3.26.43. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, schrijven of zien staan. Veel mensen zijn ontzettend verrassend door die tijd. Ik behoor zelf ook tot die mensen. Maar er zijn ook genoeg mensen om me heen die wisten dat ik dit kon. Ik geloofde ze niet. Wilde niet dat ze dat soort gekke dingen tegen me zeiden, want daardoor werd de druk alleen maar hoger. Maar goed, ik kon het blijkbaar wel. Althans, afgelopen zondag kon ik het niet. Het is geen kunstje dat je zomaar iedere dag kunt toepassen.
Goed, laten we bij het begin beginnen. Ik waarschuw alvast, dit wordt een lang verhaal. Ik zou een boek alleen over de Berlijn Marathon kunnen schrijven. Misschien wordt dat wel mijn tweede boek. Maar hier alvast mijn iets beknoptere versie van het verhaal.
De wekker gaat om vijf uur ’s ochtends
Ik weet meteen hoe laat het is, marathontijd. Ik blijf nog tien minuten in bed liggen om mijn gebruikelijke rondje Instagram/Facebook te doen en verlaat dan toch echt mijn bed. Ik neem een korte douche en trek vervolgens meteen mijn marathonkleding aan. Even twijfel ik over mijn beha keuze. De beha die ik heb uitgekozen (de knalroze Nike Pro Rival) zit vrij strak bij mijn schouders en ik heb het gevoel dat er continu druk op mijn schouders wordt uitgeoefend. Mijn andere optie is een beha van Adidas, maar die heb ik al een keer gedragen en die ruikt nu al niet echt fris meer. Ik probeer de banden van mijn Nike beha iets op te rekken en ga dan uiteindelijk toch voor de Nike beha. Hij zit al beter.
Met moeite prop ik vier pannenkoeken met jam naar binnen. Ik gooi ze er bijna weer uit, maar hou het nog net binnen. Vorig jaar faalde ik in New York onder andere omdat ik honger had. Dat ging me dit jaar niet gebeuren. Overigens at ik dit jaar minder dan vorig jaar, maar vorig jaar at ik sowieso veel en veel meer. Het is maar waar je lichaam aan gewend is.
Het is anders dan vorig jaar. Vorig jaar in New York stond mijn telefoon ’s ochtends roodgloeiend door het tijdsverschil met Nederland. Nu slaapt iedereen. Ik word gebeld door Wouter die in de metro terug zit van een feestje. Toch nog één iemand die wakker is. Gezellig. Ik had makkelijk een uur later op kunnen staan qua tijd, maar ik had minimaal twee uur nodig om mijn darmen op gang te laten komen. Het zit me niet heel erg mee zondagochtend, ik ben wel tien keer geweest. Zenuwen zijn niet goed voor mijn buik. Ik prop er een imodium in, maar die helpt niet meteen. Hier word ik nog zenuwachtiger van… om halfacht ben ik eindelijk een half uur ‘toiletvrij’ en durf ik het aan om mijn hotel te verlaten.
Ik wandel naar het startgebied
Ik was bang dat het lastig vinden was, maar het lijkt wel alsof heel Berlijn is uitgetrokken om naar het startgebied van de marathon te lopen. Het leek wel een bedevaart. Als ik in het startgebied kom is het eerste dat ik doe in de rij staan voor een dixi. Een half uur later heb ik eindelijk mijn plasje kunnen doen. Waarom moet dit altijd zo moeilijk gaan bij hardloopwedstrijden? Ik heb nog nooit een wedstrijd gehad waarbij toiletten geen issue waren.
Ik lever mijn tas in, trek een plastic hesje van Adidas aan in een poging mezelf warm te houden en loop richting het startgebied. Het is zo koud en die kou slaat op mijn blaas. Ik moet alweer plassen. Maar als ik de rijen voor de dixi’s zie kan ik wel huilen. De rij bij de droomvlucht in de Efteling is er niks bij. Ik zie mannen wildplassen en ik baal dat ik niet zo’n ding heb dat je er gewoon uit kan hangen. Dan denk ik, fuck it… In Lapland kon ik ook in het wild plassen, dan kan ik het hier toch zeker ook. Ik loop het veld waar alle plassende mannen staan op, zoek een hoekje uit, probeer mijn ogen te sluiten voor alle slurfjes om me heen en laat het lekker gaan. Wat een opluchting.
Ik moet eigenlijk starten in startvak G…
Maar ik wil er eentje opschuiven. Startvak G is voor mensen die verwachten langer dan 3 uur en 50 minuten over de marathon te gaan doen. Ik hoop dat ik sneller ben. Twee keer word ik gecontroleerd. De eerste keer doe ik alsof ik druk aan het bellen ben en kunnen ze me niet controleren, de tweede keer gaat het iets minder makkelijk. Maar ik wijs naar de ballonnetjes van 3.30 die in startvak F staan. Ik wil met deze pacers meelopen (wil ik helemaal niet, maar dat hoeft deze vrouw niet te weten) en die 3.30 pacers staan niet in startvak G. Nee, is het antwoord. Maar dan ken je mij nog niet. Nee, is voor mij pas het begin van een discussie. En na vijf minuten mag ik dan toch in startvak F starten. YES.
Als ik in mijn startvak sta besef ik dat ik alweer naar het toilet moet. Helaas staan er hier geen dixi’s in het startvak (wat in New York wel het geval was) en dus heb ik twee opties, mijn startvak weer uit en dan hopen dat ik er straks na een heftige discussie weer in kom, of hopen dat het straks wel wegtrekt. Ik ga voor dat laatste.
Helaas trekt het niet weg en het wordt steeds erger. Het is ook zo koud, mijn hele lichaam trilt van de kou. Om negen uur gaan de eerste vier startgroepen van start, ik moet dan nog een kwartier wachten. Ik hou niet zo van wachten. Ik wil gewoon van start. En ik moet plassen. Damn.
Fünf, vier, drei, zwei, eins START!
We gaan! Na ongeveer een minuutje wandelen ga ik over start, het kan nu echt beginnen. Iedereen om me heen loopt superhard, dat krijg je ervan als je in een snel startvak van start gaat. Ik word van alle kanten ingehaald maar ik moet van mezelf heel rustig blijven en niet mijn kruit in de eerste kilometers verschieten. Toch loop ik mijn eerste kilometer in 4’45, veel te snel. Mijn tweede kilometer neem ik keihard gas terug en dat is dan ook meteen mijn langzaamste kilometer van de wedstrijd, 5’06. Maar dat weet ik dan nog niet.
1-5
Ik deel mijn marathon op in negen delen. Acht keer vijf kilometer en dan nog de grand finale van 2,195 kilometer. De eerste vijf kilometer waren mijn langzaamste vijf. Maar dan denk ik nog dat dit waarschijnlijk mijn snelste vijf zijn. Als ik op het vijf kilometerpunt kom en zie dat ik hem in 25:19 gelopen heb. Als ik dit volhoud loop ik een tijd onder de 3.35, een tijd waarmee je je kwalificeert voor Boston. Ik heb gezegd dat ik ooit zo’n tijd wil lopen, maar ik durfde niet te hopen dat het in Berlijn al zou gaan gebeuren. Maar ik ga nu nog helemaal geen voorspellingen over mijn tijd doen, na vijf kilometer kun je echt nog niets over je eindtijd zeggen.
6-10
Ik probeer iets gas terug te geven, maar tegelijkertijd probeer ik ook naar mijn lichaam te luisteren. Ik voel me echt ontzettend goed, ik heb het gevoel dat ik ontzettend veel energie heb en dat ik met gemak zou kunnen praten als ik dat zou willen. Ik kan me weinig van het parcours herinneren trouwens. Op de meeste plekken staan veel mensen langs de kant, maar ik zit volledig in mijn eigen wereld. Ik loop ontzettend lekker en zit gewoon midden in een runner’s high. Mijn tweede vijf kilometer loop ik in 24:45. Oeps, ga ik niet veel te hard?! Ik twijfel enorm. Hoe lang kan ik dit volhouden, ga ik straks niet keihard door het ijs zakken omdat ik zo hard ga? Voel ik mijn lichaam wel goed aan. Is mijn hartslag echt zo laag als ik denk? Ik loop zonder hartslagmeter omdat ik mijn oude vertrouwde Nike horloge om mijn pols heb en dat betekent dat ik alles op gevoel moet doen. Omdat ik het zekere voor het onzekere wil nemen, neem ik nog maar wat gas terug.
11-15
Haha, gas terug, dacht je dat nu echt? Mijn derde vijf kilometer liep ik in 24:37. Als ik op het vijf kilometer punt kom en zie dat ik nu met een pace lager dan 5’00 loop krijg ik het Spaans benauwd. Ik besef ineens dat iedereen thuis mee kan kijken. Nu krijgt iedereen verwachtingen en straks kan ik dit niet volhouden en dan denkt iedereen ‘zie je nou wel, ze ging ook veel te hard van start, wie denkt ze wel niet dat ze is?’. Ik besluit dat er nu eigenlijk geen weg terug meer is. Ik moet 3.35 gaan lopen. Mijn nieuwe strategie is als volgt: tot het halfway point loop ik met een gemiddelde van 5’00 en daarna kan ik dan over iedere vijf kilometer 26 in plaats van 25 minuten doen. Dat moet gewoon lukken, vind ik. Ik heb ook nog steeds nergens last van.
16-20
Ik moet trouwens nog steeds plassen. De druk op mijn blaas is best een vervelend gevoel. Maar ik denk maar aan anderhalve week geleden, toen reed ik vanuit Oostenrijk naar Nederland. De laatste 600 kilometer van die reis moest ik ontzettend nodig plassen, maar ik had geen zin om daarvoor te stoppen. Dat heb ik ook overleefd, dan moet ik 25 kilometer hardlopen ook kunnen overleven, toch? Wel denk ik bij ieder waterstation… zal ik wel of geen water drinken? Terwijl ik normaal geen waterstation oversla. Nu ben ik toch een beetje bang voor mijn blaas. Iedere twee kilometer neem ik een gelsnoepje van powerbar, in de hoop dat mijn koolhydraatreserves niet op gaan raken. Ik loop het vierde deel van mijn marathon in 24:43.
21-25
Halfwaypoint! 1:44:48. Precies zoals ik wilde, onder de 1.45 zodat ik in de tweede helft van de wedstrijd iedere vijf kilometer een minuut verval kon hebben. Top. Later hoor ik dat ik op het 21 kilometerpunt er ontzettend rot en versleten uitzag, dit heb ik absoluut niet zo ervaren, wellicht was ik iets te veel in mijn hoofd aan het rekenen. In het vijfde deel van mijn wedstrijd had ik een haas. Een oudere man uit Italië die me in gebrekkig Engels vroeg of ik ook voor 3.30 ging. Ik had geen zin om uit te leggen dat ik voor 3.35 ging, dus ik knikte maar ja. Voor hem was dit een teken dat we samen verder zouden gaan lopen, althans, dat idee kreeg ik. Want bij het waterstation gaf hij me een bekertje water aan en hij bleef heel de tijd naar me kijken en in mijn buurt lopen. Ik werd er een beetje zenuwachtig van en toen we weer bij een waterstation waren zag ik mijn kans, ik sloeg het waterstation over en nam een keiharde sprint. Hij heeft me niet meer gevonden. Heel erg lullig misschien, maar hoe ging ik die man vertellen dat ik veel liever alleen loop? Het vijfde stuk liep ik in 24:42. Ik blijf lekker op schema.
26-30
Ik wacht op pijn, ik wacht op verval, maar het komt niet. Mijn benen voelen nog steeds ontzettend sterk, ik heb nergens last van. Ik vlieg over het parcours. Althans, zo voelt het. 24:28 noteer ik in het zesde gedeelte. Ik doe nog steeds wat ik heel de wedstrijd al doe. Ik eet iedere twee kilometer een snoepje en focus me vooral op mezelf. Natuurlijk zie ik de mensen langs de kant en dat geeft energie, ik probeer naar iedereen te lachen, ik probeer heel bewust van ieder moment te genieten. Want ik doe dit uiteindelijk voor mijn lol. Dit keer heb ik trouwens heel veel lol, want ik voel geen pijn. Helemaal niets. Maar het kan nog komen, ik moet hierna nog twaalf kilometer. Ik juich nog niet te vroeg.
31-35
Ik heb kilometers lang met kippenvel over mijn hele lichaam gelopen. Niet omdat ik het koud had, maar omdat mijn runner’s high een hoogtepunt beleefde. De meeste mensen om me heen begonnen het zwaar te krijgen en dat was aan hun gezichten af te lezen, ik kon alleen maar heel hard lachen. Niet om die mensen, maar omdat ik me zo goed voelde. Ik ben nog nooit high geweest, maar dit is wat ik me erbij voorstel. Ik loop hem in 23:42, mijn snelste vijf kilometer van de hele wedstrijd. Bij het 25 kilometer punt denk ik voor de verandering niet ‘shit, ik kan niet meer’, ik denk ‘shit, het is bijna voorbij… nog maar zeven kilometer’.
36-40
Op het 37 kilometerpunt staan de Running Junkies, daar kijk ik naar uit. Het is altijd leuk om aangemoedigd te worden door bekenden. Ze blijken 200 meter voor het 37 kilometerpunt te staan en als Roland niet keihard door zijn megafoon ‘kom op Annemerel’ geroepen had, had ik ze totaal gemist. Die aanmoediging zorgde ervoor dat ik nog even een flinke dosis extra energie kreeg. Ik vloog er vandoor. Verval? Absoluut niet… Het achtste deel, mijn laatste vijf kilometer, liep ik in 24:14.
The grand finale
Ik weet dat ik het ga halen, de twijfel is al een tijdje weg. Ik weet ook dat ik niet alleen onder de 3.35 loop, ik weet ook dat ik onder de 3.30 loop. Ik voel nog geen vermoeidheid, hoe is het mogelijk? Ik kan bijna niet meer boven de 3.30 lopen dus loop de 41ste kilometer lekker op mijn gemakje. Ik geniet van alles om me heen en probeer alles voor een laatste keer goed in me op te nemen. Ik loop achter vijf Spaanse gasten, type Cristiano Ronaldo, als mijn haar maar goed zit, je weet wel. Ik loop wel lekker en houd hun tempo aan. Totdat ik bij het 41 kilometer bordje ben en denk… waarom ga ik niet gewoon harder? Ik heb een nieuw doel nodig. Onder de 3.30 heb ik gehaald, wat als ik er onder de 3.27 van maak? Als ik nu de eindsprint inzet moet het kunnen.
Ik heb het nog niet bedacht of ik zie een groot bord in de lucht met daarop mijn naam. Hé, wat grappig, Annemerel… HEEE HET ZIJN WOUTER EN BIROL! Dit geeft me nog een extra zetje om nog harder te gaan. Ik haal iedereen om me heen in, lach naar iedereen in het publiek. Kijken jullie allemaal naar mij? Ik ga hier gewoon even keihard finishen. De finish komt steeds dichterbij, ik kijk de meters niet weg, ik omarm ze. Ik loop zo lekker.
Finish!
OMG OMG OMG dat is alles wat ik uit kan brengen als ik over de finish kom. Ik pak mijn telefoon, zie 112 WhatsApp berichten en 25 iMessages. Ik bel Marloes, die me een half jaar geleden naar 1.40.25 haasde op de halve marathon, ze had het natuurlijk gevolgd en was net zo hyper als ik. Ik belde mijn vader, moeder en zusje, liet ondertussen een medaille om mijn nek hangen. Vergat om een selfie te maken, want ik had het veel te druk met bellen en sms’en. Toen opende ik Instagram en zag ik hoe jullie me tijdens de wedstrijd gevolgd hadden. Kippenvel!!! Ik maakte een selfie, maar hij deed geen eer aan mijn prestatie vond ik. Ik vond Cristiaen die helaas niet zeker lekker gelopen had als hij wilde (12 minuten langzamer dan gepland). Vervolgens zag ik Wouter en Birol met ‘mijn bord’ bij de uitgang staan en was het feest helemaal compleet.
Zo leuk… ik ging alleen naar Berlijn, maar ik heb me geen moment alleen gevoeld. Wouter en Birol kende ik voordat ik naar Berlijn ging nog niet, maar een pasta-avond bracht daar verandering in. En dan staan ze twee dagen later gewoon met een bord met ‘supporters van Annemerel(.com)’ en slingers langs de kant.
Burgers & Werk
Normaal eet ik na een marathon een dikke vette brownie en drink ik warme chocolademelk met slagroom, dat heb ik na al mijn vier eerder gelopen marathons gedaan. Maar dit keer heb ik daar geen zin in. Ik heb zin in een burger en ik weet dat er naast mijn hotel een burgertent zit waar je heerlijk in het zonnetje kan zitten. Ik sleep Wouter en Birol mee en we eten de lekkerste burger ooit. Of nou ja, zo lekker was ‘ie misschien ook weer niet, maar op dat moment smaakte het echt heel erg goed.
Daarna was het tijd om afscheid te nemen van mijn nieuwe vrienden, die een paar uur later met de bus weer naar Nederland zouden vertrekken. Ik moest naar mijn hotelkamer. Een blog schrijven én een paar stukken voor Metro maken. Het was lastig om er aan te beginnen, omdat mijn telefoon letterlijk roodgloeiend stond en het liefst was ik de hele tijd alleen maar met mensen aan het praten over die marathon, maar mijn stukken voor Metro gingen ook over de marathon, dus het viel uiteindelijk hartstikke mee en voelde ook niet echt als werken.
Pppppparty!
En ook ’s avonds hoefde ik me niet alleen te voelen. Ik had mezelf uitgenodigd op een after-marathon party georganiseerd door verschillende internationale crews, waaronder de Running Junkies. Ik was voor een avondje ook een junkie en mocht ook op het feestje komen (nadat ik mezelf had uitgenodigd dus!). Het was ontzettend gezellig en de wijn (een sauvignon blanc) smaakte ontzettend goed. Ik heb besloten dat ik een parttime Junkie word, zodat ik vaker naar dit soort feestjes kan en me de volgende keer misschien niet zelf hoef uit te nodigen, maar dat ik dan gewoon uitgenodigd word ;-).
Om twee uur dook ik moe, maar zeer gelukkig en voldaan mijn bed in. 27 september 2015 was een mooie dag. Eentje die zeker in de top 10 van ‘mooiste dagen uit mijn leven tot nu toe’ behoort. En dat is niet in de laatste plaats dankzij jullie. Door jullie voelde ik me zondag echt een beetje bijzonder. Dat ben ik natuurlijk niet, ik bedoel, met mij waren er 39.999 anderen die ook de marathon liepen afgelopen zondag. Het lopen van een marathon maakt je niet exceptioneel. Maar al jullie lieve berichtjes en vooral de dingen die jullie stuurden toen ik aan het lopen was. Zoveel mensen volgden mijn race. Alsof het (voor mij) echt een belangrijke sportwedstrijd was. Een topatlete als Dafne Schippers zal ik nooit worden, maar afgelopen zondag kreeg ik wel een heel (heel) klein beetje het gevoel hoe het is als er mensen met je wedstrijd meeleven. Dankjewel daarvoor.
Liefs,
Annemerel
Ontzettend leuk om te lezen hoe je de marathon hebt ervaren! En nogmaals gefeliciteerd met die waanzinnige tijd! Dat cadeautje van Tiffany’s heb je dubbel & dwars verdiend :)
Wauw, wat een verhaal! Kippenvel heb ik ervan. Wat een top-prestatie heb je geleverd zeg. Súpergoed :D Geniet ervan!
Whaaa zo cool. Je bent een heldin!
Wat een super mooi verslag. Ik vind het echt ongelooflijk hoe jij als een speer ging! Als een speer! Geen pijn, geen terugval NIKS!
Ontzettend gaaf dat je dit zo hebt mogen ervaren. Je hebt er hard voor gewerkt, je hebt geleerd van je “fouten” van de vorige marathon. You did it!
Ik vond het heel gaaf om jou te volgen en ik hoop dat er meer marathons zullen volgen.
Ik was één van de personen die dacht dat je véééél harder kon dan die 3.50, maar ik weet ook hoe vervelend het kan voelen als mensen hun verwachtingen over jouw race gaan u itspreken en je daar alleen maar zenuwachtig van wordt. Maar je hebt het gewoon geflikt!
Ik kreeg echt kippenvel bij het lezen van dit verhaal en het zorgt ervoor dat mijn eigen pre-race jitters even plaatsmaakten voor gewoon héél veel zin, want over 2 weken mag ik zelf in Eindhoven. Ik hoop dat het net zo voorspoedig gaat als bij jou! Succes met het herstel, daar heeft die burger vast bij geholpen!
Kippenvel!!!! ZO knap
Ik vind het zo knap van je! En wat fijn dat je zo lekker gelopen hebt! Ik heb je op de voet gevolgd via de app (wat een top app trouwens, kunnen Nederlandse organisaties nog wat van leren :P)
Wauw wat heb je het goed gedaan! Ondanks dat ik je alleen ken van je blog ben ik toch een soort van trots op je! En dat moet je zelf natuurlijk ook zijn! Wat een prestatie!
Kippenvel!! Zat zo uit te kijken naar dit verslag! Echt heel knap Annemerel! Wat een inspiratie ben je
Gefeliciteerd met deze fantastische tijd en prestatie!
Je inspireert me. Maakt me enthousiast en geeft me energie om ook overal alles uit te halen wat erin zit.
Dankjewel daarvoor :)
Gefeliciteerd! Ik vind een marathon lopen sowieso al een klein wonder, maar ZO snel, echt fantastisch. Ik moest wel als een 4-jarige giechelen om je wildplas-slurfjes maar je hebt groot gelijk, als mannen het kunnen, waarom wij dan niet :).
Hier wachtte ik op, zo leuk om te lezen! Ik word helemaal geinspireerd door je verhaal, zo knap gedaan!
Wat ik alleen wel mis in je verhaal: Hoe was het om in Berlijn te lopen? Wat vond je van de route, heb je veel van de sights meegekregen, enz.? :)
Wauw, kippenvel bij het lezen van dit verhaal. Wat een prestatie Annemerel, dat fijne gevoel van trots moet je zien te behouden!
Ik was zo blij voor je! Mijn vriend snapte dat niet helemaal. Wat ga je doen nu je voor Bosten de gekwalificeerde tijd heb gelopen?
Kippenvel, wat heb je dit mooi geschreven! En wat een prestatie!
Kippenvel en tranen in mijn ogen. Wat mooi, wat een verhaal. En ook hier iemand die in spanning op het puntje van mijn stoel mee keek. Gefeliciteerd, je hebt het geweldig gedaan!
Gaaf om nu ook je verslag te lezen. Gefeliciteerd met deze TOP-tijd en -prestatie! Wauw!
Eindelijk het bericht waar ik al de hele ochtend op wacht. Ik wacht hier al op sinds zondag, maar dat ter zijde. Ik blijf het een geweldige prestatie vinden! Ik keek ieder half uur, ziek op de bank, me ogen uit toen ik je doorkomst tijden zag. En toen zag ik je finish tijd, jeetje wat een mooie prestatie.
Super cool verhaal en zo ontzettend leuk om te lezen. Je mag er nog wel een keer over schrijven van mij! En langer! haha. Fijn dat je er zelf ook zo van geniet :)
Kippenvel! overal, wauw wat een held ben je
Wat een toptijd en een topprestatie!!! Geniet er van, je hebt die marathon echt geknald :D
Ik hou helemaal niet van hardlopen, maar ik vond dit ontzettend leuk om te lezen! En wat een prestatie!
WAUW, ongelofelijk. Onder de 3u30min is echt ongelofelijk goed! En of je je even bijzonder mag voelen. Zo ontzettend terecht! Geniet van je prestatie!
God, dit werkt aanstekelijk! Heb al paar weken last van mijn knie, maar als ik weer ga lopen ga ik ook zeker weer trainen! Krijg er zin in!!
Super goed!
Ik vond het echt leuk om je verhaal te lezen!
Je mag trots op jezelf zijn en dat zijn wij ook allemaal!
Congratz met je super goeie tijd :)
Wat een heerlijk verhaal. Super knap gedaan meis! Je kan trots zijn op jezelf. Je hebt het weer geflikt, en hoe. Met een prachtige PR. Gefeliciteerd!
Wauw, wat heerlijk! Nogmaals gefeliciteerd en geniet lekker na!
Zat al sinds zondag hierop te wachten en was het wachten waard: Zo goed gedaan van je!
Kippenvel, all over. Wauw Annemerel! Wat een prestatie. Nogmaals gefeliciteerd!
Wat goed :) gefeliciteerd!
Zooo knap dat het zo goed ging, echt bizar dat het gewoon niet ‘zwaar’ werd en dat je niet zoiets had van ‘ik wil niet meer’. Blijkbaar heb je gewoon écht heel goed getraind… Wauw. Superveel respect, die medaille heb je echt verdiend (hij zit trouwens wel echt een keer of tien om je nek heen? Haha). Kan me inderdaad ook voorstellen dat je aan de ene kant al heel blij bent dat je onder de 3.35 loopt maar nouja, dan kan het inderdaad ook gewoon nóg sneller ook al had je het niet verwacht, haha. Wordt nog lastig om je PR nu ooit te verbreken (of niet natuurlijk). Geniet nog even na!
Auteur
Haha dat zijn slingers ;-)
Wat leuk geschreven. En wauw ik vind het nog steeds zo knap!
Wat een heerlijk verslag! Kan ook niet anders na zo’n topwedstrijd :)
Wauw, echt ontzettend gaaf hoe je dit omschreven hebt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de hardloop artikelen altijd oversla. Ik lees echt alles, maar aangezien ik zelf niet zo heel sporty ben, sloeg ik deze over. Vandaag las ik dus voor het eerst echt een artikel, en het beviel goed. Ik had het ook moeten weten natuurlijk! ;-)
Met kippenvel zit ik je verhaal te lezen! Je bent echt een enorme inspiratie voor me. Ik heb nu ook weer super veel zin om een marathon te lopen :)
Ohhh, wat een verhaal! Zo goed! Top!
Echt een fantastische presentatie!!
Heb zelf niets met hardlopen, maar vind het heerlijk om al jouw verhalen te lezen. Super inspirerend!!
Wauw, echt geen woorden voor. Wat een geweldige prestatie zeg! Aanstaande zondag ga ik de 5 km lopen, wat vergeleken met dit niks voorstelt haha. Ik hoop ooooit ook nog eens de marathon te lopen. Echt heel inspirerend!
Wat een HELD ben jij. Lijkt me heeeelijk zonder pijntjes te lopen, heb daar helaas m’n marathons ook last van gehad. Super prestatie!!
Wat heerlijk om te lezen! Een topprestatie, dus al die reacties en meeleven zijn meer dan terecht. Echt zo fijn voor je dat je voorbereiding vruchten heeft af geworpen en alle puzzelstukjes op hun plek vielen! Als het goed zit in het hoofd is de mens dus in staat tot zulke ongekende prestaties. Wow gewoon je runners high hebben tijdens een wedstrijd, dat is wel echt ultiem. Al schrijf je er nog meerdere weken over, ik lees het allemaal :) kom maar op!
Wat een super goede tijd! Je mag echt heel trots op jezelf zijn
Zo leuk om nu het volledige verhaal te lezen! Nogmaals heel erg gefeliciteerd met je fantastische tijd. Echt, door jou wil ik zo graag ook een keer een marathon lopen. Waarschijnlijk zou mijn tijd dik in de vier uur zijn (of langer) maar het lijkt me toch wel een mooi doel. Ooit in mijn leven… ;)
Kippenvel! Ik heb je niet helemaal gevolgd naar Berlijn, af en toe nam ik ’s een kijkje hoe het met je trainingen ging en ook de app heb ik niet gedownload. Maar ik weet wel dat dit een waanzinnig sterke prestatie is en je super trots op jezelf mag zijn. Je bent een harde werker, zowel met je blog / metro / dutch cowboys als je trainingen de afgelopen jaar. En ik heb het idee dat je weer wat geleerd hebt op de weg naar Berlijn en ben er van overtuigd dat er nog heel veel meer in jou zit en ben zó benieuwd wanneer en hoe dat er uit gaat komen.
Chapeau Annemerel, chapeau!
Wauw, wat een top stuk en een top prestatie!
Wauw! Kippenvel!
Super leuk om te lezen!
Heb je verhaal met een enorme lach op m’n gezicht gelezen. Kreeg er spontaan kippenvel van. Je hebt het werkelijk waar fantastisch gedaan en deze dag zal je nooit meer vergeten. Niemand kan je dit nog afpakken! Ben echt trots op je
Wauw, wauw, wat.. Wat heb je een heerlijke marathon gelopen. Gelukkig is alles goed gegaan en is het gewoon geweldig goed gegaan!
Annemerel, je bent echt mijn heldin!
Wat een fantastische prestatie, knap gedaan!
Wauw! Heerlijk om te lezen en wat een top prestatie!! Geniet lekker na!
Wauw wat een top prestatie! Je bent als een speer gegaan.
Live Annemerel toch :) Knuffels :)
Zo trots op je!!
Wauw super goed gedaan! Je mag echt trots zijn op jezelf!!
Wat een heerlijk stuk. Ik heb het met kippenvel gelezen! Het laatste stuk vind ik ook echt mooi. Je hebt zoveel mensen die de dag er naartoe hebben gevolgd dat die wedstrijd idd iets was waar ik ook naar uitkeek. Je bent een topper!
Met tranen in m’n ogen je stuk gelezen. Wat ben jij een topper!
Superleuk verslag. Ga het opslaan voor als ik nog eens positieve energie wil tanken :).
Waw, wat een verhaal, wat een prestatie!!
Ik kreeg de tranen in mijn ogen van vreugde toen ik dit las.
Zo goed gedaan Annemerel!!
WAUW
Zooo leuk om te lezen, je hebt het echt fantastisch gedaan!!
Wauw, waat een super tijd!! Zou je misschien ook inzicht willen geven in je trainingsschema?
ik ben van plan zelf komend jaar ook een marathon te gaan lopen en ben daarom benieuwd hoe je je voor hebt bereid?
Zo leuk om je blok te lezen!
Echt geweldig dit, wat een prestatie! Gefeliciteerd!
En Running Junkies <3
Proficiat Annemerel! Ik heb dit stuk met een big smile gelezen.
Je bent een topper, wat een prestatie!!!
Dankzij jouw verhalen heb ik ook de droom om ooit een marathon te lopen en als ik nu dit verslag lees liever vandaag dan morgen. Gewoon wauw Annemerel! En wat een megaprestatie!
Ik heb er maar 1 woord voor: TOP-PRESTATIE! Gefeliciteerd!
Wauw, echt wat een super tijd! En dat zonder pijn te hebben of verzuurd te raken… Ik loop zelf ook, maar 10k is voor mij genoeg. Een marathon is voorlopig nog een droom :-) Super goed deze prestatie, daar mag je echt trots op zijn!
Wat heb je het mooi geschreven! Ik ben zo blij voor je dat het zo goed ging! En ik moest wel even lachen bij het stukje over de Italiaanse man, haha ;)
Totaal herkenbaar gevoel, hoe je Berlijn beschrijft. Ik heb ook een dik vet pr gelopen en heb geen moment afgezien. Waar ik Rotterdam 1000 doden stierf in het Kralingse bos, heb ik hier alleen maar genoten. Vorig jaar was Berlijn m’n eerste hele en ik dacht dat het niet mooier kon. Dat was wel mogelijk. Mede ook door de steun en de onvoorstelbare hoeveelheid berichten irl en op social media. Al die mensen die me volgden via de app, m’n complete team collega’s (ik werd dinsdag gehuldigd voor de hele organisatie tijdens een bijeenkomst alsof ik olympisch kampioen was) en de trots van een huilende trainer aan de finish: by far m’n mooiste loopervaring ooit… Ik zit nu nog steeds op m’n roze wolk, ondanks dat jk alweer helemaal in het ritme van kinderen, werk en huishouden zit. Vanavond inschrijven voor Rotterdam (revanche voor het afzien daar) en ik ga weer loten voor Berlijn.
Je hebt een GEWELDIGE prestatie geleverd en ik kon je blog zelf geschreven hebben qua beleving en emotie. Trots op ons!