DIARY: Niet mijn beste week

Afgelopen week was niet mijn beste week sinds de geboorte van Philippa. Ik had wat fysieke malaise waardoor ik precies niets heb kunnen doen van wat er op mijn to-do-lijst stond, terwijl ik in mijn diary van vorige week nog schreef dat ik zoveel wilde gaan doen afgelopen week. Ik kan niet anders dan incasseren, accepteren en mezelf de rust gunnen die mijn lichaam blijkbaar hard nodig had.

Het begon allemaal maandagochtend. Mijn moeder ‘meldde zich ziek’ dus ik was van plan om lekker thuis aan de slag te gaan en Philippa zo goed mogelijk te vermaken tussendoor. Ze had er eerst niet zo’n zin in, maar de wipstoel bleek een succes, ze viel heerlijk in slaap. Het is me zelfs gelukt om haar heel voorzichtig uit het stoeltje te halen en in haar eigen bedje te leggen.

Het was alleen niet van korte duur, haha.

Het ging ‘mis’ ergens maandag rond het middaguur. Ik kreeg uit het niets last van mijn kies en de pijn ging echt van 0 naar 100 binnen enkele uren. Ik dacht meteen terug aan alle wortelkanaalbehandelingen die ik gehad heb en dacht OH SHIT. Daar had ik niet zo’n zin in. Maar die pijn was ook niet echt prettig. Dinsdagochtend om negen uur meteen de tandarts gebeld en gelukkig kon ik om kwart voor twaalf al terecht.

Gelukkig was er niets met de wortelpunten van mijn kies aan de hand, ik had ‘gewoon’ een gebroken vulling. Dat had ik al wel gezien, ik had me alleen niet voor kunnen stellen dat zo’n klein breukje zo’n impact zou kunnen hebben. Een half uur later stond ik weer buiten.

Door alle stress van de kies had ik inmiddels migraine ontwikkeld en de rest van de dinsdag spendeerde ik dan ook samen met Philippa en een migrainepil in bed. Die migrainepillen zijn normaal life savers, nu slik ik ze liever niet omdat ik dan mijn melk 24 uur lang moet weggooien. Gelukkig heb ik een voorraadje melk, want nu kon ik niet anders.

Woensdag werd ik wakker met buikpijn en was ik misselijk, daarnaast voelde iedere vezel in mijn lichaam drie keer zwaarder dan normaal. De thermometer bevestigde mijn vermoeden, koorts. Woensdag besefte ik dat ziek zijn de komende jaren nooit meer hetzelfde zal zijn. Je kunt als moeder eigenlijk niet ziek zijn, niet als je kindje thuis is en je man aan het werk. Philippa had woensdag ook niet echt haar beste dag en dat vond ik af en toe best zwaar. Haar tevreden houden en tegelijkertijd zelf herstellen was een uitdaging. Zoveel respect voor mannen en vrouwen die hun kind alleen opvoeden, als ik ook de nacht in mijn eentje had moeten doen weet ik niet of ik het had kunnen navertellen (lichtelijk overdreven natuurlijk, maar ik meen het wel… heel dankbaar dat Tuur het aan het eind van de middag van me over kon nemen).

Maar kijk dat lieve hoofdje nou, daar wil je toch ook eigenlijk gewoon alles van doen.

Donderdag leefde ik op kaakjes en Philippa had er zoveel interesse in dat ik dacht, OK, hier heb je er eentje. Ze begon er meteen wild aan te sabbelen. Het koekje toch maar weer afgepakt, misschien toch niet het beste voedsel voor een baby van amper vijf maanden. Zag wel dat ze koekjes hebben voor baby’s vanaf zes maanden, heeft iemand daar ervaring mee?

Vrijdag was de koorts gelukkig weer wat gezakt en voelde ik me steeds iets fitter worden. Zo fit zelfs dat ik wel weer zin had in ‘echt’ eten. Het werd sushi. We bestellen tegenwoordig iedere week wel een keertje sushi en de sushi met zalm is mijn favoriet. Ik heb het gevoel dat ik wat in te halen heb na de negen maanden van afgelopen jaar.

Deze week eindelijk een babyfoon besteld. Ze lag eerst eigenlijk altijd in de kamer bij ons te slapen, toen had ik niet het gevoel een babyfoon nodig te hebben, maar nu waar haar overdag in haar eigen kamertje laten slapen is het toch wel handig. Na uitgebreid onderzoek ben ik gegaan voor de Motorola Comfort Connect 85. Tot nu toe zijn we er erg blij mee, maar we hebben hem nog geen 48 uur dus een uitgebreide review kan ik je niet geven. Bereik lijkt in ons huis (100m2) goed, geluid is goed, beeldkwaliteit prima en fijn dat je de camera kunt bedienen met de monitor.

Zondag dacht ik dat ik wel weer klaar was voor een amandelcroissant van de Franse bakker. Ik dacht, laat ik eens kijken hoe dat er nu van binnen uit ziet. Erg veel amandelspijs zoals je kunt zien. En dat heb ik geweten, want de maagdarmklachten waren binnen no time terug. Had ik eerder vooral last van mijn darmen, nu heb ik ook enkele keren met mijn hoofd boven de pot gehangen. Geen hele leuke zondagsbesteding. ’s Middags heb ik tweeënhalf uur achter elkaar geslapen samen met Philippa en dat was heerlijk, maar ik voelde me helaas niet ineens een nieuw mens na mijn middagslaapje.

Weer een pyjamadag dus. Beetje jammer, maar het is niet anders.

Op het moment van schrijven is het zondagmiddag. Tuur is samen met Philippa naar de supermarkt en ik schrijf dus alvast deze blog. Afgelopen week heb ik vrijwel niets van werk kunnen doen. Normaal gesproken kon ik altijd nog wel een uurtje of twee mezelf vermannen en achter mijn MacBook duiken als ik ziek was, nu had ik al mijn energie nodig om ook voor Philippa te kunnen zorgen.

Ik doe dat natuurlijk met liefde en ik weet dat er miljoenen (miljarden) vrouwen zijn die exact hetzelfde varkentje hebben moeten wassen, maar voor mij was het deze week de eerste keer. Het was een nieuwe dimensie aan ziek zijn, niet perse een leuke, maar hé, we leven nog en ik hoop dat ik komende week een beetje fitter ben want dat to-do-lijst is nu dus twee keer zo lang als vorige week. Maar daar moet ik niet al te veel over stressen want dat helpt niet echt bij mijn herstel. Dus… adem in, adem uit.

Liefs,
Annemerel