RUNNING TO NYC: XXV

Zaterdag trok ik eindelijk (na een week) die hardloopschoenen weer aan. De zon scheen, het waaide wel, maar zoals ik al zei, de zon scheen. Als de zon schijnt kan ik alles laten vallen en naar mijn hardloopschoenen rennen. Goed. Ik had niet het gevoel alsof het heel erg lekker ging. Ik liep het rondje van 10 kilometer dat ik altijd loop als ik niet veel andere inspiratie heb. Ik had last van mijn maag want ik had ’s middags iets gegeten dat niet helemaal lekker gevallen was. Op 7,5 kilometer keek ik even op mijn telefoon om te kijken hoe hard ik eigenlijk ging (mijn horloge was na een week niet gebruiken leeg gelopen, dus ik liep weer eens met mijn telefoon). Wow? Echt. Zo snel? Dit kon nog wel eens een record worden.

Zoals jullie misschien wel weten hou ik van records. Het is misschien niet heel gezond in een training, maar ik hou nu eenmaal van cijfertjes. Gewoon dat abstracte. Mijn vorige record op de 10 kilometer was 52.31m en als ik zo doorging kon ik daar makkelijk onder komen. Ik rende, en rende en toen ineens oh wat gebeurd er nou? Volgens mij ga ik vallen? Oh echt nee, ik ga naar de grond, oh shit, nee… ik raak hem bijna. FUCK. Ik lig echt. Ik denk dat ik nog geen 3 seconden gelegen heb, toen stond ik weer op en rende ik als een bezetene verder.

Anderhalve kilometer zat de 10 kilometer op. Ik had een record gelopen (inclusief val). 50 minuten en 50 seconden. LEKKER! Maar oh.. AU! Nee echt, AU! Ik kon nog even twitteren, maar toen moest ik ineens huilen. Ik wist niet meer hoe ik moest stoppen. Ik liep nog gewoon op straat, dus het was niet echt ideaal. Mijn God, huilen als een klein kind. Niet van de pijn, dat maakte me niet zo heel veel uit. Maar de schrik? Ontlading? Ik weet het niet.

De zijkant van mijn linker onderbeen ligt in puin, de zijkant van mijn rechter onderbeen is blauw. Mijn linkerhand is geschaafd, mijn iPhone (die ik in mijn rechterhand had) is geschaafd. De neuzen van mijn nieuwe Nike Free schoenen zijn kapot. Maar verder heb ik nog helemaal in tact. Het klinkt misschien stom, maar ik ben blij dat het slechts mijn been is dat in puin ligt, ik had er niet aan moeten denken dat ik mijn lange Stella McCartney hardloopbroekje aan had gehad.

Maar hoe ik in godsnaam gevallen ben? Dat is me echt nog steeds een raadsel. Ik heb wel een theorie. Ik liep over asfalt en er lagen wel wat steentjes op de weg, misschien dat ik daar over uitgegleden ben? Ik zou het niet weten, maar het was in ieder geval aardig pijnlijk. Ik ben wel blij dat ik ben doorgerend. ’s Avonds heb ik tussen de icepacks door ook zoveel mogelijk mijn been bewogen. Zondagochtend was mijn been niet stijf en ik wist er ’s middags zelfs nog een (snelle) 10 kilometer uit te persen.

Nu maar hopen dat die ontsteking (die ik ondanks het twee keer per dag schoonmaken met sterilon en het zo min mogelijk afsluiten toch nog heb gekregen) zo snel mogelijk is opgerot.

In other news: vandaag krijg ik te horen of ik wel of niet ben ingeloot voor de marathon van New York. Ik gewoon heel erg The Secret-achtig net doen alsof het gewoon gaat gebeuren. Kan niet bestaat niet. Maar als het me niet lukt (dat mag ik volgens The Secret niet eens typen volgens mij), dan is dat absoluut geen ramp. Ben dan ook op geen enkele manier “zenuwachtig”. Maar ik houd jullie op de hoogte!

Update.. Niet ingeloot voor NYC marathon. Helaas…

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin