RUN BABY RUN: Follow me!

Over een half uur (14.30u NL-tijd) is het eindelijk zover, dan ga ik van start tijdens de marathon van Chicago. Als ik dit schrijf is het nog zestien uur tot de start en lig ik met lichtelijk vermoeide benen in bed. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar volgens mijn Apple Watch heb ik in de afgelopen 48 uur 40 kilometer gewandeld. Mijn god, ik heb die marathon door Chicago eigenlijk gewoon al gelopen. En ik maar denken dat ik super rustig aan aan het doen was. Maar niets blijkt minder waar. Een paar blokken naar hier, een paar blokken naar daar, drie keer de Nike winkel door crossen. Het telt allemaal lekker op bij elkaar. Daarom lig ik nu – de middag voor de marathon – verstandig in bed.

Ik heb acht weken naar deze dag uitgeleefd, maar daarvoor was ik al een paar maanden in training (alleen wist ik toen nog niet dat ik trainde voor Chicago). Ik hoop dat mijn training goed genoeg was om een mooie prestatie hier in Chicago neer te zetten, maar mocht het allemaal in de soep lopen (waar ik natuurlijk niet vanuit ga) dan wil ik niet teleurgesteld zijn, de weg er naar toe was namelijk ook ontzettend gaaf. Die marathon in een mooie tijd lopen zou de afgelopen vier maanden een gouden randje geven, maar als dat niet lukt waren die afgelopen vier maanden absoluut niet voor niets, ik heb namelijk heel bewust van dit traject genoten.

Wat ik wil doen in Chicago? Ik wil net als vorig jaar in Berlijn een Boston Qualifier tijd lopen, dat is dus sneller dan 3.35. Niet dat ik in 2018 weer in Boston wil lopen, maar ik vind dat gewoon een mooi streven. Uiteindelijk wil ik natuurlijk het liefst onder de 3.26.43 (mijn PR) lopen, maar als ik daarmee in mijn hoofd van start ga, loop ik mezelf waarschijnlijk drie keer over de kop in het eerste gedeelte van de wedstrijd en daar heb ik dus geen zin in. En ik denk dat ik ook oprecht blij mag zijn met een tijd van 3.35u. Ik had een mindere voorbereiding dan vorig jaar, piekte eigenlijk te vroeg (half augustus) en was de afgelopen weken niet heel fit.

Ik weet dat het nu net lijkt alsof ik een ‘mindere tijd’ voor mezelf nu al aan het goedpraten ben, maar waarom ook eigenlijk niet? Mijn leven hangt niet af van deze marathon, mijn brood (sushi) ook niet. Natuurlijk ga ik mijn uiterste best doen om een prachtige tijd te lopen, maar als het niet lukt is dat niet het einde van de wereld. En ik wil nooit meer die deceptie meemaken die ik twee jaar geleden in New York had. Ik wil nooit meer wekenlang zo boos zijn om mijn eigen ‘falen’. Wat natuurlijk helemaal geen falen is, want hallo, ik heb die marathon toch gewoon uitgelopen? Hoeveel mensen kunnen dat nu zeggen.

Jullie kunnen mijn marathon allemaal volgen via de Chicago Marathon App (even zoeken in de App Store) mijn startnummer is 10023, maar je vindt me ook als je op mijn naam zoekt. Na de marathon zoek ik natuurlijk zo snel mogelijk een plek met WiFi op om een foto met jullie te delen op Instagram, maar wat misschien nog wel veel leuker is… om 21.00u (Nederlandse tijd) zal ik op de Facebookpagina van TUI live mijn verhaal doen. Jullie kunnen dan ook wat vragen stellen en die zal ik proberen te beantwoorden. Dus volg de TUI Facebookpagina als je een melding wil krijgen over de Facebook livestream.

Goed ik ga aan mijn pannenkoekenfestijn beginnen. Ik wil er acht wegwerken vanavond, inmiddels is het kwart over vier en ik wil over drie uur eigenlijk wel het licht uit doen (ik sta hier iedere ochtend om 4.00u op, dus ik ben ook best wel een beetje moe). Ik heb dus nog zo’n tweeënhalf uur om acht pannenkoeken te eten. Ik word al misselijk bij het idee, maar ik ben mezelf morgen dankbaar.

Liefs,
Annemerel