Foto: 10 van Noordwijk
Ik wist wel dat ik niet in bloedvorm verkeerde, maar ergens houd je toch altijd hoop dat wanneer het startschot gaat, je benen zich ineens herinneren wat echt HARDlopen is.
Mijn laatste hardloopwedstrijd was op de eerste dag van de zomer, 21 juni. Ik haalde de finish niet, omdat mijn linkerbeen blokkeerde en ik het mentaal niet aankon om nog een tweede rondje van vijf kilometer te lopen (het parcours was twee rondjes van vijf). Het voelde zinloos om door te lopen. Ik had pijn, had er geen plezier in en ik was klaar met de ‘lijdensweg’.
Na een weekje van vrijwel niet lopen ben ik deze zomer rustig de kilometers weer op gaan bouwen. Van 40/50 kilometer per week naar 60 en inmiddels zit ik weer op 70. Het opbouwen ging best goed. Ik heb nog steeds pijntjes, maar ik geniet inmiddels wel weer van het lopen. Op baantrainingen was ik best snel afgelopen weken, in duurlopen langzamer dan anders.. maar mijn hartslag was laag en ik genoot van het lopen, dus zag daar eigenlijk niet echt een probleem in.
En het is ook niet echt een probleem, maar het geeft wel aan dat mijn ‘natuurlijke comfortabele tempo’ een stuk lager ligt dan een half jaar geleden. Zo’n 20 seconden per kilometer, om precies te zijn.
Als je het zo bekijkt is het ook helemaal niet zo vreemd, dat ik afgelopen zondag gemiddeld 20 seconden per kilometer langzamer liep dan in april.
Twee uur voor de start van de Vlietloop, de tien kilometer die ik zondag liep, werd ik zoals gewoonlijk zenuwachtig. Geen prettig gevoel, maar wel een bekend gevoel en ik besloot er niet tegen te vechten. Een kwartier voor de start wandel ik het startvak in en kom ik mijn vader tegen. De zenuwen ebben langzaam weg. Maar dan, zo’n acht minuten voor de start, valt mijn muziek uit. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en zie dat het scherm geblokkeerd is omdat ik te vaak een verkeerd wachtwoord ingetikt heb. In mijn zak is mijn telefoon een eigen leven gaan leiden. Shit. Ik heb geen tien minuten meer. Mijn vader – die mijn paniek voelt rijzen – grist de telefoon uit mijn handen en zet hem snel uit en weer aan. Thanks pap, nu staat er in beeld dat hij nog een KWARTIER geblokkeerd is. Inmiddels roept de speaker dat het startschot over 5 minuten gegeven wordt. Damn. Dan herinner ik me dat er nog een iPod shuffle in mijn wedstrijdtas zit en laat Tuur nu net langs de kant staan met die tas. Wonder boven wonder is de batterij niet leeggelopen en mijn probleem is opgelost.
Als het startschot gaat barst ik van de adrenaline. Ik probeer niet als een gek weg te spurten, maar loop voor mijn gevoel wel op een kneiterhard tempo. Voor mijn gevoel inderdaad. Want als ik na een kilometer op mijn horloge kijk zie ik dat ik de eerste kilometer in 4’15 gelopen heb. Hier zou ik in een halve marathon heel tevreden mee zijn, maar in een 10 kilometer open ik meestal in 3’50. En dit voelde zeer zeker wel als 3’50… het was alleen 25 seconden langzamer..
Ik heb dan nog ijdele hoop dat het aan de GPS van mijn horloge ligt. Er staan immers geen kilometerbordjes langs de weg, dus ik kan het niet controleren. Maar de tijden lopen op en ik kan me niet voorstellen dat mijn GPS zó slecht werkt. Na vijf kilometer staat er een klok en krijg ik mijn antwoord… mijn GPS klopt, ik ben vandaag gewoon niet sneller.
Ik heb er vrede mee. Ik bedoel, wat kan ik anders. Mijn doel wordt onder de 45 minuten finishen en ik heb het gevoel dat dat er wel in zit. Ik maak er een harde duurloop van, voor ‘racen’ heb ik gewoonweg geen energie. Mijn benen voelen als lood, het ‘loopt’ gewoon niet lekker. Super jammer, maar absoluut niet het einde van de wereld.
Onderweg krijg ik van toeschouwers door dat ik als derde vrouw loop. Af en toe kijk ik achterom, of de vierde vrouw al in de buurt is en of ik al harder moet gaan lopen. De eerste twee vrouwen was ik na een kilometer al kwijt, dus over een plekje opschuiven maak ik me sowieso geen illusies. Mijn plekje behouden zou mooi zijn. Maar finishen is mijn belangrijkste doel. Finishen, een nulpunt creëren en vanaf hier weer op gaan bouwen naar een snellere tien. Even geen #breaking40 ambities, maar gewoon weer komen waar ik ooit was. En daarvoor moet je soms gewoon ook een wedstrijd lopen als je niet ‘on top of your game’ bent. In een wedstrijd loop je automatisch toch iets harder dan in trainingen en train je je tempohardheid. Dat laatste ontbrak bij mij afgesloten zondag heel duidelijk.
Het geeft niet. Ik ging met nieuwe wijsheid, een beker, een bos bloemen en 25 euro (derde plaats kunnen behouden) naar huis.
Liefs,
Annemerel
Waarom loop je wedstrijden eigenlijk altijd met muziek? Officieel mag dat vaak niet eens. Een vriend van mij is ooit gediskwalificeerd tijdens een marathon omdat hij met oortjes liep. Ik kan me ook veel beter focussen op de wedstrijd zonder muziek. En tenslotte kan je op de smallere stukken van een parcours ook (veel) snellere lopers achter je horen aankomen die je dan netjes voorbij kan laten gaan, bijvoorbeeld als een 10 kilometer wedstrijd iets later start dan een 5 kilometer maar wel (gedeeltelijk) over hetzelfde parcours gaat.
Bij een enkele marathon of andere wedstrijd is dit verboden inderdaad, maar bij een merendeel van de wedstrijden gewoon wel hoor. Dit zullen ook de wedstrijden zijn die ik noooooit zou gaan lopen. Zonder muziek kan ik dus écht niet hardlopen, kom ik totaal niet van in mijn ritme. Dus ik check altijd het wedstrijdregelement voor ik mezelf ergens voor inschrijf. :) Ieder zijn ding!
Ik snap je helemaal, maar voor mij loop je nog steeds een top tempo. Ik zou een moord doen voor die snelheid haha. Ik ben ook even gestopt en mijn fijne tempo ligt nu op 6.45…… dat is wel even heel wat anders, voel me meteen zo’n trage sukkel na het lezen van je blog waar je 4.15 al traag vindt haha. Maar het iscwel een vervelend gevoel, dat kan ik me voorstellen! Komt vast wel weer!
Elke keer dat jij schrijft dat je langzaam bent geloof ik dat volledig, maar als ik vervolgens lees dat je als derde van de vrouwen bent geëindigd zet ik toch weer even mijn vraagtekens bij jouw definitie van langzaam haha. Sowieso wel fijn dat je ‘m gewoon weer uit hebt kunnen lopen, kan ik me voorstellen!