Ik kan niet stoppen met het lezen en van verhalen over de Boston Marathon 2018. De barbaarse omstandigheden (kou, wind en onophoudelijke regen) zorgden ervoor dat een groot deel van de uit Ethiopië en Kenia afkomstige elite lopers moesten uitstappen. Het zorgde er ook voor dat grote namen zoals Shalane Flanagan en Molly Huddle genoegen moesten nemen met tijden die ze nooit eerder in hun professionele carrière liepen. Toch waren er een aantal atleten die juist wel voor deze omstandigheden gemaakt leken te zijn, ook zij liepen langzamere tijden dan ze aanvankelijk voor ogen hadden, maar ze liepen alsnog sneller dan een groot gedeelte van de elite lopers.
Sowieso bleek het een goed idee om een beetje extra vet op je botten te hebben, veel atleten die minder presteerden hadden last van hypothermie en dat waren nou juist de atleten met de (ogenschijnlijk) dunste vetlaag. Het typische beeld van de snelste marathonlopers is toch best wel afgetraind. Ik wilde eigenlijk uitgemergeld zeggen, maar dat klinkt onaardig en zo bedoel ik het absoluut niet. De lopers die nu hoge ogen gooide waren lopers die er ‘normaal’ uit zagen. Natuurlijk met mooie gespierde benen en zonder ‘buikje’. Maar ze zagen eruit zoals ik me voor zou kunnen stellen dat ik er ook uit zou kunnen zien met een beetje meer krachttraining voor mijn bovenbenen. Maar het is niet alleen dat de lichamen van deze atleten er uit zien als iets dat geen ver-van-mijn-bed show is; het is de manier waarop ze hun sport beoefenen: een groot aantal loopt namelijk ‘gewoon’ naast hun full-time baan.
Sarah Sellers (2:44:04, tweede vrouw)
Sarah is een 26-jarige full-time operatie verpleegster uit Arizona, ze is getrouwd met een resident orthopedisch chirurg uit hetzelfde ziekenhuis (dit zou een verhaallijn uit Grey’s Anatomy kunnen zijn). Sarah won een aantal 5 en 10 kilometer wedstrijden voor haar universiteit, maar raakte toen geblesseerd en begon eigenlijk pas twee jaar geleden weer met hardlopen. Ze kwalificeerde zich met een tijd van 2:44:14 voor Boston (mega snel natuurlijk) en deed de afgelopen maanden al haar trainingen of om vier uur ’s ochtends of om zeven uur ’s avonds, voor of na haar shifts van 10 uur in het ziekenhuis. WOW.
Krista Duchene (2:44:20, derde vrouw)
De uit Canada afkomstige Krista (41) hoopte dat ze in de top drie bij de masters zou eindigen. Ze werd derde in het ‘gewone’ veld. Krista is getrouwd en moeder van drie kinderen. Ze is diëtist van beroep, maar is toch niet helemaal nieuw in dit ‘elite wereldje’, in 2016 liep ze tijdens de Olympische Spelen in Rio. Maar de hitte van Rio bleek een stuk minder match dan de weersomstandigheden in Boston van afgelopen maandag.
Rachel Hyland (2:44:29, vierde vrouw)
Vierde werd de 31-jarige lerares Spaans Rachel Hyland, ze woont in de omgeving van Boston en kent de elementen dus. Ik heb verder niet veel over haar kunnen vinden, maar vierde vrouw (slechts 25 seconden achter Sarah) naast een full-time baan als docent is natuurlijk mega knap.
Jessica Chichester (2:45:23, vijfde vrouw)
Een beetje sneu verhaal vind ik het verhaal van Jessica Chichester. De 31-jarige verpleegster uit upstate New York startte in de tweede wave, dus niet met de elite. Op brutotijd is ze dus niet vijfde, maar haar chip laat zien dat ze qua nettotijd toch echt de op vier na snelste was. Maar volgens het reglement van de B.A.A. (Boston Athletics Association) kan ze niet ‘erkent’ worden en dus gaat ook de 15.000 dollar aan prijzengeld aan haar neus voorbij.
Katherine Beiers (7:50:00, een van de laatste atleten)
Je denkt misschien, Annemerel, wat doet deze vrouw met haar tijd van bijna acht uur in dit rijtje? Ik heb een goede reden, geloof me. Katherine is namelijk 85(!!!) en liep gehuld in een vuilniszak tegen de wind en regen de 42,195 kilometer van Hopkington naar Boston. Vorig jaar liep ze ook, toen was ze de oudste deelnemer en klokte ze een tijd van 6:04:07. Lees hier meer over Katherine (inclusief foto’s, geloof me, die wil je zien… ik kan ze helaas niet plaatsen in verband met copyright).
Yuki Kawauchi (2:15:58, eerste man)
Ook een onwaarschijnlijk verhaal, de 28-jarige uit Japan afkomstige Yuki won de mannenrace. Yuki heeft al 79 (!) marathons onder de 2.20 gefinisht, waarvan 25 onder de 2:12. Waar de meeste professioneel atleten er voor kiezen om slechts een marathon in het voorjaar en een in het najaar te lopen, loopt Yuki ze om de paar weken. Hij heeft dit jaar al vier marathon gelopen en heeft ze alle vier gewonnen. In het dagelijks leven is Yuki ambtenaar en hij zat woensdag gewoon weer op kantoor in Japan. Hij heeft geen sponsors omdat hij dat volgens de regelgeving van de Japanse overheid geen inkomsten mag hebben uit andere banen, het prijzengeld van 150.000 dollar dat hij in Boston won kan hij gelukkig wel aannemen. Dit is niet het enige dat Kawauchi bijzonder maakt. Als opwarmer voor de Boston Marathon liep hij in Japan een halve marathon in een driedelig panda pak (hij liep de halve marathon in 1 uur en 10 minuten). Yuki is een prachtig verhaal.
Desiree Linden (2:39:55, eerste vrouw)
OK. Toch ook nog even een momentje voor deze professioneel atleet Desiree Linden. Deze Amerikaanse liep al vaak in Boston en was dus goed bekend met het parcours. Na tien kilometer voelde ze dat het niet ‘haar dag’ was en dit vertelde ze ook tegen haar landgenoot Shalane Flanagan. Ze zei “Ik denk niet dat ik de marathon uit ga lopen, dit is niet mijn dag, als ik je ergens kan helpen, laat het me weten’. Shalane maakte hier gebruik van toen ze naar het toilet moest (om te plassen, door de regen transpireerde ze minder en daarnaast liepen ze ook een stuk langzamer dan normaal, wat voor een volle blaas zorgde). Desiree hielp Shalane na deze toilet-stop weer terug naar de groep. Toen Des er achter kwam dat eigenlijk iedereen zich zo rot voelde als dat zij zich voelde besloot ze er toch maar voor te gaan, ze kwam uiteindelijk als eerste over de finish, met ruim vier minuten verschil met de nummer twee.
Ik vind dit prachtige verhalen, verhalen die me motiveren, die me doen geloven dat ook ‘normale’ mensen bijzondere prestaties neer kunnen zetten.
Liefs,
Annemerel
Echt een goede blog! Heel leuk om te lezen!
Zeer inspirerend!
Boston Strong, wat een prachtvrouwen ! Don’t dream your life, live your dream …
Bijzondere verhalen zo om te lezen!
Ik vond dit een hele leuke blog om te lezen. Ontzettend inspirerend!
Heel inspirerend om deze verhalen te lezen! Dankjewel Annemerel voor deze blog!
hele fijne samenvatting!! het was zo vreselijk koud die dag!!