DIARY: #20

De diary’s zijn terug! Moest weer even wennen aan het foto’s maken (lees: er is vrij weinig) maar he, alle begin is moeilijk.

Maandag, ik ben mijn video aan het editen en kom er achter dat ik al heel lang geen dagboek gemaakt heb voor mijn blog. Daar ga ik verandering in brengen. En wel meteen. De eerste foto is gemaakt.

Sinds ik mijn nieuwe appartement heb heb ik al meer op de bank gezeten dan dat ik in de drie jaar in mijn oude studio gedaan heb. Ik ben maandag in zo’n luie status dat ik het liefst de hele dag op de bank zou hangen. Maar er is natuurlijk ook wel iets van werk aan de winkel. Dat boek schrijft zichzelf helaas (nog steeds) niet.

Dinsdag loop ik ’s ochtends een regenachtige tien kilometer op ‘marathontempo’ dat tempo voor de marathon is denk ik iets te ambitieus (5’00) maar hé, we kunnen het allicht in de training proberen tien kilometer vol te houden. Dat ging aardig. Het maken van een foto voor Instagram verliep minder vlekkeloos. Eerst had ik de camera de verkeerde kant op staan, daarna zat ik er bij als een ongeïnspireerde zoutzak. Je hebt deze foto’s dus ook niet op Instagram terug kunnen vinden.

Ik kreeg afgelopen week zoveel energie en ambitie door het kijken naar de WK Atletiek. Dat had ik vorig jaar tijdens de Olympische Spelen ook. Een paar jaar geleden keek ik eigenlijk vrij weinig naar sport, ik zei altijd, ik ga liever zelf sporten. Maar de afgelopen jaren krijg ik steeds meer door hoe motiverend het kijken naar atleten als Dafne, Susan en Sifan is. Misschien helpt het ook wel mee dat een paar jaar geleden er geen Dafne, Susan en Sifan waren.

Het inspireerde me in ieder geval genoeg om samen met Roos (op de fiets) een intervaltraining te doen. 10x 1000. Het was zwaar en ik heb gevloekt (vooral op Roos), maar toen ik eenmaal klaar was voelde ik me onoverwinnelijk. En OK. Een beetje dood.

Donderdag avond besteedde ik de hele avond met het editen van mijn hardloopvideo. Dit shot heeft het helaas net niet gehaald. Wauw, wat ben ik hier een partij knap. Dit was na de bloedverziekend hete halve marathon op Curaçao waar het ook nog eens super vochtig was.

Dit soort meldingen krijg ik dus de hele dag door van CNN. Ik krijg er eerlijk gezegd een beetje buikpijn van. Correct me if I’m wrong, maar dit voelt toch gewoon als een koude oorlog? Laten we alsjeblieft hopen dat ‘ie koud blijft trouwens.

Toen ik mijn video vrijdagochtend net vijf minuten online had staan waren er zeven duimpjes omhoog en vijf naar beneden. Zitten er dan echt mensen te wachten op mijn video zodat ze zo snel mogelijk een duimpje naar beneden kunnen geven? Ik vind het bijzonder.

Maar ik laat me er niet door uit het veld slaan. Inmiddels heeft de video al meer duimpjes omhoog dan mijn Boston Marathon video (en dat was de vorige recordhouder).

Zaterdagochtend ik ben moed aan het verzamelen om naar buiten te gaan om hard te lopen. Het gaat niet vanzelf. Het lopen uiteindelijk ook niet trouwens. Ik heb nog steeds vermoeide benen van mijn intensieve intervaltraining van afgelopen donderdag. Misschien had ik beter een dagje meer rust kunnen nemen. Maar hé, dat is achteraf gepraat.

De rest van de zaterdag spendeer ik voor het grootste gedeelte in bed. Ik bedoel, rust is ook belangrijk. Ik heb ’s middags een paar uur geslapen en mijn video geëdit. Helaas was hij na het uploaden van de aardbodem verdwenen. Wat bleek? Ik mocht geen beelden van de WK Atletiek gebruiken van de IAAF. Terwijl ik van een afstandje mijn MacBook gefilmd had. Raar. Anyway, toen ik eenmaal het probleem gevonden had kon ik het oplossen en kon mijn video uiteindelijk toch nog online. Drie uur te laat.

Ik was mijn hardloopfoto’s aan het bekijken op mijn iPhone en kwam deze foto uit Chicago tegen. Soms heb je van die momenten dat je echt denkt… wauw, dit heb ik meegemaakt, hier was ik, hoe bijzonder. Meestal heb ik die momenten pas achteraf. Nu dus. Ik had pijnlijke benen tijdens het hardlopen doordat ik zoveel gesprongen had voor het maken van deze foto, maar ik vind het het bijna waard want als ik deze foto zie denk ik… JA!

Ik sloot de week af bij mijn ouders in de achtertuin, waar we tonijn van de barbecue aten en een heerlijke zelfgemaakte caesar salade aten. Na al mijn geklaag over het feit dat het al weken zulk blegh-weer is, kwam de zon spontaan tevoorschijn. Klagen helpt dus. Goed om te weten.

FIJNE WEEK!

Liefs,
Annemerel