BREAKING40: De zenuwen waren mij de baas, in plaats van andersom / I

Foto’s: Ellen Grimbergen

Vorige week schreef ik over mijn doel om de 10 kilometer onder de 40 minuten te lopen. Het lijkt mij een leuk idee om hier een serie over te maken, waarin ik wedstrijdverslagen deel van de 10 kilometer wedstrijden. Geen flauw benul hoe lang deze serie blogs gaat worden, ik heb namelijk geen idee hoe lang het gaat duren voordat ik eindelijk onder die (voor mij) magische grens duik. Ik kan je wel alvast verklappen dat de serie uit meer dan een blog zal bestaan. Want afgelopen donderdag is het me tijdens de Golden 10 in Delft helaas niet gelukt.

48 uur voor de wedstrijd

Ik werd vanmorgen wakker met knallende koppijn. Even wil ik de wijn van de avond ervoor de schuld geven, maar anderhalf glas kan toch nooit voor zulke ellende zorgen? Ik heb goed gegeten. Ik heb goed water gedronken. Dit is iets anders. Als ik een paar uur later ook buikkrampen krijg – dwars door mijn ibuprofen heen – weet ik hoe laat het is. Niet echt ideaal om twee dagen voor de wedstrijd ongesteld te worden, maar als ik niet ongesteld was geworden had ik me ook niet goed gevoeld, ik voel me de afgelopen week namelijk ook al ontzettend opgeblazen (en opgefokt). Incasseren, accepteren en er het beste van maken

3 uur voor de wedstrijd

IK BEN MIJN IPOD KWIJT EN ZONDER IPOD GA IK ECHT GEEN WEDSTRIJD LOPEN. Wat een dramakoningin kan ik af en toe zijn, zeker als ik gevoed wordt door wedstrijdspanning en hormonen. Ik ga niet loslopen, ik ben op zoek naar mijn iPod. Die iPod is nog geen twee bij twee centimeter en ik heb het gevoel dat ik op zoek ben naar een speld in een hooiberg. Uiteindelijk vind ik hem na anderhalf uur zoeken in de jaszak van Tuur’s nieuwe jas. Daar heb ik hem blijkbaar in gedaan na de halve marathon in Leiden. Al die stress en waarvoor?

Anderhalf uur voor de wedstrijd

Wedstrijdspanning. Ik zit in de auto richting Delft en kom er halverwege achter dat ik mijn wedstrijdshirt vergeten ben. Shit. Nu weet ik weer waarom ik vroeger de avond van te voren mijn tas al klaar maakte. Ook al is de wedstrijd pas om drie uur ’s middags. De dag van de wedstrijd kan ik gewoon niet helder nadenken. Mensen vragen me weleens waarom ik zo gespannen ben voor een wedstrijd, ben ik bang om mijn doel niet te behalen? Nee. Dat is het niet. Ik vrees de pijn die ik (hoogstwaarschijnlijk) ga ervaren.

Dan denk je misschien, waarom zou je überhaupt zo diep gaan dat je pijn voelt tijdens het lopen, maar dat is weer een heel ander verhaal. De korte versie van dat verhaal is dat je soms naar een oncomfortabele plek moet om jezelf te verbeteren en dat dat jezelf verbeteren zo’n goed gevoel geeft dat je dat oncomfortabele gevoel er dan voor over hebt. Het is eigenlijk maar zo’n korte periode dat je zo diep moet graven dat het ‘pijn’ doet. Helaas maak ik die periode onbewust langer door er zo’n lange tijd tegenop te zien. En uiteindelijk blijkt: het vrezen van de pijn is altijd pijnlijker dan de pijn zelf. Ik hoop dat ik door veel wedstrijden te lopen dit niet alleen in mijn hoofd weet, maar hier ook daadwerkelijk iets mee kan doen.

10 minuten voor de start

Ik sta in het wedstrijdvak omdat ik volgens de organisatie kanshebber ben voor de winst. Als ik om me heen kijk weet ik dat de negen andere dames in dit vak collectief een mega slechte dag moeten hebben om überhaupt naar het podium te kunnen kijken. Ik maak me geen enkele illusie. Vlak voor de start trek ik mijn shirt – het shirt waar we voor teruggereden zijn – uit. Het is veel warmer dan ik dacht, benauwd, klam. Ik wil zo min mogelijk kleding aan mijn lijf.

De race

There we go. De eerste kilometer gaat snel, hoe snel precies weet ik niet, ik heb namelijk mijn horloge niet op automatische laps staan. Oeps, vergeten. Onder mijn voeten enkel klinkers. Niet mijn favoriete ondergrond. Het asfalt in het park/bos waar we doorheen lopen voelt een stuk lekkerder. Helaas komt dat asfalt wel met enorm veel bochten en vliegen de pollen door de lucht. Ik ben ontzettend blij met mijn zonnebril en mijn dubbele dosis allergie-medicatie (twee keer oogdruppels livocab, twee keer neusspray flixonase), ik krijg het gelukkig niet benauwd.

Ik kom halverwege door in 20:27. Ongeveer dezelfde tijd die ik doorkwam toen ik vorig jaar in Kwintsheul mijn (weg)PR liep van 40:40. Toen had ik in de tweede helft voor de wedstrijd wel een paar voordelen ten opzichte van vandaag. Het was een stuk frisser, Tuur was mijn haas en het parcours bestond uit een rondje met slechts drie bochten. Oh.. en ruim 80% was asfalt. Dat is nu helaas wel anders.

Het is niet dat ik me echt slecht voel, maar versnellen willen mijn benen op dit moment ook echt niet. En versnellen zal ik moeten voor een PR en al helemaal als ik onder de 40 minuten wil lopen. Ik geef niet op, maar ik push ook niet. Dus misschien geef ik stiekem toch een beetje op. Pas in de laatste kilometer trap ik nog net iets harder op het gas, maar het stelt niet veel voor, er zit vandaag gewoon niet meer in.

Finish

Een eindtijd van 41:36 is absoluut niet iets waar ik me voor hoef te schamen, zeker niet op een dag als donderdag. In de uitslagen zag ik dat de meesten een tot meerdere minuten boven hun persoonlijk record gelopen hadden. Ook was ik niet de enige die de tweede helft langzamer gelopen had dan de eerste helft. Zelfs bij de winnaar (die een tijd in de 32 minuten liep) zat er ruim een minuut tussen zijn eerste 5 kilometer en tweede 5 kilometer split. Donderdag was die 41:36 – met mijn ongestelde perikelen, stressvolle voorbereiding, de warmte en het niet-perfecte parcours – gewoon het hoogst haalbare.

Ik ben niet teleurgesteld. Hooguit ben ik teleurgesteld in het feit dat de zenuwen mij toch weer de baas waren, in plaats van andersom. Maar ik ben ook blij, dat ik ondanks dat ik drie uur van te voren echt niet meer wilde starten, ik toch gewoon gegaan ben.

Op naar de volgende 10 kilometer, in Den Hoorn dit weekend. Ze voorspellen windkracht 6 en stortbuien en volgens Tuur is het parcours verschrikkelijk, wederom niet de ideale omstandigheden voor de ideale race, maar hé, als je het niet probeert heb je sowieso al verloren.

Liefs,

Annemerel