Hoewel ik verwacht dat ik in één stuk door kan slapen – ik ben immers bijna 24 uur wakker geweest en heb een goede, maar toch vermoeiende, reis achter de rug – word ik woensdagnacht vrijwel ieder uur wakker en iedere keer heb ik het gevoel dat het tijd is om op te staan. Geen probleem, want iedere keer als ik wakker word besef ik opnieuw dat ik in New York ben. NEW YORK. Als ik om 7.00u wakker word besluit ik mijn benen uit bed te slingeren en mijn dag te beginnen.
Woensdagochtend 7.00u.. Ik wil nog even slapen, alvast in het New Yorkse ritme komen, maar ik ben te excited. Ook al vertrek ik pas om half twee, ik ben maar met één ding bezig; de reis naar New York. Nog niet eens met het daadwerkelijk in New York zijn, laat staan met de marathon.. Ik denk alleen maar aan die reis. Nooit eerder zat ik ruim zeven uur in een vliegtuig. Mijn verste bestemming tot vorige week was Griekenland. Ben ik zenuwachtig? Mwah, zo zou ik het niet willen noemen, dat klinkt zo negatief.. Maar uh, ik voel wel een gezonde spanning in mijn lijf.
Op 23 september schreef ik over mijn New York Wishlist en dat ik daar één ding van mocht kopen. Ik heb me eraan gehouden, ik heb slechts één ding van de wensenlijst gekocht. Dat ik ook een aantal andere dingen gekocht heb terzijde.. (overigens wel bijna allemaal dingen waar ik ook daadwerkelijk iets aan heb, zoals een legging en een shirt met lange mouwen die ik gelijk droeg tijdens de marathon, omdat het net iets kouder was dan ze van te voren voorspeld hadden). Goed, waar ik naartoe wil.. jullie hebben het vast al lang door want jullie hebben ook ogen en de foto boven deze blog natuurlijk al lang gezien. Ik wil het graag hebben over het item van mijn wishlist dat ik wel gekocht heb. Het kettinkje van Tiffany’s.
Dankjewel New York Road Runners voor de fantastische organisatie van dit fantastische evenement. Ik heb nog nooit een wedstrijd gelopen die zo goed georganiseerd was. Ik heb veel moeten wachten, maar ik heb nog nooit tijdens een wedstrijd zo lekker door kunnen lopen zonder over andere renners te struikelen.
Dankjewel New York, wat een publiek, wat een route, wat een energie. Het was dan misschien niet de makkelijkste route, het was wel de mooiste. Wauw.
