DIARY: #12

Blessureleed, ijsbaden, maar een heel mooi weekend. Dat is denk ik de beste en kortste omschrijving die ik van afgelopen week kan maken. Voor de overige 843 woorden die ik aan week 12 van 2019 vuilmaakte lees je verder…

De maandag begon mooi en productief, ik schreef mijn diary blog, editte mijn vlog en toen… had ik ineens vijf pushberichten van de NOS over een aanslag in Utrecht. Als er zoveel pushberichten van de NOS binnenkomen en het is geen Olympische Spelen, Het Nederlands elftal speelt niet en het is geen verkiezingsdag, dan is dat nooit een goed teken. Rillingen over mijn lichaam bij het volgen van de berichten.

Raar om meteen zo vrolijk door te gaan met de orde van de dag. Maar er waren deze week gelukkig wel dingen die mij een stuk vrolijker stemde, zoals blauwe luchten en bomen in bloei.

Ook hoog op de ‘hier word ik blij van ranglijst’ was de verrassing dat mijn zusje bij mijn ouders was op het moment dat ik ook toevallig langskwam op dinsdagavond. Roos masseerde mijn rug en knapte mijn gezicht op met een drie-kwartier-in-beslag-nemend make-upje en ondertussen werd er zoals gewoonlijk veel gelachen.

Zaterdag zou ik eigenlijk de halve marathon lopen in Naaldwijk, maar omdat ik al zo lang last heb van mijn hamstring besloot ik over te stappen naar de 10 kilometer en deze gewoon rustig te lopen. Ook besloot ik over te gaan op een rigoureus plan van aanpak om die blessure nu gewoon echt een keer de laan uit te sturen. Dat betekende twee losmaaksessies bij de fysio en vier ijsbaden. De eerste keer was dit best wel een beetje heftig, maar geloof me… het went. En het leek te helpen, dat hielp natuurlijk ook wel bij het ‘doorstaan’.

Donderdag begon de ochtend zoals die doordeweeks eigenlijk altijd begint… met wraps, avocado, scrambled eggs, koffie en sinds kort ook… een groene smoothie met spinazie, banaan en een vruchtensapje.

En nog meer koffie.

Ik liep een rustige 8,5 kilometer door de duinen. Mijn hamstring voelde al beter dan twee dagen eerder en dat stemt me positief.

Tussendemiddag maakte ik voor mezelf een snelle pasta met paddenstoelen en een saus met truffel en pesto. Zo lekker.

Ik lag ook weer op de pijnbank bij mijn fysio. Letterlijk pijnbank, het been dat gemasseerd wordt telt inmiddels 8 blauwe plekken door de massages. Iedereen die denkt dat massages synoniem staat voor ontspannen, geloof me… it’s not always fun and games.

Na de fysio reed ik door naar Amsterdam voor een evenement ter gelegenheid van de nieuwe sportcollectie van Tommy Hilfiger. Samen met Francien (GirlsLove2Run, R.I.P.) sloeg ik me door een pittige HIIT. Maar anders dan een jaar geleden, toen Francien en ik meestal dit sportlesjes van de zijkant aanschouwden, ging het dit keer eigenlijk best wel goed. Het was een evenement gericht op fashion influencers en normaal zijn we op evenementen omringt door sportieve meiden die veel fitter zijn dan wij. Tel daar bij op dat we allebei ook een stuk fitter zijn dan een jaar geleden en je begrijpt… dit was een openbaring voor ons.

Vrijdag was de dag voor de Ruitenburgloop in Naaldwijk. Normaal gesproken ben ik de dag voor een wedstrijd zo zenuwachtig dat ik niks uit mijn handen krijg, maar omdat ik nu geen ambities heb om een persoonlijk record te lopen voel ik me mega relaxt. Tussen de ‘bedrijven’ door vlecht ik mijn haren om alvast te oefenen voor wedstrijddag. Dat was een dom idee, want de volgende dag waren mijn armen nog zo moe van het vlechten dat het totaal niet lukte (en misschien was ik toen toch wel een beetje zenuwachtig waardoor het niet zo lukte).

’s Avonds was het pastaparty. Omdat ik graag pesto met truffel eet en Tuur geen truffel lust, maakten we twee verschillende pasta’s. Je ziet wel wie hier de meeste koolhydraten verzamelt.

De zaterdag begint met pannenkoeken met Nutella.

En die Nutella pannenkoeken brengen mij vier uur later naar de derde plek tijdens de 10 kilometer. Het mooiste, mijn hamstring voel ik tijdens het lopen amper.

Omdat we natuurlijk graag willen dat deze blessure op zijn retour blijft, nemen we ook na de wedstrijd een ijsbad.

Het was zo’n leuke dag in Naaldwijk. Ruim zes uur rondgelopen, aangemoedigd en gejuicht voor teamgenoten en dan zelf voor het eerst in tijden weer lekker lopen. Soms vraag je je misschien af waar je het allemaal voor doet (vooral buitenstaanders vragen zich dat vaak bij mij af), maar geloof me… dit soort dagen, dat is waar je het voor doet.

Het werkte zo motiverend dat ik zondagochtend alweer om elf uur in het krachthonk stond. Met mijn opgezwollen PMS-buik. Maar hé, daar hebben we allemaal (of in ieder geval een groot gedeelte van de vrouwelijke wereldbevolking) last van, toch?

Dit was een mooi moment. Eindelijk is mijn favoriete ijssalon in Nederland weer geopend en laat die ijssalon nou net bij ons om de hoek in Monster zitten. Heerlijke zondagmiddag met ijs, zon en left-over afhaalchinees. Na een ochtend in het krachthonk is dit wel weer iets dat het netjes in balans brengt.

Het was een fijne week, ondanks het tragische begin. Komend weekend staat er weer een wedstrijd op het programma, dit keer de 12 kilometer tijdens de Zandvoort Circuit Run die ik samen met ODLO ga lopen. Hopelijk ben ik tegen die tijd écht van mijn blessure af en kan ik weer lekker lopen. Ook hoop ik op veel zon en nog meer ijsjes, wie is er met mij?

Liefs,
Annemerel