Sinds zondag heb ik zes marathons op mijn naam staan. Amsterdam (2012), New York (2013 + 2014), Rotterdam (2014), Berlijn (2015) en nu dus Chicago (2016). Ik denk dat ik nu met recht mag zeggen dat ik een ‘marathonloopster’ ben. Maar dat wil niet zeggen dat ik inmiddels geen fouten meer maak. Hoewel ik ontzettend veel van eerdere marathons geleerd heb, maak ik nog steeds fouten. Dat is niet erg, want van fouten leer je, als je er iets mee doet natuurlijk. Dit heb ik van Chicago geleerd.
Mijn wekker gaat om 3.45u. Een belachelijke tijd, maar ik ben meteen klaarwakker. Ik heb me nog nooit zo levendig om kwart voor vier ’s ochtends gevoeld. Ik hou van jetlags zoals deze. Ik lag er al om zes uur in gisteravond en om half acht waren mijn ogen zo zwaar dat ik in slaap viel. Ondanks het onchristelijke tijdstip heb ik dus toch nog mooi acht uur gemaakt vannacht. Heerlijk. Het enige dingetje, ik heb spierpijn in mijn voeten en kuiten. Hoe kom ik daar nu aan?
Over een half uur (14.30u NL-tijd) is het eindelijk zover, dan ga ik van start tijdens de marathon van Chicago. Als ik dit schrijf is het nog zestien uur tot de start en lig ik met lichtelijk vermoeide benen in bed. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar volgens mijn Apple Watch heb ik in de afgelopen 48 uur 40 kilometer gewandeld. Mijn god, ik heb die marathon door Chicago eigenlijk gewoon al gelopen. En ik maar denken dat ik super rustig aan aan het doen was. Maar niets blijkt minder waar. Een paar blokken naar hier, een paar blokken naar daar, drie keer de Nike winkel door crossen. Het telt allemaal lekker op bij elkaar. Daarom lig ik nu – de middag voor de marathon – verstandig in bed.
Nog maar elf dagen tot de marathon in Chicago. Hier heb ik de hele zomer naartoe geleefd (ook al wist ik aan het begin van de zomer nog niet dat de marathon waarvoor ik aan het trainen was in Chicago gelopen zou worden). Ik kan niet wachten en tegelijkertijd denk ik… GEEF ME NOG EEN BEETJE MEER TIJD.
De afgelopen maanden had ik weinig moeite met hardlopen. Ik liep drie, vier keer in de week en in Italië liep ik zelfs dagelijks. Het kostte me weinig moeite om mezelf te motiveren om naar buiten te gaan, ook al had ik geen vastomlijnd doel in mijn agenda staan. Wel wist ik dat ik in het najaar wel weer een marathon wilde lopen en eigenlijk was dat vage plan al genoeg motivatie. Maar nu ik sinds een kleine twee weken precies weet wat ik ga doen – de marathon in Chicago lopen op 9 oktober – loop ik over van enthousiasme. De komende weken wil ik jullie meenemen in mijn training richting de marathon van Chicago.