tennisbaan, waar ik nog geen bal over het net kreeg. Op zesjarige leeftijd had ik alles behalve talent voor tennis en mijn dunne armpjes hadden totaal geen kracht om – zelfs de zachte oranje ballen – terug te slaan. Ik begon tennis dan ook al heel snel als een verplichting te zien en een verplichting was stom, ook op zesjarige leeftijd.